मी गाठलेली २१ किलोमीटरची अर्ध-मॅरेथॉन

नमस्कार मित्रांनो आणि मैत्रिनींनो, मी २१ किलोमीटरची अर्ध-मॅरेथॉन पुर्ण केली. मला माझा अनुभव.... माझ्या भावना इथे शब्दबद्ध करायची ईच्छा होत आहे अगदी स्वच्छंदीपणे...
---------------------------------------------------------------------------------

दोन महिन्यांपुर्वी आपले M.Tech. संपल्यानंतर काहीतरी वेगळे करु असा विचार करत असताना ऑफीसमधे Adidas Sundwon Marathon मधे भाग घेण्यासंबंधी एक मेल आली. मी लगेच माझे नाव दिले. त्यावेळी मी अगदी अभ्यास आणि काम आणि उपासमार यामधे झुंजत होतो. कुठलीच तयारी नसताना मी मॅरेथॉन मधे सामिल झालो. आदल्या दिवशी मी माझ्या सहकार्‍याला विचारले उद्याला सकाळी ९ वाजता आहे ना मॅरेथॉन तर तो म्हणाला नाही ही तर सनडाऊन आहे. मग नावावरुन मला बोध झाला. सुर्यास्तापासून सुर्योदयापर्यंत अनेक किलोमीटरच्या मॅरेथॉन होणार होत्या. मी काल सकाळी लवकर उठून योगा करुन आणि दोन्ही वेळेसच्या स्वैपाक बनवून आणि नंतर एक निवांत झोप काढून संध्याकाळी पाच वाजता पासिर रिस ला पोचलो. जिथे मॅरेथॉन होणार होती ती जागा खूप खूप लांब होती. तिथे जायला यायला बसेसची व्यवस्था केली होती. सगळे मार्ग इतर वाहनांसाठी बंद केले होते. ती रांग इतकी मोठी होती की माझा क्रमांक यायला १ तास लागला. पण लोकांची तयारी त्यांचा उत्साह पाहण्यात माझा वेळ भरकन गेला. मी तिथेच Adidas चे टी-शर्ट घातले. पायात नाईकीचे शूज चढविले. एक फोटो पण काढला. मैंदानावर पोचल्यानंतर तिथे लोकांची अगदी झुंबड होती. १० किलोमीटर मॅरेथॉन जी फक्त स्त्रियांसाठी होती ती संपायला देखील आली होती. पहिली येणारी मुलगी तिच्यासाठी लोकांचा जल्लोष सुरु होता. तो पाहून मनाची तयारी वाढली. तिथले वातावरण असे होते की एखाद्या व्यक्तीला पळायची सवय देखील नसेल ती व्यक्तीही पळायसाठी तयार होईल.

समोर विस्तीर्ण आकाश होते. पौर्णिमेचा केशरी चंद्र सरसर वर येत होता. चांगी विमानतळावरुन अनेक विमाने धावत होती. त्यांच्या पंखाचा आवाज पदोपदी येत होता. समोर शांत सागर. तिथे शर्यतीसाठी मुलेमुली सराव करत होती. मीही तिथे अश्विनी मुद्रा केली. असे म्हणतात ही मुद्रा केल्यानी आपण घोड्यासारखे वेगवान धावू शकतो. मी शक्य तेवढ्या वेळ ही मुद्रा करत राहिलो. इतक्यात ९ वाजायची वेळ झाली. मी आतमधे पहातो तो लोकांची रांगेत लागायची तयार होती. मी मधेच शिरून ६ वी रांग धरली. माझ्यामागे पळणार्‍यांची खच्चून गर्दी होती. १० मग ९ मग ८ मग ७ मग ६ मग ५ मग ४ मग ३ मग २ मग १ आणि मग नगारे सुरु झाले. आम्ही सर्व जलद गतीने पुढे पळण्यास तयार झालो. त्या नगार्‍यांचा आवाज इतका सुंदर होता की आपल्या आतमधील सर्व शक्ती तो आवाज ऐकून आपल्यात गोळा होते. मी कुठलाच सराव न करता थेट मॅरेथॉन मधे धावायला आलो होतो. मला खात्री देखील नव्हती की मी ५ किलोमीटर अंतर देखील पुर्ण करु शकेल. माझी मला कमालीची लाज वाटत होती.

मी जसे धावायला लागलो तसे कळायला लागले बरेच जण अगदी हळूहळूचं धावत आहेत. अगदी वेगानी असे कुणीच धावत नाही आहे. कारण पुढे २१ किलोमीटरचा रस्ता आहे. जर आत्ताचं सर्व शक्ती पणाला लावली तर लगेच दम येईल. अगदी तसेच झाले. मी सुरवतीला अगदी हरिणाच्या वेगानी धावत होतो. मग दम भरुन आला. चालण्याखेरीज गत्यंतर नव्हते. माझ्या मागचे माझ्या समोर धावत होते. मी दम खावून परत धावत होतो परत दमत होतो परत दम खात होतो परत धावत होतो. हेच कित्येक वेळी सुरु होते.

माझ्या सोबतीला कोरियन, चिनी, जर्मन, ब्रिटिश, मोरोक्को, बहुतेक सर्वचं देशातील मुलेमुली होती. सुरवातीला वाटले युरपकडची लोक एकदम पटपट धावतील. पण तसे झाले नाही. कित्येक युरपीअन अगदी माझ्याच वेगानी धावत होते. ५ किलोमीटर संपल्यानंतर यू-टर्न आला. असे वाटले अर्धे अंतर कापून झाले. पण समोर पहातो तर फक्त ५ किलोमीटर अंतर पुर्ण केले असे लिहिले होते. तिथे पाणी आणि १००-प्लस प्यायला देत होते. मी पहिल्यांदाच १०० प्लस पिऊन पाहिले. मला ते खूप आवडले. असे वाटले आपण लिंबू शरबत पित आहोत. मग जिथे जिथे १०० प्लस दिले जात होते तिथे तिथे मी ते प्यायलो. त्यानी माझ्यात बळ आले. मी आणखी आणाखी पळत सुटलो. मधेच कुठेतरी थांबून मी पश्चिमोत्तानासन आणि हलासन ही दोन आसने पण करत होतो. ती केलीत की पायात लगेच बळ येते. पायाचे दुखणे थांबते. तिथे कुणीच कुणाकडे बघत नव्हते. कुणीच कुणाला ठोसा देत नव्हते. मुलींच्या वेण्या इतक्या सुंदरपणे पेंडूलम क्लॉकसारख्या हलत होत्या की त्या बघताना गोड वाटत होते. माझा टी-शर्ट अगदी ओलाचिंब झाला होता. एक स्त्री उलटी पळत होती. मीही उलटे पळून पाहिले. छान वाटले. दमलो तरी पळता आले. मग मी एकदा सरळ रस्त्याच्या दिशेने पळायचो.. दम आला की रस्त्याकडे पाठ करुन पायानी उलट पळायचो. मजा वाटत होती. धावत पण होतो. अंतर पण कापत होते. काहीवेळानी लक्षात आले धावताना इकडे तिकडे पाहिले की आपली शक्ती जाते. फक्त खाली जोड्यांकडे पाहायचे किंवा समोर .... अगदी समोर. असे केले की बर्‍यापैकी वेग कायम राहतो.

१० किलोमीटर अंतर कापल्यांनंतर मला फक्त चालता येत होते इतकेच त्राण माझ्याकडे शिल्लक होते. स्वयंसेवक मुलेमुली you can do it sir.. go please .. run.. claps.. असे म्हणत आमचा जोष वाढवत होती आणि खरचं त्यांच्या चीअर्सचा तिथे खूप उपयोग होत होता. आणखी ११ किलोमीटर अंतर कापायचे आहे हे आठवूनचं पाय थांबायचे. जेंव्हा जेंव्हा यू-टर्न यायचा तेंव्हा आपल्या मागे किती जण आहेत याचा अंदाज यायचा. कारण यू-टर्न आला की तुम्ही तुमच्या मागे असलेल्या लोकांकडे सहज नजर फिरवू शकतात. अनेक वयाची मुलेमुली कासवाच्या गतीने धावत होती. जी कुणी जिंकणारी होती ती केंव्हाच पुढे गेली होती. पण इतक्या मोठ्य शर्यतीत एकही जण आढळला नाही जो झपझप धावत होता. उलट ज्यांनी आपली गती सारखी ठेवली होती पळायची आणि तीच पुढे जात होती.

अखेर २१ किलोमीटर अंतर जवळ आले. मैदान दिसायला लागले. कॉमेट्रीचा आवाज ऐकू यायला लागला. आपण जेथून सुरवात केली तेथे परत आलो ही भावना मन उचंबळवणारी होती. मी जसे आत मधे शिरलो तसे माझ्या ग़ळ्यात एक मेडल घालण्यात आले आणि hey you did it!!! म्हणून माझे अभिनंदन पण करण्यात आले. मला असे होणार होते याची कल्पना नव्हती. त्यामुळे अनपेक्षित आनंद प्राप्त झाला.

पहाटे ३ वाजता घरी पोचलो. घराचे कुलुप कसेबसे उघडले. दोन पायर्‍या चढून आतमधे यायला मला पाच मिनिटे लागली. मग खूप वेळ स्नान केले. पाटावर बसून मगनी पाणी डोक्यावर घेताना दंड दुखायचे. पाय आवळून देखील घेता येत नव्हते. आंघोळ करुन तरतरी आली. सकाळी बनवलेले जेवण नासले तर नाही ना पण नव्हते नासले. चांगलेच होते. आज पहाटे योगा करुन थोडे बरे वाटले. मग पॅनॅडॉलच्या दोन गोळ्या घेतल्या. आता चालता फिरता येते आहे. आजची सकाळ माझ्यासाठी अगदी वृद्ध सकाळ होती. मी भिंतीचा आधार घेऊन, घरातील टेबल खुर्च्यांना धरुनचं घरातील सर्व कामे पार पाडली.

इथे या http://results.hivelocity.com.sg/index.php संकेतस्थळावर तुम्ही ६९२० हा नंबर शोधून पाहिला तर माझे नाव आणि माझा क्रमांक दिसेल. मी 3935 पैकी 2119 आलो. २१ किलोमीटरची शर्यत मी २ तास ५७ मिनिटे आणि ११ सेकंदांमधे पुर्ण केली. आपण पहिले येणार ही अपेक्षा तर बाळगलीच नव्हती फक्त हीच एक भिती होती की मधेचं यू-टर्न घेऊन आपण मागे परत येऊ. पण तसे झाले नाही. कित्येक स्पर्धकांना मागे ठेवून मी पुढे आलो. मला फार फार आनंद होतो आहे की मी मॅरेथॉनमधे धावून माझ्या अनुभवाची श्रीमंती वाढवली. धन्यवाद!!!!!

मी प्राप्त केलेले पदक--

ही पदकाची मागची बाजू --

हा तुमच्या नावाचा कागद समोर टी-शर्टवर लावावा लागतो --

याला डी-टॅग म्हणतात. हा भाग तुमच्या जोड्याच्या लेसला लावावा लागतो. या टॅगच्या पाठिमागे एक चिप बसवलेली असते. ती चिप तुम्ही कुठून कुठे पळता? किती वाजता पळायला सुरवात करता? कुठला मार्ग अवलंबता सर्व सर्व काही साठवून ठेवले. वर मी जी लिंक दिली आहे. ती माहिती याच चिपमुळे मिळाली आहे.

ही पहा ती चिप -- चंदेरी रंगाची..

किती पुढे गेले आहे ना विज्ञान? या चिपमुळे कोण कुठे धावतो आहे.. किती जण अजून परत आलेले नाही.. कोण येत आहे .. कोण कुठे थांबला आहे.. कुणाला मदतीची गरज आहे.. सर्व सर्व काही कळते.