गटग वृत्तांत...रविवार ब्रेकफास्ट गटग, पुणे!

गटग वृत्तांत...रविवार ब्रेकफास्ट गटग, पुणे!

----------------------------------------

टीप: खालील वृत्तांतात कुणाचा उल्लेख राहून गेल्यास तो अनुल्लेखाचा प्रयत्न नसून मा.बु.दो.स.
कार्यबाहुल्यामुळे वृत्तांत लिखाणास अक्षम्य उशिर झाला आहे याची मला जाणीव आहे. तरिही 'आपलेच' मायबोलीकर समजून घेतील अशी आशा.
---------------------------------------------

रविवारी भल्या पहाटे ८:३० ला ’रविवार ब्रेकफास्ट गटग’ साठी नाव नोंदणी करावी की करु नये अशा द्विधा मन:स्थितीत बराच वेळ काढल्यानंतर शेवटी एकदाचा मनाचा हिय्या करुन उपस्थिती नोंदवून टाकली. तरिसुद्धा मनामध्ये शंका-कुशंका चालूच होत्या. एकीकडे प्रथमच पुण्यातल्या गटगला मायबोलीकरांना भेटण्याची उत्सुकता तर दुसरीकडे इतक्या भल्या पहाटेची वेळ गाठता येईल ना, गाठली तरी नियमित भेटणार्‍या पुणेकर मायबोलीकरांमध्ये उपरा तर ठरणार नाही ना अशा शंका. शेवटी काही का होईना, सकाळचा ब्रेकफास्ट तरी करून येऊ इतकीच माफक अपेक्षा मनात ठेऊन पहाटे ७ चा गजर लावून शनिवारी मुद्दाम लवकर झोपलो. पण हाय रे दैवा, सकाळी सौ. प्रितीच्या जोरजोरात आवाजाने जाग आली. पहातो तर काय ७:१५ झालेले. तरी बरं की नोंदणी केल्याच्या दिवसापासून रोज ’गटगला जायचंय’ असा आमचा जप आमच्यापेक्षा आमच्या ’उत्तमार्धांगांनीच’ सिरीयसली घेतला होता आणि बहु प्रयत्नांती आमच्या ’चिरनिद्रेत’ व्यवधान उत्पन्न करण्याचे साहस त्यांनी केले होते. आधीच जरासा उशीर झाल्यामूळे आजच्या सुट्टीच्या दिवशी अंघोळीलाही सुट्टी द्यावी का, हे आमचे स्वगत ऐकून ’सौं’नी तीव्र निषेधाचा पवित्रा घेतल्याने आम्ही भर पहाटे पांढरे निशाण फडकवत विनाशर्थ माघार घेतली आणि मायबोलीकर माझ्या विनाअंघोळीच्या पवित्र व मनोहारी ’अवतारा’ला मुकले!

बरोब्बर ८ वाजता साग्रसंगीत तयार होऊन हडपसरहून दुचाकीला टाच मारून आमचे वारू दौडत ’गंधर्व’च्या दिशेने निघाले सुद्धा. पुण्यात अभावानेच दिसणाया मस्त मोकळ्या रस्तांचा मनापासून आनंद घेत बालगंधर्वला पोहोचलो आणि फार उशीर तर झाला नाही ना असे वाटून घड्याळाकडे पाहीले आणि विश्वासच बसेना.... घड्याळ चक्क ८:१० ची वेळ दाखवत होते. स्वत:च्या दुचाकीचालनकौशल्याबद्दल उर एकदम भरुन आला. गाडी ’गंधर्व’ समोर लावून टाकली आणि पुढचा वेळ कसा काढावा या विवंचनेत बालगंधर्वला दिसणाया गर्दिकडे वळलो. जरा जवळ जाऊन पहाताच खुप मोठा स्त्रियांचा घोळका बालगंधर्वच्या प्रवेशद्वारावर रांगेत उभा होता आणि एकदम भूत पाहिल्यासारखा माझ्याकडेच पहात होता. बायांच्या घोळक्यात एकदम हा बाप्या कुठून आला असा भाव त्यांच्या चेहयावर दिसल्याने ’ही गर्दी कशासाठी’ हा मनात आलेला आगाऊ प्रश्न मनातच ठेवून तिथून काढता पाय घेतला आणि ’गंधर्व’च्या विरुद्ध बाजूच्या रस्त्यावर उभा राहून त्याच्या प्रवेशद्वारावर चालणाया घडामोडींवर बारीक लक्ष ठेवून बसलो.

८:२५...८:३०...८:३२..................८:३३.......बरोब्बर ८:३४ वाजता गंधर्वच्या प्रवेशद्वाराजवळ एक ४/५ जणांचा ग्रुप दिसला तसा तिथे जाऊन घाबरत घाबरत ’मायबोली’ का? असे विचारले आणि सर्वांनी हसत होकार दिल्यावर मग मीही पुढे होऊन ओळख करुन दिली...’मी अविकुमार’ (नाम तो सुना ही होगा...हे मी मनातल्या मनात म्हटलं!). केदार, मनिष, फार-एन्ड, मयुरेश अशी नावे सांगत सगळ्यांनी हस्तांदोलन केले. तेवढ्यात त्या सर्वांच्या तोंडावर आश्चर्यमिश्रित भाव उमटल्याचे पाहून त्या कारणाकडे नजर वळवली तर २ व्यक्ती हसतमुख मुद्रेने आमच्याकडेच चालत येत होत्या. तर अशा प्रकारे अनिलभाई यांनी या गटगला धावती भेट देऊन आश्चर्यचकीत केले. त्यांच्याबरोबरील दुसरी व्यक्ती म्हणजे मायबोलीकर श्री. विवेक देसाई असल्याचे समजले. तेवढ्यात एक दुचाकी आमच्या पुढ्यात येऊन थांबली आणि त्यावरील मुलीने आमच्याकडे हात हलवीत ’हाय’ केले. परंतू तोंडाला ’खास पुणे इश्टाईल’ने रुमाल बांधला असल्याने कुणालाच ओळख पटेना आणि सगळे गोंधळून एकमेकांच्या तोंडाकडे पाहू लागले. गडबड लक्षात आल्याने तिने झटकन तोंडावरील रुमाल बाजूला सारला आणि ’नीधप’ कार्यक्रम स्थळी अवतरल्या. तेवढ्या वेळात अनिलभाई झटकन आपल्या कार मधे जाऊन नवीन मायबोलीचा चहासदरा घालून अवतरले. पुन्हा ओळखीचा कार्यक्रम झाला आणि खास अनिलभाईंच्या विनंतीवरून एक लहानसे ’फोटोशूट’ही तिथल्यातिथे पार पडले.

नीधप ने आदल्या दिवशीच गंधर्वमधली २० आसने राखीव करुन ठेवल्याने आसनांसाठी धावाधाव करावी लागली नाही आणि सर्व जण एक एक करीत स्थानापन्न झाले. मी केदार आनी कांदापोहेच्या (मधल्या काळात केप्याचे वाजतगाजत आगमन झाले होतेच) मधली अशी मोक्याची जागा पटकावली जेणेकरून सर्व चर्चांमधे शाब्दिक नसला तरी ’ऐकीव’ सहभाग घेता येईल. हळू हळू एक एक मायबोलीकर कार्यक्रमस्थळी अवतरू लागला तसतसा ओळखपरेड आणि गप्पांना रंग चढू लागला. मी सुध्द्धा आपल्या वकूबाप्रमाणे मधूनच गप्पांमधे उगाच एखादं वाक्य टाकून हिःही हसत होतो. मधेच माझ्या ऊसगावातून कायमस्वरुपी परतल्यानंतरचे अनुभव याविषयीच्या एका वाक्याने केदार बिथरला आणि पुन्हा असं घाबरवू नकोस अशी विनंती करून मोकळा झाला. मी मात्र मनातल्या मनात कसं फसवलं म्हणत हसत बसलो. तेवढ्या वेळात तिथे शैलजा, स्वाती व देव, रूमा, श्यामली, हिम्सकूल, किरू, आनंदसुजु, आनंदमैत्री, बागुलबुवा, देवा सुध्द्धा येऊन पोहोचले होते आणि जोरदार कल्ला चालू झाला होता. नीलवेद, इंद्रा, कौतुक शिरोडकर हे सुध्द्दा आल्याचे कळाले पण नक्की कोण आणि कुठे होते ते मला शेवटपर्यंत कळाले नाही हो. आणि याची रुखरुख अजूनही मनात आहे.

तेवढ्यात देवा आणि केदार हे साईडप्रोफाईलने सारखेच दिसतात असं कोण तरी म्हणाले म्हणुन मग आधी देवा कोण हे शोधून काढ, मग उगाच त्याच्याकडे ’तो साईड प्रोफाईल’ कधी देतोय याची वाट बघ, मग केदार चा साईड प्रोफाईल बघ, मग ’अरे हो..खरंच की’ याचा साक्षात्कार होऊन खूश हो असे उद्योग मी ’उपमा’ खाता खाता चालू ठेवले. बागूलबूवाचे फोटोसेशन सुद्धा जोरदार चालू होते. ते फोटॊ काढायला लागले की हातातला तोंडापर्यंत नेलेला उपम्याचा चमचा पटकन खाली कर, केप्याने मागवलेल्या उडिदवडयाला कुणीही वाली नसल्याचे पाहून त्या उडिदवड्याला ’उडवा’यचा प्लॆन कर आणि केपीराव तेवढ्यात तेथे उगवल्याने (किंवा कडमडल्याने म्हणा) उडदाऐवजी मूग गिळून गप्प बस असे उद्योगही गप्पा ऐकत असताना माझे एकीकडे चालूच होते.

गप्पांचे विषयही अहाहा...काय वर्णावे..... अगदी वैश्विक..... बाराकरांचे गटग, झक्की, औरंगाबादचे गेस्ट हाऊस आणि त्यातील एकंदरित (अ)सुविधा, वैभवाचा आदल्या दिवशीचा गझल कार्यक्रम ’शब्द झाले मायबाप’, त्या कार्यक्रमानंतरचे कार्यकर्त्यांचे गटग, शिकागो अधिवेशन आणि तेथल्या घडा’मोडी’!, ऊसगावातून भारतात आणण्याजोग्या वस्तू, मायबोलीवरील काही मायबोलीकर आणि त्यांच्या लिखाणाचा दर्जा ई. ई. अशा प्रकारच्या आणि इतरही अनेक विषय माझ्या ’ग्यान’ सागरात भरच घालून जात होत्या. ’नीधप’नी आणि ’केदार’नी एव्हाना गप्पांची वरची पट्टी पकडली होती आणी या सर्वांचा कळसासाध्याय म्हणजे उशिराने उगवलेल्या ’ललीता-प्रीती’. त्या अगदी थोड्या काळासाठी तिथे आल्या आणि सर्वांना आपल्या दर्शनाने पुनीत करून रवाना झाल्याही. आम्ही आपले पहातच राहीलो.

एव्हाना अनिलभाईंना पुढे गोव्याला जायचे असल्याने ते सर्वात आधी सटकले होते. त्यानंतर थोड्यावेळाने मुंबईला जाणारे ’पुणेकर’ निघाले. मग हळूहळू एकेक जण सटकू लागला. तितक्यात आम्हा सर्वांचा विरोध न जुमानता केदारने संपूर्ण उपहाराचे बील अदा केले. आणि घड्याळातले १०:३० बघत आम्हाला पण निघायचे वेध लागले. पुन्हा एकदा ’गंधर्व’ बाहेर एक उर्वरीत लोकांची लहानशी मैफल उभ्या उभ्या जमवून साधारन ११:०० वाजता आम्ही सर्व जण पुन्हा भेटन्याचे ठरवत एकमेकांचा निरोप घेतला.
---

क्षणचित्रे:
१. नीधपने इतक्या मोठ्याप्रमाणावर मायबोलीकरांना भेटण्याची संधी दिल्याबद्दल तिचे हार्दिक आभार.
२. नीधपला एके ठिकाणी तीचा एक लेख वाचल्याची मी आठवण करुन दिली आणि उपनिर्दिष्ट लेख फार चांगला असल्याबद्दल मी तीला सांगताच ’केदार’ मात्र ’कशी जिरली ’नी’ ची’ अशा अविर्भावात खूश झाला.
३. केदार आणि मी एकाच कारखान्यात पाट्या टाकत असल्याचे निदर्शनास आले.
४. मंजात्या हे पुण्यातलं फार लाडकं व्यक्तीमत्व असल्याचं निदर्शनास आलं. प्रत्येक थोड्या वेळाने त्यांच्या नावाचा उद्घोष चालू होता.
५. केदार हे बर्याचशा आर्थिक बाबीतले उत्कृष्ट जाणकार व सल्लागार आहेत. आणि फुकटात सल्ला देण्यासही ते नेहमी तयार असतात...आणि फुकटात ’खिलवण्यासही!’
६. गंधर्व मधील ’कटलेटस’ फारसे न आवडल्याने त्यांना अनुल्लेखाने मारण्यात आले आहे.
७. माझ्या मायबोलीवरील एकंदरीत ७ वर्षाच्या कारकिर्दित(!)ला हा देशातला पहिला गटग आणि एकंदरीत दुसरा गटग होता. (हे फक्त क्षणचित्रांची एकूण संख्या वाढवण्याच्या दृष्टीने लिहिले आहे, यावर कोणत्याही खवट/खारट/तिखट प्रतिक्रियांना अनुल्लेखाने मारण्यात येईल!)
८. बर्‍याचशा गप्पा आणि त्यांचे विषय माझ्या कानांच्या टप्प्यांतून आणि बुद्धीच्या कुवतीतून राहून गेले आहेत याची मला खात्री आहेच. तरी उपस्थित मान्यवर ते सर्व इथे नक्कीच टंकतील याची खात्री मज पामरास असल्याने इतक्या उशिरानेसुद्धा वृत्तांत टाकण्याचे धाडस करीत आहे!