शिव ऋण प्रतिष्ठान - अक्षय बोराडे - एक अनुभव

अक्षय व त्याचे सहकारी, रस्त्यावरील बेघर व मनाची शुद्ध हरवलेल्या व्यक्तींना आधार देऊन त्यांचे पुढील जीवन सुसह्य करण्याचे जे कार्य करतात त्याबद्दल मायबोलीकरांना ह्याच्या कामाची ओळख आधीच शोभा ह्यांनी https://www.maayboli.com/node/64824 या धाग्यात करून दिली आहे. शोभा यांचे आभार मानावे तेव्ढे कमी.

ही माहिती तेव्हा चांगलीच लक्षात राहिली होती.

यावर्षी जानेवारीत काही कारणाकरता सोलापुरला जाणे झाले होते. तेव्हा रोज सकाळी वहिनीबरोबर चालायला जाणे व्हायचे. एक दिवस असेच साडेसहाच्या सुमारास चालताना कोपर्‍यावर वळलो आणि एक व्रुद्ध दादा बसलेले दिसले. त्यांचे कपडे, चेहरा पाहुन ते रस्त्यावरच रहात असणार हे कळतच होते. आमची चाहुल लागल्याबरोबर त्यांनी आमच्याकडे पाहुन एकदम काही मागण्यासाठी वगैरे वा सांगण्यासाठी असेल, एकदम दोन्ही हात अर्धवट उचलले व तसेच ते हतबलतेने खालीही आले. कदाचीत आम्ही काही मदत करणार नाही हे जाणवले असेल त्यांना. ते खरेही होते. फिरायला जाताना हात रिकामेच असतात. पण माझी नजर त्यांच्या डोळ्याकडे गेली तेव्हा डोळ्यात अक्षरशः शुन्य भाव होते, प्रचंड एकाकीपणामुळे आलेले.
आयुष्यात पहिल्यांदा कोणा निराधाराच्या डोळ्यांकडे पाहिले इतके नीट पाहिले होते. पोटात तटातटा तुटले.

वहिनीला म्हटले, ‘फार वाईट वाटले गं त्यांची अवस्था पाहुन‘. तेव्हा तीही कळवळुन म्हणाली, ‘गेले कित्येक वर्ष त्यांना याच आत्ममग्न अवस्थेत पहाते आहे.’ मग तर अजुनच दु:ख झाले. त्यांच्या इतके वर्ष चाललेल्या आयुष्याचा विचार करवेना. आणि त्याचक्षणी अक्षय बोराडे व त्याच्या ‘शिवऋण’ ची आठवण झाली.

शोभा यांचा लेख वाचुन लगेच अक्षयला फोन केला, सर्व माहिती घेतली. त्याने सांगितले की तो व त्याची टीम महाराष्ट्रात कुठेही जातात या निराधारांना आणायला. त्या आधी त्यांचा फोटो व ठिकाण कळवावे लागते. अक्षय खुप नम्र आहे. कामाबद्दल आत्मविश्वासु आहे. बोलण्यातुन कळकळ जाणवतेच.

त्याच दिवशी परतीचा प्रवास सुरु होणार होता म्हणुन वहिनीला त्या दादांचा पुन्हा दिसले तर फोटो घ्यायला सांगितले.
परत आल्यावर रुटीन पुन्हा लागेतोवर सामाजिक उपक्रमावर सर्वांचे काम सुरु झाले. यावर्षी शिवऋणला घेऊया का विचारल्यावर सर्वांनी लगेच ‘हो’ म्हटले. प्राची, अकुने अक्षयबरोबर फोनवर बोलणी करून सर्व जरूरी माहिती घेतली व उपक्रमाचा धागा वगैरे आला.

पण या सगळ्यात त्या दादांची आठवण मागे पडत नव्हती. वहिनीला काही ना काही कारणामुळे बाहेर जाणे होत नव्हते. गेली तर ते दादा दिसत नव्हते. या सगळ्यात बराच वेळ गेला व अखेर ४ दिवसांपुर्वी वहिनीला ते दिसले. स्कुटीवर मागे बसलेल्या भाच्याने लगेच त्यांचे फोटो काढले व मला पाठवले.

मग घरचा फोनमधे बिघाड व अक्षयला व्हाट्सपवर फोन लागेना म्हणुन अकुला फोन करुन सर्व सांगितले. सर्व माहिती तिला पाठवली. तिने लगेच अक्षयला फोन करुन कळवले, सर्व माहिती पाठवली. खबरदारी म्हणुन तिने मलापण अक्षयला संपर्क करायला कळवले. म्हणुन त्याला कळवले. त्याचे लगेच उत्तर आले की ‘सर्व माहिती पाठवा, दुसर्‍या दिवशी सोलापुरला जातो‘. मग फोटो, वहिनीचा नंबर, ते दादा कुठे असु शकतील वगैरे कळवले. आणि अक्षय व त्याचे सहकारी काल रात्री निघाले व दुसर्‍या दिवशी म्हणजे भारतीय वेळेनुसार आज सकाळी ८-९ च्या सुमारास रात्रभर प्रवास करुन सोलापुरला पोचले.

वहिनी त्या जागी जाऊन थांबली पण ते दादा तिथे नव्हते. मात्र अक्षयला ते दुसर्‍या जागी सापडले व त्यांना गाडीत बसवुन मंडळी लगेच परतीला लागली. अक्षयची वा भावा-वहिनीची मात्र भेट होऊ शकली नाही.

अक्षय व सहकार्‍यांचे कौतुक करावे तेवढे थोडे. या कामात त्यांनी झोकुन दिले आहे. त्यांना पुढील घडामोडी कळवायला सांगितले आहे. त्यांना हा अनुभव नवा नाही पण अकु व मी , आम्ही दोघी आणि तिकडे भाऊ-वहिनी जीव मुठीत घेऊन होतो की ते दादा सापडले नाहीत तर काय???
नशिबाने तसे झाले नाही व दादांना आता माणसांत रहायला मिळेल याचा खुप आनंद झाला.

बरेच लोक अक्षयच्या घरीच रहात आहेत. स्त्रियापण आहेत. त्यांच्याकरता आता वेगळे बाथरूम्स, आंघोळीची व्यवस्था वगैरे बांधकाम चालू आहे. अक्षयचे घरचे सर्व त्याला यात मदत करतात. कोणाची तब्येत बिघडली तर त्यांना मोठ्या गावात डॉ.कडे घेऊन जातात.

मायबोलीवर अनेक संस्थांची ओळख होते. प्रत्येकजणानी वेगवेगळा वसा घेतला आहे.
या अनुभवाबद्दल लिहावेसे वाटले. कारण केवळ फोनवर/व्हाट्सपवर सर्व जुळुन आले.

शिवऋणच्या मुलांची ही जिद्द पाहुन फार आनंद वाटला.
आपणही त्या ना यथाशक्ती मदत करुया.

धन्यवाद.

पुढील घडामोडी कृपया इथे वाचा.
https://www.maayboli.com/comment/4205755