जाट आंदोलनाचे सा-या देशासमोरील संभाव्य धोके

लेख अतिशय आवडला.

https://www.facebook.com/rekha.sen.5/posts/959208670834245?notif_t=like

जिसे आरक्षण चाहिए तो एक बार कोशिस जरूर करें। —

Seema Passi
दलितों को मिला हुआ आरक्षण कुछ जातियों के आँखो कि
किरकिरी बनता जा रहा है, इसलिये वो इसे खत्म करने
के लिये सीधे तौर पर लड़ने की बजाये
अप्रत्यक्ष रूप से आरक्षण माँगकर हंगामा कर
रही है, ताकि आरक्षण से ही लोगों को
नफरत हो जाये । सड़कों पर हिंसा का ताण्डव करके आरक्षण को
बदनाम किया जा रहा है । जो आरक्षण दलित जातियों को मुख्यधारा
में लाने के लिये किया गया वही आरक्षण मुख्यधारा
की जातियाँ माँग रही है ताकि आरक्षण
का औचित्य ही खत्म कर दिया जाये । इस बहाने
आर्थिक आधार पर आरक्षण देने की माँग
उठायी जा रही है । कुछ
अगड़ी जातियाँ ओबीसी कोटे में
शामिल होकर ओबीसी कोटे का मतलब
ही खत्म कर देना चाहती है ।
वास्तव में जो लड़ायी आरक्षण के लिये
दिखायी जा रही है वो आरक्षण के लिये
नहीं बल्कि आरक्षण खत्म करने की
लड़ायी है............................

हमारी व्यवस्था भी अज़ब है. कोई हक़ के लिए महज़ आवाज़ उठा रहा है तो उसे देशद्रोही करार दे सलाखों के पीछे डाल दिया जाता है या फिर रोहित वेमूला की तरह मार दिया जाता है. और कोई हिंसा करे, हज़ारो-लाखों करोड़ रुपये की देश की संपत्ति ख़ाक कर दे तो उसकी बेबुनियादी माँगें भी मान ली जाती हैं.

http://navbharattimes.indiatimes.com/business/business-news/34000cr-loss...

जाति बड़ी चीज़ है भारतीय राजनीति में :

जाट आन्दोलन के उन गुंडा-शहीदों के परिवारों को 10-10 लाख रुपये का मुआवजा मिलेगा जिन्होंने कानून को ठेंगा दिखाकर सरकारी गैरसरकारी संपत्तियों का अभूतपूर्व नुक्सान किया।
और इन गुंडों तथा इनके आन्दोलन के अराजक साथियों ने जिन संपत्तियों की क्षति की उसकी भरपाई कहाँ से की जाएगी?

छान लेख.

सकुरा यांची Seema Passi ची पोस्ट सुद्धा छान आहे.

लेख वाचला. पुरेशी माहिती नसल्याने त्याबाबत काही लिहिणे योग्य होणार नाही.
========

सकुरा ह्यांच्या पोस्ट्सबाबतः

जर अश्या फक्त फॉर्वर्डेड पोस्ट्सचे प्रतिसाद वारंवार येऊ लागले तर मायबोलीवरील राजकीय / सामाजिक धागे म्हणजे निव्वळ ई-पेपर / फेसबूक किंवा एखादे स्वस्त वर्तमानपत्राप्रमाणे होतील.

अवांतराबद्दल क्षमस्व

जर अश्या फक्त फॉर्वर्डेड पोस्ट्सचे प्रतिसाद वारंवार येऊ लागले तर मायबोलीवरील राजकीय / सामाजिक धागे म्हणजे निव्वळ ई-पेपर / फेसबूक किंवा एखादे स्वस्त वर्तमानपत्राप्रमाणे होतील.<<<<<<<<

जसे की राकु चे धागे.

लेखातील निम्मा सुरवातीचा भाग पटला ज्यात देशाच्या सुरक्षितता व सार्वभौमत्वाचा मुद्दा आहे.

बाकी, लोकांना स्वकर्तुत्व दाखवित स्वत;च्या पायावर उभे करण्या ऐवजी, सरसकट सगळ्यांनाच (अगदी आमच्या ब्राह्मणातिल काही अगोचरही त्यात आले) आरक्षणाची भीक मागणारे बनविण्यात कॉन्गी व इतरही राजकारण्यांना यश आलेले आहेच, कम्युनिस्ट मात्र त्या तत्वाच्या विरोधी असुनही, सामाजिक विद्रोह निर्माण होतोय आपसुक तर आपलेही हात धुवुन घेण्यास टपुन बसलेले आहेत, असे माझे मत.

लोकशाही म्हणजे झुंडशाही नव्हे हे लोकांना केव्हा कळणार काय की/?
अन लोकशाहीच्या गळ्यालाच नख लावण्यासाठी, हिंदु धर्मातील व्यवसायाधारीत जातींमधे वित्तुष्ट उभे करीत त्यांना आरक्षणाच्य गाजराकरता झुंजविणारे पुढारी जो पर्यंत इथे आहेत तोवर भारताती लोकशाही धोक्यातच आहे असे म्हणावे लागेल.

जो मागतो त्याला आरक्षण द्या, मग भले ते २०० टक्के झाले तरी चालेल. इथल्या समस्त जनतेलाच "आज" महत्वाचा वाटतोय, त्यांना आरक्षणाच्या कुबड्यानीच चालायचे आहे, तर चालुद्या. त्यांना प्रबोधन करायला गेलात तर पुढच्या निवडणुकीत ते तुम्हाला घरी बसवतील. ह्या प्रचंड मोठ्या भितीपुढे देश गेला खड्ड्यात, देशाचे भविष्य गेले खड्ड्यात. इथली जनता तर आज जे मिळेल ते ओरबाडायला बसलीय. तिलाही भिती, आपण ओरबाडले नाही तर कोणी दुसरा ओरबाडेल आणि आपला नेता तर कधीचा ओरबाडुन स्विस बँक भरतोय. उगीच आपण मागे पडायला नको.

जगात काही लोक प्रगतीच्या दिशेने धावायचे प्रयत्न करताहेत. तर काही मध्ययुगात जायचा प्रयत्न करताहेत. आपल्याकडे आम्ही कसे इतरांहुन मागास आहोत हे सिद्ध करायची धडपड करतोय. ह्याच साठी केलेला स्वातंत्र्याचा अट्टाहास असे म्हणत स्वातंत्र्य सैनिकांचा उर भरुन येत असेल नाही स्वर्गात???

रच्याकने, अशी आंदोलने करण्यापेक्षा ज्यांना आरक्षण पाहिजे ते सगळॅ मिळून जिथे आरक्षण आहेत अशा जातींमध्ये जात्यांतर का नाही करत? असे जात्यांतर झाले तर जातीजातीमधली तेढ कमी होईल.

या संदर्भात आजच्या लोकसत्त मधिल अग्रलेख : http://epaper.loksatta.com/c/8750734

सकुरांची 'शुरुवात यहां से करे' वाली पोस्टही आवडली. आवडली म्हणण्यापेक्षा पटली आणि अंतर्मुख करुन गेली.

आरक्षणाबद्दल बोलताना दोन वेगळ्या प्रकारची आरक्षणं आहेत हे कायम लक्षात ठेवायला हवं. एक दलित आरक्षण जे असायलाच हवं..त्याला पर्याय नाही. त्याबद्दल चर्चाही करायची गरज नाही.
दुसरं उच्च जातींनी ओबीसीच्या नावाखाली मिळवलेलं आरक्षण जे केवळ राजकीय दबाव, मतपेटीचं राजकारण करुन मिळवलेलं आहे. हे राजकारणवालं आरक्षण देशाला बरबाद करुन सोडणार आहे.

थ्यान्क्स गॉड, आमच्या पितामह वा पिताश्रींच्या लहानपणी म्हणजे १९०१ ते १९४७ या कालखंडात आरक्षण वगैरे नव्हते.
नाहीतर, त्या काळी, उपजिविकेचा "बारा बलुत्यातील' एकाही व्यवसायाचे कौशल्य अंगी नसताना, निव्वळ वेद पुराणे मुखोद्गत करुन, पंचक्रोशीतील लोकांच्या घरच्या पूजा करुन मिळणार्‍या मुठभर/पसाभर्‍ धान्यावर व दोनचार पैयांच्या दक्षिणेवर घरातल्यांची दोन वेळची पोटे भरणेही अशक्य झालेल्या त्या काळात, सर्वात मागास व उपासमार होत असलेली जमात म्हणुन या वेदव्यासंगी ब्राह्मणांची मोजदाद होत होती, तेव्हा त्या काळी आरक्षणाची सर्वात जास्त गरज ब्राह्मणांनाच होति, कारण बाकी सर्व जाती/जमाती आपापले पोटापाण्याचे व्यवसाञ सांभालून होते. तर नशिब अशाकरता म्हणायचे की आमच्या आजापणजाबापानी आरक्षन मागत बसण्यापेक्षा तत्कालिन परकीय राज्यकर्त्यांच्या अक्कलेचा/हुषारिचा नेमका धागा ओळखुन व पकडून, प्रगती साधू पाहिली, जसे की माझ्या वडिलांनी साता पेक्षा जास्त वर्षे वेदपाठशाळेत संस्कृत/वेदांचे अध्ययन केल्यानंतर त्यातुन छदामही मिळत नाही हे लक्षात आल्यावर मग समाज/सरकार कडे आरक्षणाची भीक मागत बसण्यापेक्षा वयाच्या तेविसाव्व्या वर्षी इंग्रजी ए बी सी डी शिकायला सुरुवात केली व प्रचंड महामूर गरिबीत मॅट्रीक व नम्तर ग्रॅज्युएटा पर्यंतचे शिक्शण पडेल ति कामे करीत, माधुकरी मागुन लोकांच्या वलचणीला राहून पूर्ण केले. मी त्यांचे मनःपूर्वक आभार्‍ मानतो की ते तसे वागले, तसे न वागता तेव्हाच मागास म्हणून आरक्षणाच्या भीका मागत बसले असते तर?
यावरुन मुळात "मागास' कुणाला म्हणावे याच्या निकषांवरच खरेतर प्रश्नचिन्ह उपस्थित होतय......
बाराबलुत्यातिल व्यवसायाधारीत पिढीजात कौशल्य व व्यवसायाची/उत्पन्नाची खात्री असलेल्यांना मागास म्हणावे का तत्कालिन परिस्थितिप्रमाणे वेदसंस्कृत वगैरेंचा राजाश्रय/समाजाश्रय नष्ट झाल्यावर भुकेकंगाल बनलेल्या ब्राह्मणांस मागास म्हणावे?

(१९४८ च्या सामुहिक जाळपोळी/हत्यांमुळे निर्माण झालेल्या ब्राह्मंणांपुढच्या आत्यंतिक विपरित परिस्थितीचा विचार स्वतंत्रपणे करावा लागेल , १९४७ मधे फाळणीमुळे पाकिस्तानातुन "निर्वासित" आले, तर १९४८ मधे याच देशी उभ्या पश्चिम महाराष्ट्रात ब्राह्मणांना "निर्वासित" केले गेले, ज्या निर्वासितांच्या वास्तव्याने पुण्यातिल पेठा पावन झाल्या आहेत .)

दुसरं उच्च जातींनी ओबीसीच्या नावाखाली मिळवलेलं आरक्षण जे केवळ राजकीय दबाव, मतपेटीचं राजकारण करुन मिळवलेलं आहे. हे राजकारणवालं आरक्षण देशाला बरबाद करुन सोडणार आहे.>>>> पर्फेक्ट!

>> माधुकरी मागुन लोकांच्या वलचणीला राहून पूर्ण केले. मी त्यांचे मनःपूर्वक आभार्‍ मानतो की ते तसे वागले, तसे न वागता तेव्हाच मागास म्हणून आरक्षणाच्या भीका मागत बसले असते तर?
>> +११११११११११११११११११११
लिंबुटिंबु .. हे आपल्या पीढीला सुध्दा तेवढेच लागू आहे.

>>> लिंबुटिंबु .. हे आपल्या पीढीला सुध्दा तेवढेच लागू आहे. <<<<<
होय, नक्कीच. अन खरे तर हे सगळ्यांनाच लागू आहे असे माझे मत. असो.
लक्षात घ्या की आज आम्ही चितळे, गरवारे कल्याणी वगैरे "मोठ्ठी यशस्वी" नावे दिमाखात घेतो, बरेचसे कुणी असुयेनेही घेतात... पण ऐकिव माहितिनुसार, त्यांचे सुरवातीचे काळी त्यांनी चक्क डोक्यावर टोपली घेऊन घरोघरी जाऊन माल विकलाय हे कितीक जणांना माहिती आहे? तसे डोक्यावरुन माल विकणे कमीपणाचे मानले नाहीच त्यांनी, पण तसा विकायला लागतोय म्हणून स्वत;स मागासही म्हणवले नाही. अशी असंख्य उदाहरणे आहेत, सगळेच काही चितळे/गरवारे/किर्लोस्कर वगैरे बनले नाहीत, पण आरक्षणाच्या भीका न मागता यशस्वी नक्कीच झाले. आमच्यापुढे त्यांचे आदर्श आहेत. जे काम कराल ते जीव ओतुन करा, परिपूर्णतेने करायचा ध्यास घ्या, त्यात सतत सुधारणा बदल घडवत रहा, मुख्य म्हणजे काम करण्यास इश्वरी भक्तिचे रूप द्या. शेवटी संस्कार हो हे.... हल्लीच्या शाळाकालिजातुन थोडीच शिकवतात? अन शिकवत असतीलहि.... लक्ष कुणाचे अस्ते?
अर्थात, श्यामची आई या पुस्तकासारखा क्वचित अपवाद वगळता पराकोटीच्या दारिद्र्याचे कसलेही शिव्याशापयुक्त जळखाऊ शाब्दिक प्रदर्शन कोणत्याही साहित्यात बघायला मिळणार नाही. "एका गावात एक गरीब ब्राह्मण रहात होता" या वाक्याचे व्यतिरिक्त कसलिही वर्णने नाहित की रडगाणी नाहीत... या पिढ्या खरेच ग्रेट होत्या.. आमचे पूर्वज ते, त्यांना सादर नम्र भावनेने प्रणाम.

लिंबूकाका, एका गर्भश्रीमंत ब्राम्हण पोटजातीलाही महाराष्ट्रात आरक्षण मिळते! गेली अनेक वर्ष! जय मंडल आयोग!

आईंग? कोणती हि पोटजात म्हणे?

मला पण ही पोटजात कळली नाही.:अओ:

त्यांनी ब्राम्हण म्हटलं ना मग अजुन दुसरी डोकेफोड कशाकरता . बाण मारुन मग भोवती वर्तुळ काढायचे.

अर्धपोटी किंवा उपाशी राहून शिकणे हे अजूनही वास्तव आहे आणि १९४७-४८पेक्षा अधिक प्रखर आहे. त्या काळी माधुकरी आणि वारकर्‍यांसाठी(वार लावून जेवणार्‍यांसाठी) निदान अन्न मिळण्याजोगी घरे तरी असायची. आजच्या उपासकर्‍यांना अन्न मागण्यासाठी घरेच नाहीत. स्वतःला खायला मिळण्याची मारामार, त्यात इतरांना काय देणार? आरक्षण आणि फीमध्ये थोडी सवलत मिळाली तरी अन्य खर्च भागवणे अनेकांना कठिण आहे. पंचवीस-तीस टक्के भारत हा उपाशी किंवा एकभुक्त भारत आहे. (माझ्याकडे आकडेवारी नाही, सर्वसाधारण निरीक्षण आहे.) या वर्गातही धडपडणारी मुले आहेत. ती वर येत आहेतच. आणखी वीस वर्षांनी त्यांची संख्या नक्कीच वाढलेली असेल. आजकाल अनेक वर्तमानपत्रांत अशा यशोगाथा येत असतात. केवळ शिक्षणातच नाही तर स्वयंउद्योगातही अशा यशोगाथांचे प्रमाण वाढते आहे. मला ही एका सामाजिक बदलाची चिह्ने वाटतात आणि आनंद वाटतो की खर्‍या अर्थाने देश जागा होऊ पाहात आहे. तळागाळातील लोकांचे उत्थान होणे हे उद्दिष्ट असण्यात काय अयोग्य आहे? त्यासाठी जे काही मार्ग असतील ते सर्व वापरले पाहिजेत. हा मार्ग नको आणि तोच हवा असे कशाला?

'एक गरीब ब्राह्मण होता' इतक्यापुरतेच ते वाक्य नाही. पुढे त्या ब्राह्मणाची संपूर्ण ओळख असते, जसे की गाव, माता-पिता, गोत्र, प्रवर, शाखा इत्यादि. पण मोळीविके, लाकुडतोडे, परीट, शेतकरी हे नुसते गरीबच नसतात तर त्यांना स्वतःची अशी ओळखही नसते. एक रजक म्हटले की झाले. काय करायचेय कुठला कोण हे जाणून? त्याचे अस्तित्व थोडेच दखलपात्र असते?

रा.कु.

लेख अत्यंत सुंदर आहे. विचार छान मांडले आहेत. सविस्तर चर्चा नंतर करतो.

वरती श्यामची आई पुस्तकाचा उल्लेख आला आहे तर थोडे अवांतर.
शाळेत असताना हे पुस्तक खूप आवडले होते पण आता त्याकडे परत पाहिले असताना गरिबीचे आणि गरीबांचे पराकोटीचे उदात्तीकरण आणि श्रीमंतीला दूषणे (या पुस्तकातली काही वाक्ये- गरीब माणसे ही नेहमी कृतज्ञ असतात, श्रीमंत हे दुसर्‍याच्या जीवावर जगतात, हिंदुस्तानातील सारी श्रीमंती बाहेरचे लोक घेऊन गेले तरी चालेल पण मनाची श्रीमंती कधीच कमी होता कामा नये, गरीब असलास तरी मनाने श्रीमंत हो मग पैशाने श्रीमंत झाला नाहीस तरी चालेल इ. इ.) हे वाचून खरंच वीट आला. शिवाय यात स्वाभीमानाचे धडे दिले आहेत, मग वडिलांनी अमाप कर्ज काढून शेवटी घराचा लिलाव व्हायची वेळ आली, सासर्‍यांनी दिलेले व्यवहारी सल्ले गुर्मीत धुडकावून लावले, कर्ज देणार्‍या मारवाड्याचा आणि त्याच्या मुनिमाचा उल्लेख तर अमंगल असा केला आहे. मग त्यांच्याकडून कर्ज घेताना हा स्वाभिमान कुठे गेला होता? त्या काळी ते पुस्तक भावू शकले असते पण आताच्या काळाशी ते अजिबातच सुसंगत वाटत नाही. फार तर यातल्या गोष्टी छोटे किस्से म्हणून आपण मुलांना सांगू शकू पण पूर्ण पुस्तक आता वाचवत नाही.

अवांतराबद्दल क्षमस्व.

चीकू मी सहमत आहे.

ज्येष्ठ समाजसेविका सिंधूताई सपकाळ यांनी आरक्षणाचा विरोध केलाय आजही http://maharashtratimes.indiatimes.com/maharashtra/pune/reservation-sind... आणि सहा वर्षांपूर्वी देखील http://www.esakal.com/esakal/20100327/5060100467629396479.htm

>>>> ज्येष्ठ समाजसेविका सिंधूताई सपकाळ यांनी आरक्षणाचा विरोध केलाय आजही <<<<
ग्रेट..... यांचा हा पैलु माहित नव्हता, इथे दिल्याबद्दल धन्यवाद.
त्यांनी केलेल्या कामाबद्दल पराकोटीचा आदर आहेच्च, पण या पैलुमुळे तो अधिक दुणावला आहे.

रिजर्वेशन आर्थिक आधार पर करना पूरी तरह गलत है पर कैसे.... यदि कोई भी करोड़पति ब्राह्मण अपने बेटा-बेटी को आधी रात को घर से निकाल देता है तो वे सुबह होते ही इतने गरीब हो जाएंगे की भीख मांगने के लिए कासा ( कटोरा ) भी नहीं होगा उनके पास भिखारी स्तर पर जीवन यापन करने वाले से भी गरीब बनकर वो रिजर्वेशन का लाभ ( कोटा )लेकर अपने करोड़पति बाप के पास वापस चले जाएगे.... असली गरीब को मिलेगा बाबाजी का ठुलल्लू

विषयाला धरुन नसलेली , त्यातुन हिंदीमधिल कटपेस्ट अशी वरची पोस्ट अन ती टाकणार्‍या आयडीला पूर्णतया "इग्नोर मारत" आहे

लिंटिं +१