तुरुंग

जसे नादति सूर सुखाचे
दु:खाचीही किणकिण असते
असेच स्मरतां तुझे हांसणे
सुखदु:खाची सीमा विरते

चुंबूनी घेता तुझी कुंतले
ओठांवरती धुसफूस दिसते
मजला ठाऊक त्यांची खोडी
कशाकशाची भ्रांत न उरते

कसे सोडवू या हृदयाला
तुरूंग बटांचा;सहजी फसते
कोण देश हा कसले जग हे?
माझे मीपण मला न स्मरते!

-गिरीराज

(पहिल्या दोन ओळी 'रोहन विसपुते' )