मभागौदि २०२५ शशक - मोह - स्वाती_आंबोळे

'आलास संभ्या, ये ये! अलाबला घिऊ दे तुजी!' म्हातारीनं त्याला जवळ बोलावलं. त्याच्या आठवणीत कायम तिला माजघरातच पाहिली असली, तरी ती त्याची पणजी नाही हे त्याला माहीत होतं. कधी आईला विचारलं तर ती 'तुला कशापायी चौकशा? त्या हाइत म्हून आपन हाओत!' एवढंच म्हणायची. पण त्याची शहरातली नोकरी सुटून तो परत आला, तेव्हा गणा मांत्रिक म्हणाला 'ती लासवट हाय, तंवर आसंच! तुज्या खानदानाला खाऊन बसली, तुला बी गिळंल! शाना आसशील तर येत्या अमुशेला...'.
म्हातारी कानशिलांवर बोटं मोडत असतानाच त्याने हातातली सुरी तिच्या फासळ्यांत खुपसली. ती जागीच कलंडली, तिच्या कनवटीची पुरचुंडी सुटून त्यातून सोन्याच्या मोहरा बाहेर घरंगळल्या... आणि त्याच्या डोळ्यांदेखत... अदृश्य झाल्या!