जळ्ळं मेलं लक्षण ते..

भाई, शोभत नाही हो तुम्हाला अशा कविता लिहायला
बरें ७ वर्षाच्या काळात, जर ही एकमेव कविता नसेल, तर इतर कविताही इथे लिहा. तुमची प्रतिभा आम्हालाही बघू द्या.

अनिलभाई,
ह. ह. पु. वा.

जळ्ळं मेलं लक्षण ते,
या ओळीचा

चुलीत घातलं नं काय,

असा पुढचा भाग आहे, प्रत्येकवेळी मनात वाचला, आणि आणखीनच मजा आली.

काय हे अनिलभाई. लोक हापिसातून वाचतात. तेंव्हा वर वॉर्नीग टाकायची ना. जवळजवळ पडले मी खुर्चीतून. :)))

व्वा! व्वा! अनिलभाऊ ७ वर्षांनंतरही यात काही बदल नाही झाला आणि शेकडो वर्ष गेली तरी होणारही नाही. पुन्हा पुन्हा वाचावी अशी कविता.

आई ग
हहमे... म्हणजे हसुन हसुन मेले भाई मस्तच. तुम्हीच लिहिलीय की भाभींनी?
-प्रिन्सेस...

अनिलभाई,
कमाल केलीत. हे गाणे अजरामर होणार. गेल्या शंभर वर्षांपासून ते पुढील दोनशे वर्षे हे गाणे सर्व विवाहित स्त्रियांनी म्हणावे असे आहे. जरा लग्नाला दोन चर वर्षे झाली की विवाहित स्त्रियांना हे गाणे मनापासून आवडेल.

अशीच मराठीची सेवा करत रहा. नि संत एकनाथांप्रमाणे श्रीमंत सावकार बना. आज अमेरिकेला तुमच्यासारख्या सावकारांची खूप गरज आहे.

अनिलभाई, आवडलीच.
****असेल लागत वेळ थोडा
साड्या बघण्यात, मी म्हणते ****
किती सहज... नक्की खरोखरीचं घडलं असणार

अनिलभाई, मानलं तुम्हाला !
तुम्ही वपुंचं वाक्य दाखवून दिलंत -- 'The more and more you write personal, the more and more it becomes universal'

हहपुवा !

व्वा ! झक्कास

हहपूवा !!
<<< असेल लागत वेळ थोडा
साड्या बघण्यात, मी म्हणते >>> हे फारच आवडलं

मस्तंय भाई!

छानच

अनिल भाई
जबरदस्त. ह.ह.पु.वा. आजुबाजुचे विचित्र नजेरेने बघत होते हापिसात.

लई भारी.... अनिलभाई

व्वा लय भारी

वा!...छानच...

असेल लागत वेळ थोडा
साड्या बघण्यात, मी म्हणते >>> मस्तच

टू मच....

समस्त पुरुषवर्गाचा हाच अनुभव अन तक्रारही

<< कसलही खाणं बाहेरच
स्वादिष्ट म्हणून घशात जाते
मर मरुन मी जेवण करते
खोड्या काढायला लगेच जमते
असं काय वाईट झालय
जेवण हे, मी म्हणते
जळ्ळं मेलं लक्षण ते.. >>

प्रचंड अनुमोदन.

सौ ला ही असंच वाटतं, कि ती मर मरुन स्वयंपाक करते आणि मी त्याला नाव ठेवतो आणि वर ऐकायला लागतं, "तुम्हाला ना, कौतुकच नाही, बायकोचं"

<<'The more and more you write personal, the more and more it becomes universal' >> प्रचंड अनुमोदन.

मस्त मस्त

हे हे हे .... मस्त अनिलभाई....