क्वांटास - एक मजेदार अनुभव भाग २

या आधीचा भाग, इथे वाचा p://www.maayboli.com/node/22781

माझे येतानाचे विमान ऑकलंडहून सकाळी पावणेसहा ला सुटणार होते. त्यासाठी आदल्या रात्रीच मी
तिथे जायचे ठरवले होते. तो एअरपोर्ट रात्री उघडा असतो याची खात्री करुन घेतली (त्या एअरपोर्टला
जगातील पहिल्या १० क्रमांकाच्या विमानतळात गणले जाते. हा मान गेली २ वर्षे ऑकलंड विमान
तळाला मिळाला आहे. छोटासा असला तरी तो सुंदर आहे. खास विमानांची उड्डाणे बघण्यासाठी
म्हणून तिथे एक वेगळा डेक आहे. तिथे उतरलेले पहिले विमान, मूळ रुपात तिथे ठेवलेले आहे.)

तर मी रात्रीच तिथे जाऊन बसलो. अधूनमधून मायबोलीवर डोकावत होतो. जाणारि नसली तरी
येणारी विमाने होती, त्यामूळे जाग होती. दुकाने वगैरे उघडी होती. अगदी व्हेज जेवण पण होते.
माझ्या आयटनरीप्रमाणे माझे ऑकलंड ते मेलबर्न हे विमान, जेट कनेक्ट हि कंपनी चालवणार
होती.

सकाळी ४ वाजता, क्वांटासच्या चेक ईन काऊंटरवर एक आज्जीबाई डूलत डूलत आल्या. अगदी
थेट मिसेस डाऊटफ़ायर वाटाव्या अशा. तस्सेच लाडीक लाडीक बोलणे. अग्ग बाई, रात्रीच येऊन
बसला होतास का ? आमचे ऑकलंड अगदी सेफ़ बरं, मध्यरात्री आला असतास तरी काही धोका
नव्हता, अशा गप्पा.

गप्पा मारता मारता मी बघितलं तर तिने बॅग फक्त मेलबर्न पर्यंतच टॅग केली होती. मी तिला
विचारले तर म्हणाली, कि ती दुसरी एअरलाईन असल्याने तिथे तूला वेगळी टॅग देतील.माझा
मेलबर्न ते सिंगापूर बोर्डिंग पास पण मला मेलबर्नलाच मिळणार होता.
केबिन लगेज मधे काही आक्षेपार्ह नसले तरी माझ्या चेक्ड ईन बॅगेत थोडेफ़ार ड्राय फ़्रूट्स होते.
त्यामूळे मला ती ऑस्ट्रेलियात बाहेर काढायची नव्हती.
तिच्या वयाचा मान ठेवून मी जास्त हुज्जत न घालता, डेक वर गेलो. जेट कनेक्ट चे विमान
कुठे दिसत नव्हते, क्वांटासचे मात्र होते. तिथे टाईमपास करायला मस्त जागा होती.

शेवटी गेटवर क्वांटासचेच विमान लागले. लेकीला फ़ेसबुक वर मेसेज टाकून मी निघालो. ते
फ्लाईट मी मस्त एन्जॉय केले. त्या फ्लाईटमधेच डेस्टीनेशन गाईड म्हणून व्हीडिओ दाखवला
त्यात मेलबर्नच्या माहिती बरोबर, ज्यांना पुढे जायचे आहे, त्यांनी बॅगेज क्लीयर करायची
गरज नाही, असेच दाखवले.

मेलबर्न ला उतरल्यावर इंटरनॅशनल ट्रान्सफरचा मार्ग घेत मी गेलो, कारण व्हिडीओत
तसेच दाखवले होते. तसा जायला अगदी अरुंद बोळ होता, आणि त्यात प्रचंड गर्दी होती.
बराचवेळ लाईन पुढे सरकेना, तेव्हा कळले कि, तिथले स्कॅनींग मशीन बंद पडलेय. तिथली
बया म्हणाली, कि ३ तास तरी काही ते सुरु होत नाही. पण विंडोज कसे, काहिही न करता
रिस्टार्ट केले कि आपोआप सुरु होते, तसे झाले.

ते पार करुन मी बाहेर पडलो ते थेट डिपार्चर गेट कडे. पण मला जरा शंका आली, म्हणून
मी उलट फ़िरत, कस्टम्स च्या काऊंटरवर गेलो. खरे तर तिथल्या मुलीचे ते काम नव्हते, पण
तिने जेटस्टार ला फ़ोन करुन, माझी बॅग ट्रान्सफर करत असल्याची खात्री करुन दिली. ती
ज्या व्यक्तीशी बोलली, तिचे नाव पण मला तिने लिहून दिले.

मग मी जरा निर्धास्त झालो. माझा बोर्डींग पास गेटवरच मिळणार होता. म्हणून मी जरा
तिथल्या तिथेच घुटमळत होतो. त्या मेलबर्न विमानतळावरुन दिसणारे दृष्य सुंदर असले
तरी स्वच्छता जेमतेमच होती. स्वच्छतागृहात उपकरणे तूटक्या अवस्थेत होती (या
बाबतीत दुबई आणि सिंगापूरला तत्परतेने स्वच्छता करत असतात.) पिण्याच्या पाण्याचे
कारंजे इतक्या कमी दाबाचे होते, कि ते तोंडाने ओढल्याशिवाय पाणी पिता आलेच नसते.
याबाबतीत तिथले प्रवासी मजेदार प्रयोग करुन बघत होते. एका मूलाने त्यात स्ट्रॉ
खूपसून बघितली, एकाने त्यात रुमाल भिजवून घेतला, एकाने, बाटली लावून बघितली.
(बेअर ग्रिल्स चे चेलेच जणू) हे सगळे प्रकार बघून मला तिथे पाणी प्यावेसे वाटेना.
आणि तो तिथला एकमेव वॉटर फाऊंटन होता.

बोर्डींग गेटवर जी पहिली मुलगी उगवली, तिला मी परत बॅगेचे सांगितले. आता परत घोळ
कुठली बॅग, कुठून आली, कुठे जाणार असे सगळे सुरु झाले. (कल्पना करा, अतिरेकी या
भोंगळ कारभाराचा फायदा घेऊ शकले तर.) मग तिने परत फोनाफोनी सुरु केली. आणि
माझी बॅग सापडत नसल्याचे शुभवर्तमान तिने मला दिले. खरे तर ती जेट स्टार ची
कर्मचारी होती, पण तिने माझ्यासाठी बरेच प्रयत्न केले. क्वांटास माझी बॅग शोधून देणार
याची तिने मला खात्री करुन दिली, पण शेवटी, यू नो क्वांटास, असा शेरा मारलाच, मी
पण आय स्वेअर, शिवाय काय बोलणार होतो ?

जेट स्टार हि अतिस्वस्त एअरलाईन (लो कॉस्ट हो.) त्यात तर सगळ्यासाठी पैसे मोजावे
लागत होते. कल्पना करा आठ तासाच्या फ्लाईटवर ही विमानसेवा चालते. खाण्यापिण्या
साठीच नव्हे तर इअरफोन, टिव्ही, ब्लॅंकेट सगळ्यासाठीच पैसे मोजावे लागत होते. पण
माझे क्वांटासचे बुकिंग असल्याने, मला मात्र खाणेपिणे आणि ब्लॅंकेट चकटफ़ू मिळाले.

यथावकाश आम्ही सिंगापूरला उतरलो. एका टर्मिनल वरुन दुसरीकडे धावत सुटलो. स्काय
ट्रेन असली तरी अंतर बरेच होते. फ़ारशी अपेक्षा न ठेवता, तिथल्या ट्रान्सफर डेकवर
परत बॅगेचे पुराण लावले.

आणि तिथे मला सुखद धक्का बसला. फोनाफोनी व चॅट वगैरे करुन तिथल्या माणसाने
मला माझ्या बॅगेचा शोध लावून दिला. क्वांटासला ती बॅग सापडली असून, ती थेट
मुंबईलाच मिळेल असे सांगितले. इतकेच नव्हे, तर त्या फ्लाईटचा नंबर वगैरे लिहून
दिला. आता प्रॉब्लेम असा होता, कि त्या विमानाची उतरायची वेळ, २४ तासाने होती,
आणि त्यानंतर केवळ तीन तासाने माझे पुढचे विमान होते. त्या माणसाचे आभार
मानावे तितके थोडेच होते. सिंगापुरी कार्यक्षमतेला सलाम करुन मी तिथल्या नवीन
आकर्षणांचा आनंद घेऊ लागलो. तिथे आता बटरप्फ़्लाय पार्क केलेले आहे, आणि
तिथे मला पहिल्यांदा पीचर प्लांट प्रत्यक्ष बघायला मिळाले. पण माझ्या कॅमेरातल्या
बॅटरीने मान टाकल्याने, मला काही फोटो काढता आला नाही. तिथल्याच एका रसिक
मुलीला मी ते मुद्दाम दाखवले. (तूमच्यापैकी कुणी एवढ्यात तिथे जाणार असाल
तर एक फोटो माझ्यासाठी....)

जेट एअरवेज ची सेवा छान होती, आणि ते विमान वेळेआधीच मुंबईला उतरले. मी
थेट कस्टमवाल्याकडे धाव घेतली आणि बॅग न आल्याचे सांगितले. इतक्या आत्मविश्वासाने
बॅग न आल्याचे सांगणारा त्याने आधी बघितला नसावा. अजून सामानाचा बेल्ट पण
सुरू झाला नव्हता.

एका जेट एअरवेजच्या माणसाला पकडले. त्याच्याकडून लॅंडीग सर्टीफ़िकेट सारखे
सोपस्कार पूर्ण करुन घेतले.
जवळ काहीच सामान नसणारा प्रवासी, तिथल्या प्रीपेड टॅक्सीवाल्यांना पण अनोखाच
वाटला असावा.

घरातला शेवटचा दिवस तसा बैचैनीतच घालवला. उगाच दुसरी बॅग खरेदी करण्यात
अर्थ नव्हता. माझ्या वेळेच्या आधी ती बॅग मिळाली नसती तर, जेट वाल्यांनी ती
नैरोबीला पाठवायची तयारी दाखवली होती.

त्या बॅगेत महत्वाचे असे काही नव्हते, पण माझ्या लेकींने स्वत:च्या बचतीतून
माझ्यासाठी घेतलेले पुस्तक, आणि तिचे फोटो असलेले मेमरी कार्ड त्या पुस्तकात
होते. त्यात माझा जीव अडकला होता. शिवाय माझ्या नव्या कॅमेराचा बॅटरी चार्जर
त्यात होता.

मुंबईत तो चार्जर मिळवण्यासाठी मी लॅमिंग्टन रोडवर धाव घेतली. पण कॅमेराचे
ते नवे मॉडेल असल्याने, माझ्या नेहमीच्या दुकानात तो मिळू शकला नाहि. त्याने
बराच शोध घेतला, पण व्यर्थ. त्याने हिरापन्ना ला जायचा सल्ला दिला, पण मला
खात्री वाटेना. तो चार्जर मिळाला नसता, तर मला कॅमेरा वापरता आला नसता.
मग शेवटी दादरला प्रयत्न करावा, म्हणून तिथे आलो. तर सुदैवाने, आयडीयलच्या
बाजूच्या दुकानात तो मिळाला.

आता सगळे सामान एका वेगळ्या बॅगेत भरले. मला विमानतळावर कुणाची तरी
मदत लागणार होती. पुतण्या आणि वहिनी आनंदाने तयार झाले. (एरवी मी
कधीही कुणाला विमानतळावर येऊ देत नाही.)

तिथे पोहोचल्यावर डिपार्चर गेटजवळ, सामानापाशी वहिनीला उभे केले, आणि
अरायव्हल इन्फ़ॉर्मेशन बघायला खाली आलो. क्वांटासचे विमान पहाटे २ वाजता
उतरणार होते, आणि मला पहाटे ५ चे विमान पकडायचे होते.

सुदैवाने, ते क्वांटासचे विमान, ब्रिस्बेन मुंबई, वेळेआधी पोहोचले. आता मला
जेट एअरवेजच्या माणसाची गरज होती. परत वर डिपार्चर गेट वर जाऊन,
दोघा तिघांना पिडले. सिक्यूरिटीवाले पण गेट सोडून आत जाऊ शकत नाहीत,
पण त्यांनी एका मुलीला बाहेर आणली. तिला सगळे कागदपत्र दाखवले आणि
तिच्या सांगण्यावरुन परत अरायव्हल वर येऊन उभा राहिलो.

हे लिहायला शरम वाटतेय कि तिथले सुरक्षा अधिकारी, पिऊन तर्र होते.
तिथे हुज्जत घातली असती, तर त्याने मला नाहीतर मी त्याला गोळीच
मारली असती. एक मुलगी तिथल्या जेटच्या काऊंटरवरुन बाहेर आली, तिला
गाठले तर ती म्हणाली, मी जेटची नाही.

दुसरा एक मुलगा आला, त्याच्या शर्टावर जेटची पिन बघून मी त्याला
अडवले. त्याने पण मी त्या लेफ़्ट लगेज डिपार्टमेंटचा नाही, असे सांगत
मला उडवून लावायचा प्रयत्न केला. मग मात्र मी आवाज चढवला.
मी म्हणालो लेफ्ट लगेज म्हणू नकोस, मिस हॅण्डल्ड म्हण.घाबरला
बिचारा. त्याने त्या खात्याला फ़ोन करुन कुणाला तरी बाहेर यायची
विनंति केली.

शेवटी सव्वा दोन वाजता एक मुलगा बाहेर आला. तो खरेच नम्र होता. त्याने
मला तिथेच थांबायची विनंति केली. आणखी अर्ध्या तासाने, मला माझी बॅग
मिळाली. पावणेतीन वाजले होते. तशीच ती बॅग घेऊन वर गेलो. सामान तिथेच
परत पॅक केले. आणि वेळेवर पुढच्या काऊंटरवर पोहोचलो.
खरेच एक वेगळा अनुभव. क्वांटासला दोष देण्यात वा लिहिण्यात काही अर्थ नाही.
ट्रांझिट पॅसेंजर्स हाताळणे त्यांना जमत नसावेच, कारण न्यू झीलंड सोडले, तर
बाकिच्या देशांसाठी, तो ट्रांझिट पॉइंट असू शकत नाही.

पण असो, बाकिच्यांनी हि काळजी घ्या.