अर्थाअर्थी -(भाग-०२) - चाय पे चर्चा..

अर्थाअर्थी -(भाग-०२) - चाय पे चर्चा..

या आधीचा भाग : अर्थाअर्थी -(भाग-०१) - टिंडर भेट..

रेवा घरी पोहोचली तेव्हा आईने दार उघडलं.
चल जेवून घे पटकन. आमची जेवणं आज लवकरच झालीयत.
नकोय आई, बाहेर झालंय माझं खाणंपिणं. नाही भूक आता.
खरं तर ती थोडसं जेवू शकली असती पण आईचा स्वभाव बघता तिचे प्रश्न टाळण्यासाठी आता न जेवणंच तिला श्रेयस्कर वाटलं.
रेवा झोपली ती संध्याकाळच्या भेटीचा विचार करत.
नचिकेतच्या प्रश्नाने तिची झोपतानाही पाठ सोडली नव्हतीच.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी ब्रेकफास्ट टेबल वरती दादा, बाबा आणि आई तिची वाटच बघत बसले होते. शनिवार असल्यामुळे सगळेच निवांत होते.
रेवा बसल्या बसल्या दादाने चेष्टेखोर चेहरा करुन प्रश्न विचारला, काय मग कशी काय कालची भेट ?

एरवी अशा प्रत्येक भेटीनंतर न आवडलेल्या माणसाचं काय आवडलं नाही याबद्दल भरभरुन बोलणारी रेवा आज मात्र कालच्या आवडलेल्या भेटीबद्दल काही बोलायलाच तयार नव्हती.

शेवटी ती म्हणाली. भेट तशी चांगलीच झाली. मुलगा छान होता. बोललाही छान. गप्पाही चांगल्या झाल्या. नेहमीचे प्रश्न नव्हते. पाॅझिटिव्हही वाटला खूप. बरं, बोलण्याच्या नादात जरा उशीर व्हायला लागला तर त्यानेच मला निघायची आठवण केली.
म्हणजे इथपर्यंत सर्व ठिक होतं पण..

पण काय ?

पण निघताना मात्र एकदम एक विचित्र प्रश्न विचारला आणि तो ही असा की मला काही कळलंच नाही. अगदीच अनपेक्षित.

तिघांनी एकदमच विचारलं, काय प्रश्न होता तो ?

की तू तुझ्या पगाराचं काय करतेस ?

आई पटकन म्हणाली, मुलगा लोभी दिसतोय. अजिबात परत भेटायला जाऊ नकोस.

बाबा म्हणाले, एवढा चांगला वागणारा मुलगा विनाकारण असं विचारणार नाही.

दादा : मुलगा जाम स्मार्ट असणार. There must be some Reason behind the Question.

आवडला नसेल तरी त्या प्रश्नामागचं कारण समजून घ्यायला भेट त्याला.

बाय द वे, या प्रश्नामुळे आता नाहीच आवडलाय नं तो तुला ?
दादाने डोळे बारीक करत चेष्टेनं तिला विचारलं.

मी काही झालं तरी हिला अशा मुलाला परत भेटायला पाठवणार नाही. आईने टेप वाजवलीच.

बाबा : हे बघा तिला उगाच गोंधळून टाकू नका. रेवा, एवढं होऊनही तुला शेवटी कसा वाटला मुलगा ?
म्हणजे मगाशीही आम्ही विचारलेलं पण ते तुझं पहिलं, उस्फूर्त उत्तर होतं. आता एवढं बोलणं झाल्यानंतर तुला काय वाटतंय..?

तो मुलगा मला खरंच चांगला वाटला. आधीच्या मुलांपेक्षा तर खूपच चांगला. त्याच्या कामात इंटरेस्ट घेणारा, नुसताच वर्कोहोलिक नसून मजेसाठी विकेंड प्लान करणारा, बॅलन्स्ड वाटला.
वेळेच्या आधी येणारा, मला वेळेवर घरी पाठवणारा, एकदम रिस्पॉन्सिबल.
बरं बोलणंही मजेदार, चतुर होतं. त्याच्याबरोबर जेवढा वेळ होते, अजिबात कंटाळा नाही आला.

मधेच आईने विचारलं, बिल कोणी दिलं ?
की निम्मं निम्मंच करायला लावलं त्याने ?

दादा : अगं आई, आपली रेवा आजची मुलगी आहे. स्वतःहूनच TTMM करणार.

थांब गं आई. तुझं नं, काहीही असतं.
खरं तर बिलाची पण मजाच झाली. बिल सगळं तोच देत होता पण मी त्याला थांबवलं. म्हटलं आपली आधीची ओळखही नाही शिवाय ही पहिलीच भेट आहे. तर आपण बिल इक्वली शेअर करुया. असं बिल तू एकट्याने देणं मला नाही आवडणार.
तर तो म्हणाला, म्हणजे काय, मलाही नाही आवडणार. आजच्या काळात शेअरच करायला पाहिजे.
पण तू एवढी कर्तबगार.. तुला असं अर्ध बिल कसं द्यायला लावू ? तेव्हा पुढच्या भेटीचं आख्खं बिल तूच दे.
मग मी काय बोलणार. त्यानंच दिलं मग कालचं आख्खं बिल.

दादा : भले शाब्बास.. थोडक्यात दुसरी भेट पठ्ठ्यानं कबूल करुन घेतली.
पण खरं तर हे बोलून भेट मागणारा तो जास्त चतुर की बिलाचा शेअर न देऊन दुसऱ्या भेटीला अप्रत्यक्ष मान्यता देणारी तू जास्त चतुर, हे मला अजून कळलेलं नाहीये.

तुमच्यात हारके जितनेवाला बाज़ीगर कौन है, हे आता ठरवायला पाहिजे.

ए दादा. मी 'भेटायचंच' असं काही ठरवलेलं बिरवलेलं नाहीये हां.

मग नकोच ठरवूस. तुझ्या पगारावर डोळा ठेवणारा हा मुलगा मला तरी आवडलेला नाहीये. आई तिचा मुद्दा सोडायला तयार नव्हती.

बाबा : पण रेवा तुला त्याला परत भेटावसं वाटतय कां ?
की नाहीच भेटावसं वाटतंय एकदाही ?

बाबा, म्हणजे पहिल्या भेटीच्या मानानं तर मुलगा मला आवडला. त्याच्याबरोबरची कम्फर्ट लेव्हलही छान होती. कुठेही अपरिचित असल्याचा फिल आला नाही. इंटरव्हयू घेतोय, पारखतोय, ॲसेसमेंट, तोलमोल, कॅल्क्युलेटीव्ह असंही काही वाटलं नाही.
हातचं राखून न ठेवता अगदी सहज, मैत्रीपूर्ण गप्पा.
फक्त निघतानाचा प्रश्न मात्र मला खरंच स्पेलबाऊंड करुन गेलाय. तो प्रश्न नसता तर मी त्याला भेटण्याचा नक्कीच विचार केला असता.

दादा म्हणाला.. रेवा, एक काम कर. तो त्याचा प्रश्न सध्या बाजूला ठेव. म्हणजे तो विचारलाच नव्हता, असं समजून बाकीच्या गोष्टींचा विचार कर. आणि जे उत्तर मनात येईल ते तू सांग.

बरं, आता तो प्रश्न आपण तात्पुरता बाजूला ठेवला तरी शिल्लक आहेच.
तुला नाही जावंसं वाटल, तर प्रश्नच मिटला… जायचाही आणि त्याचा विचारलेलाही.

आणि जावंसं वाटलं तर त्या भेटीत प्रश्नाचा खुलासा होईलच. जो मुलगा एवढ्या छान भेटीनंतर जाता जाता हा प्रश्न विचारतो, तो यावर आणखी काहीतरी बोलेलंच.

म्हणजे आधी त्याला विचारायचं नव्हतं पण न रहावून बोलला असेल तर आताही न रहावून बोलेल.
आणि त्यामागे त्याचा काही निश्चित विचार असेल तर त्या विचाराने काहीतरी बोलेल.
नाहीतर अजून एखादा असाच नवा विचित्र प्रश्न विचारेल.
थोडक्यात तुला, आपल्याला ठरवायला अजून काहीतरी गोष्ट असेल. अजून थोडा अंदाज येईल.
आणि तू दुसऱ्यांदा त्याला भेटायला गेलीस म्हणजे सगळं काही ठरलं असं नाही. तेव्हा माझ्या मते निदान अजून एकदा तरी भेटायला जा.

पण तुला नसेलच भेटायचं तर राहू दे. कशाला उगाच तुझ्या मनात नसेल तर.
रेवाने रुसका चेहेरा करुन दादाकडे पाहिलं.

बरं.. बरं.. पण तुमची दुसरी भेट ठरायची कशी ?
तो तुला काही बोलला होता का परत भेटायचं..?

हो. म्हणजे डायरेक्ट नाही पण झालेली भेट आवडली असेल तर परत भेटु म्हणाला होता.

हो मान्य. पण भेट ठरवणार कोण ? तू की तो ?

त्याला भेटायला आवडेल असं त्याच्या बोलण्यात आलं होतं, बिलाच्या प्रसंगातही त्याने आडून आडून सुचवलंच. म्हणजे आता मी काय निर्णय घेते त्यावरच अवलंबून असणार ना ?

मग आता..?

बघू तीन चार दिवस थांबून..

रविवारचा तर प्रश्नच नव्हता पण सोमवार, मंगळवार आणि बुधवारही तसाच गेला.
समोरून येणाऱ्या निरोपाची वाट खरं तर दोघंही बघत होते. पण आपण तिला आवडलोच नसू तर काय, या विचाराने नचिकेत गप्प होता.
आणि जवळपास त्याच विचाराने आणि संकोचाने रेवाही थांबून राहिली होती.

शेवटी वाट बघून गुरुवारी रेवाने नचिकेतला मेसेज टाकला,
Hi..

(क्रमशः)

अर्थाअर्थी -(भाग-०३) - नचिकेतच्या मनातलं..