संध्याकाळी ऑफिसमधून निघाल्यानंतर, केवळ भुकेचे विचार डोक्यात घोळत राहतात. एरव्ही सुद्धा डोकं फार ताळ्यावर राहतं अशातला काही भाग नाही. पण त्या दिवशी ऑफिसमधल्या टेन्शनचा भार डोक्यावर घेऊन निघालो होतो. खूप असं नाही, पण होतं तेवढंच पुरेसं आणि नकोसं होतं.
येरवडा ते पुणे स्टेशनच्या पीएमटीमध्ये बसल्यानंतर, मी माझ्याच विचारांत गुंतलो होतो. आजुबाजूला फक्त गोंधळ ऐकू येत होता. मी ते सगळं ऐकून घेत होतो, त्यातही मनातले आवाज अजून डोकं बधीर करत होते. सेंट्रलला त्या बसमध्ये ती 'चौघं' बसली. अर्थात उभी राहिली; कारण 'आम्ही' जागा व्यापलेल्या होत्या. त्यांचं एकमेकांशी अगदी हसत-खेळत संभाषण चाललं होत. ते काय बोलतायेत याकडे कुणाचं किती लक्ष होतं मलाही ठाऊक नाही. कारण प्रत्येकजण माझ्यासारखाच कुठल्या न कुठल्या विचारांत, कुणाशी बोलण्यांत मग्न होता. बस ट्रॅफीकमधून वाट काढत जात होती.
पण तेवढ्या वेळात हळुहळू सार्‍यांचं लक्ष त्या चौघांच्या बोलण्याकडे जायला लागलं. कुणाचं कौतुकाने, कुणी थट्टेने त्यांच्याकडे पहायला लागले. ती चौघं त्यांच्याच जगात हरवलेली होती. एकमेकांशी हातवारे करुन बोलणारी ती अगदी मनमोकळेपणानं; बसमधल्या गर्दीत आपण उभे आहोत याची पर्वा न करता अगदी सहज एकमेकांशी संवाद साधत होती.
माझं लक्ष त्यांच्याकडे गेलं, ते ही लोकं नक्की का अशी हातवारे करून बोलताय; आणि संपूर्ण बसमधल्या गोंधळाचा; गर्दीचा त्यांना काहीच कसा फरक पडत नाहीए या विचारामुळे. ती बोलत होती, पण तिथे शब्द नव्हते; हसत होती पण त्या हसण्याला आवाज नव्हता. खिडकीबाहेर धो-धो पाऊस पडावा; पण आपल्याला त्याचा आवाजही येऊ नये; पडणारी प्रत्येक सर आपल्याला ये-ये म्हणुन बोलावतेय आणि तरीही जाता येऊ नये, अशा त्या पावसात चिंब भिजण्याचा आनंद ती चौघंच घेऊ शकत होती. त्यावेळी माझ्या मनात एक निर्वात पोकळी तयार झाल्यासारखी मला वाटलं. माझ्या डोक्यातले विचार तोपर्यंत कुठेतरी लांब निघून गेले होते.
आणि मी फक्त त्यांच्या चेहेर्‍यावरच्या निर्मळ आनंदाकडे पाहत होतो. अगदी थोडाच वेळ; मी बसमधून उतरेपर्यंतच मला तो आनंदाचा पाऊस अनुभवता आला. पण त्यात भिजून मला अगदी मोकळं झाल्यासारखं वाटलं. शब्द बोलता येतात; ऐकू येतात; पण त्यांना आजूबाजूच्या समान लोकांसमोर व्यक्त करतांना दहा वेळा अगम्य दुनियेच्या रीती-रिवाजांचा विचार करणारे आपण. आणि एक शब्दही न बोलता हवा तो अर्थ; हवी ती भावना व्यक्त करण्याचं सामर्थ्य असलेली ती चौघं मला माझ्यापेक्षाही कितीतरी भाग्यवान वाटली. ती एकमेकांच्या हृदयाची भाषा बोलत होती असं मला वाटलं.
आणि मला मात्र माझ्या मनातल्या भावनांना व्यक्त करण्यासाठी किती शब्द वेचावे लागतात?
थोडंसं मनातलं
Submitted by हर्षल_चव्हाण on 17 February, 2011 - 10:09
गुलमोहर:
शेअर करा
हो कधीकधी नि:शब्दता सुध्दा
हो कधीकधी नि:शब्दता सुध्दा जन्माची कहाणी बोलुन जाते.
तर कधी भावनेला पुर्णव्यक्त करण्यासाठी शब्दच अपुरे पड्तात.
[आपण नेहमी शब्दांच्या जाळ्यात वावरतो पण, शब्दांशिवायही एक जग आहे आणि ते नैसर्गिक आहे.]
>हवी ती भावना व्यक्त करण्याचं सामर्थ्य असलेली ती चौघं मला माझ्यापेक्षाही कितीतरी भाग्यवान वाटली.>>> चांगला अनुभव आहे.
मस्त अनुभव...
आवडले.
आवडले.
खूप सुंदर!
खूप सुंदर!
मुकबधीर त्यांच्या विश्वात
मुकबधीर त्यांच्या विश्वात आनंदी असतीलही पण आपल्यासारख्या "सामान्य" जाणीवा त्यांना नाहीत हे पाहून वाईटसुद्धा वाटते...नेमकेपणाने सांगता येत नाही मला काय वाटतंय ते...
खिडकीबाहेर धो-धो पाऊस पडावा;
खिडकीबाहेर धो-धो पाऊस पडावा; पण आपल्याला त्याचा आवाजही येऊ नये; पडणारी प्रत्येक सर आपल्याला ये-ये म्हणुन बोलावतेय आणि तरीही जाता येऊ नये, अशा त्या पावसात चिंब भिजण्याचा आनंद ती चौघंच घेऊ शकत होती.
>>
वा!!! मस्त मांडलंयस!
मुकबधीर त्यांच्या विश्वात
मुकबधीर त्यांच्या विश्वात आनंदी असतीलही पण आपल्यासारख्या "सामान्य" जाणीवा त्यांना नाहीत हे पाहून वाईटसुद्धा वाटते...नेमकेपणाने सांगता येत नाही मला काय वाटतंय ते.... >>>> अनुमोदन
पु.ले.शु
हवी ती भावना व्यक्त करण्याचं
हवी ती भावना व्यक्त करण्याचं सामर्थ्य असलेली ती चौघं मला माझ्यापेक्षाही कितीतरी भाग्यवान वाटली. ती एकमेकांच्या हृदयाची भाषा बोलत होती असं मला वाटलं.
आणि मला मात्र माझ्या मनातल्या भावनांना व्यक्त करण्यासाठी किती शब्द वेचावे लागतात?>> कित्ती पॉझिटिव विचार मांडले आहेत!!! नाहीतर मुकबधीरांना सहानुभूतीपूर्णच नजरांचा सामना करावा लागतो!! पुन्हा बर्‍याचशा साहित्यकृतींमध्येही त्यांची जिद्द दाखवताना त्यांच्या अपंगत्वावर विशेष करून भर दिलेला असतो, जणू ते सामान्य असते तर ही जिद्द दाखवूच शकले नसते...
पण कित्ती सहज सुंदर भाषेत, त्यांच्या अपंगत्वाचं कुठलंही अवडंबर न माजवता खूप छान लिहीलं आहे...
खिडकीबाहेर धो-धो पाऊस पडावा; पण आपल्याला त्याचा आवाजही येऊ नये; पडणारी प्रत्येक सर आपल्याला ये-ये म्हणुन बोलावतेय आणि तरीही जाता येऊ नये, अशा त्या पावसात चिंब भिजण्याचा आनंद ती चौघंच घेऊ शकत होती.>> मस्त! खिडकीच्या अचानक उघडलेल्या तावदानातून घुसखोरी करून सरीनेच अचानक भिजवून टाकावं असा निर्भेळ आनंद हा अनुभव अप्रत्यक्ष अनुभवून मिळाला. धन्स. शेअर केल्याबद्दल!!
खिडकीबाहेर धो-धो पाऊस पडावा;
खिडकीबाहेर धो-धो पाऊस पडावा; पण आपल्याला त्याचा आवाजही येऊ नये; पडणारी प्रत्येक सर आपल्याला ये-ये म्हणुन बोलावतेय आणि तरीही जाता येऊ नये, अशा त्या पावसात चिंब भिजण्याचा आनंद ती चौघंच घेऊ शकत होती...सुरेख मांडलय!
छान!
छान!
मस्त ...
मस्त ...
व्वा..क्या बात है.. तुम्ही
व्वा..क्या बात है.. तुम्ही सुद्धा किती सुरेख मांडलंय त्यांचं विश्व आपल्या प्रभावी शब्दात..
धन्स!!
आवडलं!
आवडलं!
सुंदर
सुंदर
व्वा सुंदर! हे प्रेमी आपल्या
व्वा सुंदर! हे प्रेमी आपल्या प्रेम भावना कश्या प्रगट करत असतील हे मला कुतुहूल आहे. तसेच प्रणयाचे देखील.. असो. लेखन सुरेख..
धन्यवाद... मला सहज आलेला हा
धन्यवाद... मला सहज आलेला हा अगदी साधा अनुभव. तुम्हा लोकांचा प्रतिसाद पाहून आणखी आनंद झाला
सुरेख!
सुरेख!
खूपच छान
खूपच छान
धन्यवाद प्रज्ञा नि गुळवणीबाई
धन्यवाद प्रज्ञा नि गुळवणीबाई (नाव चुकलं असल्यास क्षमा)