रेलकथा १ - डेक्कन क्वीनच्या पासहोल्डर राण्या!

वा , छान लिहिलय......:स्मित:
पुढील भागाच्या प्रतीक्षेत

मस्त. मीही डेक्कनची पासहोल्डर होते एक वर्ष पण माझ्या आठवणी मुळीच चांगल्या नाहीयेत. लिहिन प्रतिसादात नंतर कधीतरी. सध्या हे छान वाटतंय वाचायला.

मस्त लिहिलंय!

मस्त मस्त..
पुढील अनुभव लवकर येऊदे

हो मी एक वर्षभर दर वीकेन्डला मुंबई-पुणे केलं आहे. मला मेजर बदलवून टाकलं त्या एका वर्षाने. त्या एक वर्षाची आत्मकथाच होईल लिहायचं झालं तर
बहुतांश आठवणी या बोचणा-या आहेत म्हणून लक्षात आहेत. लिहिन वेळप्रसंग बघून सावकाश. त्या आठवणींपासून मुक्ती मिळायला हवीच आहे कधी ना कधीतरी.

छान!
अजून अनुभव येऊ द्या.

छान लिहीलय. अजुन तपशील हवाय.
आधी मला वाटले की "पासहोल्डर्सच्या दमदाटीबद्द्ल" लिहित्येस की काय.

नी, मस्तं. पुढचे येऊदेत भराभर..

मी पण २-३ वर्ष दर शनिवार-रविवार मुम्बै-पुणे केलं...पण पास होल्डर बायका रिझर्वेशन च्या डब्यात पण असायच्या...आणि मला ही फार अनुभव चांगला नाही आला...मग मी प्रगती ने जायचे किंवा सरळ बस ने!

नी, छान लिहिल आहे. मी सुद्धा प्रत्येक महिन्याला ४-५ वेळा रेल प्रवास करते. त्यामूळे बरेच अनुभव जमा झाले. पास होल्डर चा प्रश्न आमच्या ट्रेन्सला येत नाही त्यामूळे अशी दमदाटी कधी मिळाली नाही.

वाह, मस्त लिहिलय. पुढ्च्या भागान्चि वाट बघतेय.

पंचवीसेक वर्षांपुर्वी एका पुस्तकात ( लेखक बहुतेक भुस्कुटे ) बारा मासलेवाइक लेख होते त्यात आमच्या 'डोंबिवलीतले ज्योतिषी ','डेक्कनचे क्वीनचे प्रवासी' हे दोन लेख होते.डेक्कनची परिस्थिती अजुनही तशीच आहे.एवढेच काय हे प्रवासी पुण्यात घरी असतानाही "मी डेक्कननेच जातो" हे वाक्य इतके ठासून { आही तुळशीबागेतूनच खरेदी करतो या वाक्यापेक्षा थोडे अधिक } की आपला समज होतो की हे शहात्तर हजार रुपडे मोजून डेक्कन ओडेसि { या गाडीचा रंग आता बघवतही नाही }नेच जातात.
मी एकदा कराडहून कोयना गाडीने येत होतो.रिजर्व डब्यात तुरळक लोक होते. साताय्राला बरेच प्रवासी चढले. एका पाच सहा जणांच्या गटातल्या एका बाईंनी आल्याआल्याच फरमान सोडले "उठा उठा आमचे रेझर्वेशन आहे." मी खिडकीत होतो.शांतपणे विचारले "हो का? तुमच्या तिकीटावरचे नंबर बघून त्यांनाच उठवा. सर्व गाडीच्या लोकांना कशाला उठवताय? "ती बाई वरमली आणि गुपचूप तिकीटे बघू लागली.

छानपुढचे येऊदेत भराभर..

मी देखील 95-96 एक वर्ष केले अपडाऊन पार्ले कॉलेज (आता साठ्ये) मध्ये तासावर शिकवत होते. माहेर तेव्हा टिळकनगरला तर सासर पिंपरी. सोमवारी सकाळी सिंहगड पकडायची अन्‌ शनिवारी दुपारी सिंहगडच.. पासहोल्डर होते पण फार वाईट अनुभव नव्हता.

छान लिहीलय.
पण रेलकथा नाव विचित्र वाटतय. रेल्वे कथा किंवा रेल कहानी

माझ्याकडे रेल्वेतल्या कथा नाहीत पण पुणे मुंबई वीकेंड अपडाऊनचा मिळेल त्या वहानाने प्रवासाचा अडीच वर्षाचा भक्कम अनुभव आहे.. रेल्वेचा पास काढावा असे कधी डोक्यात पण आले नाही..

मस्त लिहिलंय....

रेल्वेने प्रवास करणार्यांसाठी फारच कॉमन अनुभव आहे हा!
अगदी बटाटेवड्यातली भाजी पोळीबरोबर खाणारेही बरेच बघीतलेत

त्याची कल्पना आहे नी....

मी सुद्धा स्वत:चा कधी दिल चाहता है मधला सैफ अली खान नाही करुन घेतलाय मिळेल त्या वाहनाच्या नादात..

या मालिकेतला एक सुगंधित लेख वाचलाय याअगोदर अजून येऊद्यात...

आमच्या ब्लॉगावर पण लोकलकथा आहेत आणि अजून येतील, लिहायचा मुहुर्त लागेल तेव्हा.

झाकणामधे वड्यांचे आवरण काढून ठेवून आतली भाजी डब्यात घेतली. मग दुसर्‍या डब्यातली पोळी काढून पोळीभाजी खाऊन टाकली>>>>
वड्यांचे आवरण का काढ्ले तेही खान्यासाठीच असते की......

छान लिहिलय व्होल्वो कथा पण येवु देत.

मस्त, छान वाटलं वाचून. पटापट टाक पुढचे भाग.

ह्या धाग्यावर इतरांनी अनुभव लिहिणं अपेक्षित नाहीये ना ? रेल्वेप्रवास फार केला नाहीये पण जो केलाय त्यातल्या एकदा बाबरी मशीदच्या ऐन दंगलीत मुंबई-जयपूर प्रवास केलाय. तेव्हा सलग ट्रेन नव्हती. सवाई माधौपूरहून गाडी बदलून. तो प्रवास किती भितीदायक होता हे मला तेव्हा जाणवलंच नाही. आता जाणवतं.
लोकलने पाच वर्षं प्रवास केलाय. माटुंग्याचा रुळ ओलांडून ! ( एकच ट्रॅक आहे तिथे ओलांडायला. त्यामुळे नसते साहस करायला गेले नाही तर खूप धोकादायक नाही. )