पन्नाशीपुढची वाटचाल

अमा,
त्यासाठी आतापासूनच तब्येतीकडे लक्ष द्यायला हवे. प्रकृती छान राहिली तर मग कुठलीही अ‍ॅक्टीव्हीटी सहजसाध्य होते. पण एकदा का त्या कुरबुरी सुरु झाल्या की मग वैतागच.

सध्या तज्ञ डॉक्टर्स उपलब्ध आहेत. तक्रारी आल्यावरच नव्हे तर आधीही सहज म्हणून सर्व चेक अप करून घ्यावेत.

पैश्याचे नियोजन कितीही केले तरी त्या काळातल्या महागाईला तो पुरा पडेल याची खात्री नाहीच. मुलांवर कमीतकमी अवलंबून रहावे हे ठिकच. पण गरज असेल तर मुलांनी आपली देखभाल करावी हा आपला हक्क आहे, हे पण लक्षात असू द्यावेच.

पण एकदा निवृत्त व्हायचे ठरवले तर मात्र आयूष्य आपल्याला हवे तसे जगावे. मला संगीत, भटकंती, वाचन, चित्रपट, नाटक.... असे सगळे चालू ठेवायचे आहे. ( सुरु करायचे आहे )

या धाग्याचे स्वागत असो !
हेडर मध्येच बरेच मुद्दे कवर केलेत !
भावी ज्येनांचे विचार वाचायला आवडेल.

मामी,
हाफ सेन्च्यूरी बद्दल अभिनंदन.

माझ्या आसपास मी जे पाहिलंय त्यावरुनः

१. सकारात्मक वृत्ती हवी. उगाच मुलांची चिंता करत बसून स्वतःला त्रास करुन घेऊन काही फायदा होत नाही. या वयात जोडीदाराचा वियोगही होऊ शकतो. अशावेळी दु:ख होतंच पण ते दु:ख कुरवाळत बसू नये. सकारात्मक जगावं. तुम्ही पॉझिटिव्ह असाल तर मुलांनाही सपोर्ट मिळतो.

२. नवीन बदलांशी जुळवून घ्यावं. मग ते लॅपटॉप, आयपॅड वापरणं असेल, मुलांबरोबर वेगवेगळ्या पध्दतीचे पदार्थ चाखून बघणं असेल. मला जमणार नाही, नवीन म्हणजे वाईटच असा दृष्टीकोन नसावा.

३. या वयात अनेक वेळा भूतकाळात किंवा भविष्यकाळात माणूस जास्त जगतो. म्हणजे आमच्यावेळी कसं चांगलं होतं, किंवा मी २० वर्षांपूर्वी तमुक निर्णय घेतला ते चुकलंच वगैरे. किंवा भविष्याचं टेन्शन- माझं काय होईल? आजार कुठला झाला तर? पैसे पुरतील का? वगैरे. त्याऐवजी वर्तमानात जगावं. उदयाचं प्लॅनिंग जरुर करावं पण त्रास करुन घेऊ नये.

छान लिहल आहे

खुद्द पुण्यनगरीतच ह्याहूनही पुढचे कितीतरी विद्वान, हसरे अ‍ॅक्टिव ज्येना आहेत. जगभरातच जीवनाच्या ह्या कालखंडाकडे बघण्याचा दृष्टिकोण बदलत आहे.>>>

मान्य आहे अमाताई पण अशा लोकांची संख्या फार कमी आढळते. खरे तर मनुष्य ४० शी च्या पुढेच खालावतो. ५० शी तर खूप दुरची पायरी झाली.

माझे वय अगदी तुमच्या वयाच्या जवळ आहे. माझे अनुभव असे आहेत की, मला वाटत माणसाला जगायला आणि तेही आनंदी जगायला काहीतरी प्रेरणा हव्या असतात. काहीतरी जबाबदार्‍या हव्या असतात. कुणाचा तरी आधार आणि कुणाचे तरी प्रेम हवे असते. हे जर असले तर मग पुढची पायरी येते शरिर स्वास्थ्य आणि मनःस्वास्थ्य. बहुतेक जण .. ५० पर्यंत अन्न वस्त्र निवारा ह्या गरजांची तरतुद करुन ठेवतात. आणि वयोमानानुसार माणसाच्या गरजा सुद्धा कमी कमी व्हायला लागतात. वर दिनेशदा म्हणाले त्याप्रमाणे आर्थिक तरतुद कितीही करुन ठेवली तरी येणार्‍या काळाच्या महागाईनुसार आपली बचत पुरुन उरणार की नाही हे सांगता येत नाही. पन्नाशी नंतर अंगमेहनत होणार नाही. म्हणून अशी साधने निर्माण करणे फार गरजेचे आहे जेणेकरुन आपल्याला महिन्याला वीसेक-तीसेक हजार रक्कम घरबसून मिळेल.

तुम्ही प्रकृतीबद्दल बोलतात. तीही अगदी महत्त्वाची बाब आहे. शरिराची दुखनी बेजार करतात. घरचे आणि बेताचे अन्य, योग्य तो व्यायाम आणि विहार ह्या गोष्टी तर माणसाला कुठल्याही वयात लागतच असतात. आता पन्नाशी जवळ आली म्हणून हे सर्व सुरु करायचे मग आत्तापर्यंत शरिरात जे सामावत गेलो त्याचे काय!!! ते काय चुटकीसरशी निघून जाईल. म्हणून, रोजची दिनचर्या दीन असू नये!!!! इथे दीन म्हणजे कशीही असू नये. स्वतःला चांगली बंधने हवी असतात आणि ती बंधने आपण आपलीच घालावीत.

तसेच मुलांच्या जीवनात मायक्रो मॅनेजमेंट न करता >> हे अगदी योग्य बोलतात आपण. मी तर म्हणेल फक्त मुलांच्याच नाहीतर इतर कुणाच्याही आयुष्यात ढवळाढवळा .. नको तेवढे नाक खूपसने असे करु नये. दुरुन निरिक्षण करावे आणि वेळ आली की दोन शब्द बोलून आपले प्रेम आधार तो काय व्यक्त करावा.

असो.

तुम्हाला अगदी निरोगी निरायम जीवन लाभो.

>>पन्नाशीत पाउल ठेवताना असे जाणवते कि अजून दहा अ‍ॅक्टिव्ह वर्षे आपल्या हातात आहेत>>
अगदी योग्य नोटवर सुरुवात अमा , किमान दहा , राहून गेलेला जल्लोष करायला पुरेशी.

अमा धागा मस्त...अगदी सध्याच्या माझ्या विचारांशी मिळताजुळता!!

गेले बरेच दिवस आम्ही दोघेही याबाबतीत विचार करतो आहोत म्हणजे मी अजून पन्नाशीला आले नाही पण ६-७ वर्षांत येतेच आहे आणि नवरा १-२ वर्षांत..
असा विचार करतो आहोत की, पालनपोषणाची मुलाची जबाबदारी संपते तोपर्यंत नक्कीच, तर जास्त कमाईकडे (हातावर पोट असले तरी) फार लक्ष न देता...मुलापाशी रहाण्यापेक्षा....
१. मागील अनुभवास गाठीस धरून संशोधनात्मक काम करावे, जेणे करून पुढच्या पिढीस काही उपयोग होईल.
२. जास्तीत जास्त आतल्या खेड्यांमध्ये रहायला जाता आले तर पहावे म्हणजे थोडे काही समाजाचे ऋण समजून काही कार्य करता येईल का..

काही पन्नाशीतल्या बायका.
http://en.wikipedia.org/wiki/Sridevi

चांगला धागा आणि चांगले मुद्दे.
पन्नाशीमध्ये किंवा पुढे डेटिंग हा प्रकार रूढ नाही. तो व्हावा असे मनापासून वाटते. एखादा विशीतील मुलगा घरच्या सत्यनारायणाला एखादी मैत्रीण घेऊन आला तर काकू/मामी लोक हल्ली अगदी आत्मीयतेने चौकशी करतात, गप्पा मारतात. तो मोकळेपणा पन्नाशी आणि पुढील लोकांसाठीपण हवा.

मस्त मुद्द सीमंतिनी.
उत्तम सुरुवात अमा.

मस्त विषय. असाच एक चाळीशीचा पण धागा होता का? देजावू झालय मला.
सीमंतिनी इज राइट.

डेटिंगचा मुद्दा सहीये

खरंच ते व्हायला हवं कॉमनप्लेस.

>>मस्त विषय. असाच एक चाळीशीचा पण धागा होता का? देजावू झालय मला.

जावू दे अन काय !

मस्त विषय अमा! स्स्स्चात्त्ळीशीपेक्षा जास्त महत्वाचा ट टप्पा आहे असं मला वाटतं. स्त्रियांसाठी हा टप्पा चाळीशीपेक्षा जास्त महत्वाचा टप्पा वाटतो. सांसारिक जबाबदार्या जवलपास संपलेल्या असतात. मेनाॉपॉज व एम्प्टी नेस्ट हे एकत्र येण्याची शक्यतेचा काल जो माझ्या बाबतीत आला, त्याची मानसिक व आर्तथिक तयारी पन्नाशीपूर्वीच करायला हवी. पन्नाशीनंतर तब्येत उत्तम असेल तर खर्च आटोक्यात असतात. आपले छंद व जे करायचे राहून गेले ते करण्यास हा उत्तम काल, आपल्या मनासारखं जगण्याचा काल. आनंदी मन व तंदुरुस्त शरिर राखण्यास छंद व आपल्याला झेपेल ते समाजकार्य मदत करतात. हा प्मोरतिसा मोबाईलवरुन बेक स्पेस देता येत नाही तूर्तास एवढेच. हा प्रतिसाद निसर्गोपचार आश्रमातून लिहीतेय

५०शी मधे डेटींग म्हणजे त्या वयात ती एक विकृती नाही वाटत का? १६व्या वयापासून सुरु झालेले आकर्षण ५०शी पोचली तरी अजून संपलेलेच नाही !!! आणि जो आपला जोडीदार असेल त्याला/तिला काय वाटेल?

सिमंतीनी, पन्नाशीचा नवरा घराच्या सत्यनारायणाला डेटींग चालू असलेल्या मैत्रिणीला घेऊन आला तर बायकोने काय प्रेमाने चौकशी करायची की काय?

बी, सिरिअसली? जोडीदार नसेल तरच डेटींग हा मुद्दा येतो ना?

बरं एखाद्याला/एखादीला असेल इंटरेस्ट .. पण म्हणून त्याला विकृती म्हणणे हे दुसर्यांच्या बिझनेसमध्ये नाक खुपसणे आहे. जे टोटलीचुकीचे आहे बायदवे, जर तुला माहीत नसेल तर म्हणून सांगते.

बीचं बरोबर आहे, डेटिंग ही कुठल्याही वयात विकृतीच आहे. अमेरिकन खुळं आहेत - पुण्यामुंबईत बोकाळलेली!
बस्के, रागाच्या वगैरे स्मायलीज (रागाची स्मायली? हीसुद्धा एक विकृतीच नाही वाटत का?) देऊ नकोस. सकारात्मक विचार कर.

स्वतःचा जोडीदार असताना इतर स्त्रि वा पुरुषामधे रस घेणे हे नक्कीच योग्य नाही. विकृती म्हणणे कदाचित
टोकाचे होईल पण सामाजिक दृष्टीकोनातून गैर वर्तन होईल. आणि वय वर्ष पन्नाशी मधे शरिरामधे अस काय उरत आस्वाद घ्यायला. निखळ मैत्री कुठल्याही वयातील नक्कीच वेलकम आहे पण मनुष्य एकटा असो वा दुकटा ५०शी मधे डेटींग जग काय म्हणेल ह्याची पर्वा केला का?

amaa, masta lihilayt.

बी, पन्नाशीचा स्त्री/पुरूष अविवाहित/घटस्फोटित/विधूर/विधवा असेल तर चालेल ना डेटींग?

बी सिंगल माणसाने कुठल्याही वयात डेटिंग करण्यात मला तरी काही चूक वाटत नाही. ५०+ वयात पहिलं किंवा दुसरं लग्न करुन सुखी झालेले स्त्री-पुरुष पाहण्यात आहेत. आजकाल जगही काही म्हणत नाही !

बी, पन्नाशीचा स्त्री/पुरूष अविवाहित/घटस्फोटित/विधूर/विधवा असेल तर चालेल ना डेटींग?>>

निखळ मैत्री कुठल्याही वयातील नक्कीच वेलकम आहे पण मनुष्य एकटा असो वा दुकटा ५०शी मधे डेटींग जग काय म्हणेल ह्याची पर्वा केला का?

पंडित रवीशंकर यांनी डेटिंग नको असा विचार केला असता तर जगाला अनुष्का आणि नोरा ह्या दोन चांगल्या संगीतज्ञ मिळाल्या नसत्या. बाकी मी फक्त विचार मांडला , आवडला पटला तर ठीक नाहीतर एकला चलो रे आहेच.

बी,
एक्स्पायरी डेट आली तुमची.
जग काय म्हणेल हा बेसिकली पेद्रुट विचार आहे. तुम्ही काहीही केलंत तरी जग काहीतरी म्हणणारच आहे.