एक अविस्मरणीय सामना - आशुतोष०७११

ऐ वॉव. मस्तच.. डाऊन द मेमरी लेन

१९८३ आणि ८५ चं एवढं आठवतंय म्हणजे धन्य आहे

१९८३ साली आमच्याकडे टीव्ही नव्हता. मॅच बघायची असेल आणि ती टीव्हीवर दाखविली जात असेल तर वरच्या मजल्यावर राहणार्‍या बिर्‍हाडकरूंच्या टीव्हीवर ती पहायची, आणि जो काही स्कोअर असेल तो इमारतीत सगळ्यांना ओरडून सांगायचा असा दंडक असे!

मस्त लिहिलं आहे. आवडलं

झक्कास...... एकदम नॉस्टेलजिक!

सह्हीच

मॅच बद्दल फारसं काही आठवत नाही... फक्त शास्त्री आणि त्याची ऑडी तेव्हढी आठवत्येय

मॅच बद्दल फारसं काही आठवत नाही... फक्त शास्त्री आणि त्याची ऑडी तेव्हढी आठवत्येय>>>>> मलापण! फक्त ऑडीच आठवतेय.
सही लिहीलयस! मजा आली.

श्रीकांतने पहिला झेल सोडल्यानंतर गावस्करने त्याची जागा बदलली होती. परंतु ६ वा चेंडू केर्न्सने तो जिथे होता तिथेच मारला आणि श्रीकांतने तो झेल पकडला. असे पाहिल्याचे आठवते.

>>> भारताच्या २० व्या षटकांत कशाबशा ५० धावा फलकावर लागल्या.

आशुतोष,

हा सामना जसाच्या तसा आठवतोय. जिंकायला २०७ धावा हव्या असताना शास्त्री आणि अझरूद्दीन अत्यंत हळू खेळून षटकात १ किंवा २ धावा काढत होते. २१ षटकानंतर भारत फक्त १ बाद ४७ पर्यंत पोहोचला होता. त्यावेळी भारताला २९ षटकात १६० धावा हव्या होत्या. वरवर पाहता हे आव्हान फारसे अवघड नव्हते, पण ज्या तर्‍हेने शास्त्री व अझरूद्दीन खेळत होते, ते पाहता हे लक्ष्य अशक्य वाटत होते. शास्त्रीच्या नावाने पाहणार्‍यांच्या तोंडातून असंख्य शिव्याशाप बाहेर पडत होते. शेवटी ते दोघे बाद झाल्यावर कपिल व वेंगसरकरने टोलेबाजी करून अर्धशतके झळकावली व सामना भारताला जिंकून दिला. कपिलने तर हॅडलीच्या एकाच षटकात ४ चौकार ठोकले होते.

>>> मॅच बद्दल फारसं काही आठवत नाही... फक्त शास्त्री आणि त्याची ऑडी तेव्हढी आठवत्येय

ही स्पर्धा भारताने केवळ गोलंदाजांच्या जीवावर जिंकली. ५ पैकी ४ सामन्यात प्रथम गोलंदाजी करताना भारताने प्रतिस्पर्ध्यांना ३ वेळा १७५ ते १८३ या धावसंख्येत रोखले होते, तर उपांत्य सामन्यात किवींना २०६ धावात रोखले होते. फक्त एकाच इंग्लंडविरूध्दच्या सामन्यात भारताने प्रथम फलंदाजी करून २३० धावा करून सामना जिंकला होता. उरलेल्या सामन्यात धावांचा पाठलाग करताना लक्ष्य अतिशय कमी असल्याने शास्त्रीने अत्यंत कूर्मगती फलंदाजी करून ३ अर्धशतके केली. तसेच त्याने थोडे बळीही मिळविले होते. श्रीकांतने सुध्दा वेगवान ३ अर्धशतके केली होती. माझ्या दृष्टीने मालिकावीर श्रीकांत होता. परंतु तो मान शास्त्रीला मिळाला.

आवडले!

>>> (सदानंद विश्वनाथ परत भारतीय संघात कधीच खेळला नाही आणि कुठे गायब झाला देव जाणे).

सदानंद विश्वनाथ हा अत्यंत उत्साही, चपळ व आक्रमक यष्टीरक्षक होता. तो फलंदाजांना अतिशय वेगाने धावबाद व यष्टीचित करत असे. भारताच्या या १९८५ च्या या बेन्सन अ‍ॅन्ड हेजेस स्पर्धेतल्या विजयात त्याच्या उत्साही कामगिरीचा मोठा वाटा होता. वारंवार अपील करून तो प्रतिस्पर्ध्याच्या फलंदाजांना वैताग देत असे.

या मालिकेनंतर तो एकदम गायब झाला. १९८७ मध्ये भारतात खेळल्या गेलेल्या पाकिस्तानविरूध्दच्या ६ एकदिवसीय सामन्यांच्या मालिकेत त्याला अचानक ३ र्‍या सामन्यात घेण्यात आले. पहिले २ सामने भारत हरला होता. तिसरा सामना टाय झाला, परंतु भारताचे कमी गडी बाद झाल्याने भारताला विजयी घोषित करण्यात आले. नंतर भारत ही मालिका १-५ अशी हरला. या सामन्यानंतर मात्र तो परत कधीही दिसला नाही. त्याची जागा किरण मोरेने घेतली.

या टाय सामन्याची एक मजेशीर आठवण आहे. शेवटच्या चेंडूवर पाकड्यांना विजयासाठी २ धावा हव्या होत्या. चेतन शर्मा गोलंदाजी करत होता. १९८५ मध्ये शारजामध्ये शेवटच्या चेंडूवर विजयासाठी ४ धाव्या असताना चेतन शर्माच्या फुल्टॉस चेंडूवर जावेद मियांदादने षटकार मारून पाकड्यांना जिंकून दिला होता. त्या कटु आठवणी या सामन्याच्या वेळी ताज्या होत्या.

शेवटचा चेंडू टाकण्याआधी गावसकरने चेतनला काहितरी सल्ला दिला. त्यानंतर धाव घेऊन चेतनने जो चेंडू टाकला तो आश्चर्य म्हणजे फुल्टॉस होता. त्या चेंडूवर फलंदाजाला एकच धाव घेता आली व दुसरी अशक्यप्राय धाव घेताना फलंदाज धावबाद झाला. धावसंख्येची बरोबरी झाल्याने व भारताचे कमी गडी बाद झालेले असल्याने भारत विजयी झाला. चेतन शर्मा १९८५ च्या शारजाच्या कटु अनुभवामुळे कोणत्याही परिस्थितीत फुल्टॉस चेंडू टाकणार नाही, अशा समजुतीत समोरील फलंदाज होता. गावसकरने हे बरोबर हेरून चेतनला फक्त फुल्टॉसच टाक हा सल्ला दिला. अचानक फुल्टॉस आल्यामुळे गोंधळलेल्या फलंदाजाला कशीबशी एकच धाव करता आली व भारताने सामना जिंकला.

मास्तुरे, किती आठवतं तुम्हाला. मस्त असतात तुमचे अभिप्राय.

मस्तच आठवण

आशुतोष मस्तच... फक्त ऑडीच आठवतेयं

गावसकरने हे बरोबर हेरून चेतनला फक्त फुल्टॉसच टाक हा सल्ला दिला. >>> मास्तुरे अगदी अगदी... त्या वेळी स्केवर लेग वरून यष्ट्यांवर आलेल्या अप्रतिम थ्रो ने तो सामना टाय झाला होता.

ती संपूर्ण मालिका बघितली होती. शास्त्रीला ऑडी मिळणे हा एक विनोद दर्जेदार होता. तो सोडला तर खरच खूप मस्त मालिका झाली. विशेषतः श्रीकांतने मेलबोर्नवर (भारतातल्या पहाटे पहाटे) मारलेले सरळसोट षटकार!

पण काही म्हणा, अगदी गावसकरपेक्षाही कर्नल वेंगसरकर वॉज अ मॅच विनर! त्याने आणि कपिलने कित्येकदा उत्तम भागीदार्‍या केल्या. मजा म्हणजे हेल्मेट घातल्यावर केवळ 'फटका मारण्याच्या शैलीवरून' कोणता कपिल आहे आणि कोणता वेंगसरकर ते ओळखावे लागायचे. कारण तेव्हा बरेचदा काळे पांढरेच टीव्ही असायचे आणि प्रक्षेपणही भारीच असायचे. सदानंद विश्वनाथला आपण खरच मुकलो. मात्र तो टकळी चालवून फलंदाजाची एकाग्रता कंप्लीट भंगवायचा. त्यामुळे शिव्याही खायचा प्रतिस्पर्ध्यांच्या!

शास्त्रीने खरे तर समालोचकही होऊ नये. सव्वा सहा फुट उंची आणि देखणे रूप या जोरावर बहुधा तो हिरो झाला असावा. काहीही केले नाही त्याने! गावसकरचाही शेवटची चार एक वर्षे नितांत कंटाळा आला होता.

वेंगसरकर, कपिल आणि काही प्रमाणात मोहिंदर (वर्ल्ड कप मध्ये होताच, पण एरवी काही प्रमाणात) हे आपले बर्‍यापैकी तारणहार असायचे. श्रीकात हा एक मटका होता. हल्ली सेहवाग आहे त्यापेचा जरा कमी दर्जाचा मटका! लागला तर उत्तम, नाहीतर विसरून जा असा!

उत्तम लेख. फारच आवडला. अगेन लिव्ह्ड दोज मोमेन्ट्स! धन्यवाद!

अजून लिहा.

-'बेफिकीर'!

छान लेखाने पुनःप्रत्ययाचा खास आनंद दिला. धन्यवाद, आशुतोष.

<< शास्त्रीला ऑडी मिळणे हा एक विनोद दर्जेदार होता >> बेफिकीरजी, शास्त्रीने ‍ऑडीसाठी असलेल्या नियमांचा कसून अभ्यास केला होता व त्यानुसार इतर स्पर्धकांची व आपली गुणवारी प्रत्येक सामन्याच्या आधी तपासून तो आपली फलंदाजी व गोलंदाजीतली कामगिरी चतुराईने गुण वाढतील अशी करत होता. गावस्करने त्याला हे करण्यात खूप मदतही केली [ फलंदाजी व गोलंदाजीत योग्य वेळी वाव देऊन ], असं निश्चितपणे आठवतं; धोनी व जडेजा बद्दल आतां बोललं जातं तसं गावस्कर व शास्त्रीबद्दल बोललं जायचं ! एकंदरीतच , घोकंपट्टी करून मिळालेल्या अग्रक्रमासारखंच शास्त्रीला ऑडी मिळणं होतं, हे बर्‍याच जणांच , बेफिकीरजी व आस्मादिक धरून, ठाम मत होतं.

<< सदानंद विश्वनाथ परत भारतीय संघात कधीच खेळला नाही आणि कुठे गायब झाला देव जाणे >> मला आठवतं कीं त्याच्या एकसारखं ओरडून फलंदाजाना त्रास देण्याबद्दल बर्‍याच तक्रारी झाल्या होत्या व तेंच त्याला महागात पडलं; शिवाय, त्यावेळीं मुंबईची चलती होती व एकदा किरण मोरे आंत आल्यावर व चांगली 'कीपींग' करतो असं झाल्यावर, सदानंद विश्वनाथला पुनरागमन करणं अशक्यच झालं असावं. अर्थात, हा आपला माझा तर्क !

मस्त लिहिलय आवडलं !
ह्या सामन्याबद्दल काहीच माहित नव्हतं.. धन्यवाद

या मॅचमधे कपिलने कव्हरमधे एक जोरदार ड्राईव्ह केला, तो लो कॅच पुढे डाइव्ह टाकून पकडता आला नाही. कपिल वाचला. त्या आधी अझर व शास्त्रीने मॅच जवळ जवळ घालवलीच होती. अझर खच्चून जोरात शॉट मारायचा पण थेट फिल्डरकडे (द्रविड मारतो तसा). कपिल आणि वेंगसरकर आल्यावर मग कुठे गॅपातनं बॉल जायला लागले.

या सदानंद विश्वनाथने घेतलेली एक विकेट मला आठवतेय. मॅच कुठली ते आठवत नाही. मला वाटतं रन घेताना बॅटसमन क्रीजमधे आल्यावर थ्रोमुळे बेल्स पडल्या. तेव्हा विश्वनाथने हातात बॉल लपवला आणि बॉल शोधायचं नाटक केल्यामुळे बॅटसमनने परत रन घ्यायला सुरुवात केली. तो क्रीजमधून बाहेर पडल्यावर विश्वनाथने स्टंप उखडून अंपायरकडे अपील करत धाव घेतली. तो अर्थातच आउट झाला. बेल्स पडलेल्या असतील तर स्टंप पूर्णपणे पाडावा लागतो हा नियम मला तेव्हा समजला.

छान लेख!

हो, ह्या मालिका फारशा आठवत नाहीत आता पण रवि शास्त्री ची औडी, 'चॅम्पिअन ऑफ चॅम्पियन्स्' आणि त्याने ती औडी मैदानात फिरवलेली आठवते, गाडीत, टपावर आपले सगळे खेळाडू होते .. त्या औडी आणि 'चॅम्पिअन ऑफ चॅम्पियन्स्' मुळे रवि शास्त्री खुपच आवडायला लागला ..

फक्त, लेखाच्या आधी २०११ च्या विश्व चषक मालिकेविषयी थोडी तरी प्रस्तावना असायला हवी होती असं वाटलं .. हा विशेषांक त्या निमित्ताने आहे म्हणून ..

भारीच लिहील्या आहेत सामन्याच्या आठवणी.

छान!
मला फार आठवत नाहीये पण तरी नोस्टेलजिक वाटले कारण त्यावेळी आमच्या घरात मॅच बघायला प्रचंड गर्दी झाली होती! खुप चिल्ली पिल्ली, त्यांचे बाबा/काहींच्या आयापण. काही लोकांना खर तर संकोच वाटायचा यायला. त्यांना आमचे बाबा खास आमंत्रण द्यायचे एकत्र जेवणं व्हायची. चहा-पाणी. अजुनही त्या चिल्ल्यापिल्ल्यांपैकी कुणी आई बाबाना भेटले तर आवर्जुन सांगतात, 'काका, तुम्हाला आम्ही विसरुच शकत नाही! तुमच्यामुळे ती अमकी ढमकी मॅच बघायला मिळाली!' आणि गंमत म्हणजे त्यावेळी आमच्याकडे सध्याच्याअ मा वे च्या आकाराचा ब्लॅक-व्हाईट क्राऊन कंपनीचा टीव्ही होता.
विषयांतराबद्दल क्षमस्व!

क्रिकेट समजायला लागल्यापासून रवी शास्त्रीने ऑडी जिंकल्याचे ऐकून होतो... सविस्तर माहिती आज कळली... मस्त...