कोरेगाव पार्क

मध्यंतरी दीपांजली यांनी कॅम्पाविषयी एक धागा सुरु केला. तेव्हापासूनच कोरेगाव पार्कासाठी ही एक धागा असावा (मुख्य म्हणजे इथल्या रेस्टॉरंट्स साठी) असं वाटत होतं. आज मुहुर्त लागला. बहुतेक मुद्द्यापर्यंत पोचेपर्यंत भरपूर वहावत जाणार आहे मी.

मला पुण्यात पहिली नोकरी मिळाली तोपर्यंत मी फारशी पुण्याला आले नव्हते. जेव्हा केव्हा लहानपणी आले असेन तेव्हा औंध, कोथरुड, डेक्कन वगैरे भागातच राहिले होते. शिवाय माझ्या मनात ऐतिहासिक पुस्तकं आणि पुलंची पुस्तकं वाचून पुण्याविषयी एक वेगळेच रम्य चित्र होते. पुणं म्हटलं की लालमहालातून तुटक्या बोटांनी पळणारा शाहिस्तेखान, घोड्यांवर बसलेल्या शिपायांच्या बंदोबस्तात पालख्यांमधून सारसबागेत दर्शनाला जाणार्‍या पेशवे स्त्रिया, "काका मला वाचवा" म्हणत पळणारे नारायणराव किंवा मग थेट डेक्कनचे इंटरनॅशनल दिक्षीत, हिराबाई बडोदेकरांचे गाणे ऐकणारे रास्तापेठ, पुलं राहात असलेले (आणि मी "आहे मनोहर तरी" वाचून इमॅजिन केलेले) घर, असं एक वेगवेगळ्या रंगाच्या काचांचं पण एक सुबक, सुरेख, एकसंध कॅलिडोस्कोप माझ्या मनात तयार व्हायचं. थोडक्यात माझ्या मनातल्या पुण्याला कॉस्मोपॉलिटन कल्चरचा गंध ही नव्हता आणि रंगही नव्हता.

नोकरीसाठी पाऊल ठेवलं आणि पहिलंच घर मिळालं बोट क्लब रोडला. ऑफिससाठी तेच सोयीचं होतं आणि मित्र्-मैत्रिणीही तिथेच राहाणार होते. नाही म्हणायचं कारण नव्हतंच. पण मला मात्र मनातल्या मनात काहीतरी चुकल्यासारखं वाटत होतं. आजूबाजूच्या परिसरात माझ्या मनातल्या पुण्याची एक काचही नव्हती. मी तोपर्यंत राहात आलेल्या शहरांत अन पुण्यात काहीच फरक दिसेना. बदललेल्या पुण्याचा जरा रागच आला. मग आता इथेच राहायचं तर जरा आजूबाजूला बघु तरी काय आहे, असं म्हणून कॅम्पात, कोरेगाव पार्कात ज्या चकरा चालू झाल्या त्या अजूनही सुरुच आहेत.

नवीन नोकरी अन त्यात मिळणारा "एकटीसाठी भरपूर" पगार ;), नवे मित्रमैत्रिणी, २००५ चा अंदाधुंद पाऊस अन कोरेगाव पार्क असा मस्त माहोल बनला. त्यावेळी आमच्या शेअर्ड घरात स्वयंपाकाची काहीही सोय नव्हती. सगळ्यांच्या येण्याजाण्याच्या वेळाही नक्की नव्हत्या. त्यामुळे दिवसा ऑफिसमध्ये अन रात्री सहसा बाहेर जेवणे हा बेस्ट उपाय आम्ही शोधला. मग "आज रात्री जेवायला कुठे जायचं" यावर रोज सकाळच्या नाश्त्यानंतर लगेच चर्चा सुरु होई. फोन्सच्या अन मेल्सच्या फैरी झडत. रोज हायफाय रेस्टॉरंट्स मध्ये जाणं परवडणारं नव्हतंच. त्यामुळे आम्ही महिन्याचं, आठवड्याचं असं बजेट ठरवून जेवायला जायचो. आठवडा म्हणजे शुक्रवार रात्र ते पुढच्या शुक्रवारची सकाळ. त्यामुळे विकेंड्ला आमचं जे बजेट चांगलंच तगडं असायचं, ते पुढचा गुरुवार येईपर्यंत अगदी मरतुकडं व्हायचं. त्यामुळे रात्रीच्या जेवणाच्या बाबतीत विकेंड म्हणजे कोरेगाव पार्क/कल्याणीनगर आणि वीकडेज म्हणजे सहसा १-२ दिवस ऑफिसचं कॅन्टीन, एखाद दिवस फळं खाऊन डिटॉक्स ;), १-२ दिवस ढोलेपाटील रोडचे छोटेछोटे जॉइंट्स असं इक्वेशन होतं.

तर या सगळ्या मजेत अनेक मस्त रेस्टॉरंट्स सापडले. त्यातले काही अजूनही इतक्या वर्षानंतर चांगले चालले आहेत. काही नवीन उघडलेले रेस्टॉरंट्सही छान आहेत. आठवतील तसे त्याबद्द्ल लिहावे असा विचार आहे. तुम्हीही आठवेल तशी भर घाला.

प्रेम्स (Prem's): हे अगदी को.पा. च्या मध्यवर्ती भागात आणि ओशो आश्रमापासून जवळ असल्याने इथे सतत परदेशी लोकांची वर्दळ असते. मेन्यु सुद्धा त्या ग्राहकवर्गाला डोळ्यासमोर ठेऊनच बनवला आहे. उत्तर भारतीय, कॉन्टिनेन्टल आणि चायनिज. पैकी उत्तर भारतीय आणि चायनिज ठीक असते. पण कॉन्टिनेन्टल मात्र मस्त. अर्थात किती ऑथेन्टिक असते याची मला कल्पना नाही, पण मला आवडले. आउटडोअर सीटींग आहे. एकदा धुवाधार पावसात (फ्रेंडशिप डे असावा बहुतेक लहान होतो हो आम्ही, सोडून द्या झालं ;)) तिथे आम्ही वेगवेगळ्या लोकांनी मिळून व्हेजि. ऑ-ग्राटिन, पास्ता विथ स्पिनाच, कुठलेतरी सिझलर्स, कुठलेतरी नुडल्स अन ग्रेव्ही, मसाला पापड-दाल माखनी-जीरा राइस वगैरे असा निव्वळ अतरंगी मेन्यु मागवला होता. ते जेवण खरंच टेस्टी होतं की वातावरणाचा परिणाम माहीत नाही, पण प्रेम्स अगदी प्रिय झालं.

पंजाबी रसोई: हे को.पा. तलं स्वस्त अन मस्त ढाबा टाइप, झालर रहित (नो फ्रील्स) रेस्टॉरंट होतं. एका गाळ्यात मालक पंजाबी पदार्थ बनवत असायचा. लेन नं ७ बहुतेक. बाहेर उघड्यावर (इमारतीच्या कंपाउंडच्या आत) टेबल- खुर्च्या मांडल्या असायच्या. मर्यादित मेन्यु होता. पण सगळेच प्रकार अफाट असायचे. पुण्यात एकमेव "ऑथेन्टिक" पंजाबी चवीचा हा ढाबा होता. लस्सी, काली दाल, माह की दाल, पनीर, कबाब, तंदुरी रोटी, मक्केकी रोटी-सरसोंका साग असं सगळंच मस्त. अन २ जणांना शाकाहारी जेवणाला १०० रुपये फारतर लागायचे. त्यामुळे आमचं फेवरेट. मध्यंतरी हे बंद पडलं (अतिक्रमणामुळे). आता थोड्या मोठ्या प्रमाणावर पुन्हा सुरु केलंय. पण मी जाऊन पाहिलं नाहीये.

नॉटी एंजल्स: खरं म्हणजे हे एक ७-८ टेबल्स असलेलं छोटंसं कॅफे आहे. बाहेरून काही विशेष असेलसं वाटतही नाही. पण इथे काही वेगवेगळेच प्रकार खायला/प्यायला मिळतात.मेन्यु बदलत असतो. वेगवेगळे सॅण्डविचेस, कोल्ड कॉफीज, आइस्ड टीज, जॅकेट पोटॅटोज, ज्युसेस,सॅलड्स, पास्ता यासाठी एकदम मस्त. एकदा आम्ही भर पावसात सकाळी ६ वाजता पुण्याबाहेर एक ४०-५० किमीची ट्रिप आखली. एका मित्राकडे कार होती. ती घेऊन सकाळी ६-८.३० वेड्यावाकड्या पावसात अन कॅन्टॉनमेंट, सोलापूर रोडच्या हिरवाईत नुसतीच नि:शब्द पणे कार फिरवली. (पेट्रोल बरंच स्वस्त होतं तेव्हा!) तिथून सरळ नॉटी एंजल्स मध्ये. तिथला माणूस आम्हाला पाहून थक्कच झाला. इतक्या पावसात कोण येणार असा विचार करून तो एक शाल गुंडाळून, वर्तमानपत्र टेबलवर पसरुन वाचत बसला होता. पाऊस, धुकं आणि हिरवाई यामुळे अगदी हिल स्टेशनला आल्यासारखं वाटत होतं. त्याने स्वतःच आम्हाला "हनी जिंजर ब्लॅक टी प्या, थंडीत मस्त वाटेल" असं सांगितलं. अन नंतर मॅश्ड पटेटोज खा असाही सल्ला दिला.

कोयला: हैद्राबादी जेवणाच्या चहात्यांसाठी हे ठिकाण म्हणजे स्वर्ग आहे. चिकन/मटन बिर्यानी, हलीम, कुबानी का मीठा, डबल का मीठा वगैरे खास हैद्राबादी पदार्थ अगदी खास चवीसह मिळतात. आतली बैठकीची व्यवस्था ही निझामी पद्धतीची आहे. एफ्.सी. रोड चं कोयला तितकं खास नाहीये. म्हणजे चव जरा वेगळी असते. को.पा. मधल्या कोयला चीही चव आजकाल पहिल्याइतकी ऑथेन्टिक राहिली नाही असं मला वाटतं. किंमतही फार जास्त वाटते.

बार्बेक्यु नेशन: बार्बेक्यु प्रेमींसाठी स्वर्ग! हे कल्याणीनगरात आहे. इथे जायचे असेल तर आधी टेबल बुक करणे मस्ट. सदैव वाट बघावी लागते. अगदी वीक डेज ला सुद्धा. बुफे आणि आ-ला-कार्ते असे दोन्ही पर्याय आहेत. बुफे पर्याय जास्त चांगला. इथे टेबलवर शेगड्या असतात अन त्यावर बार्बेक्यु skewers आणून ठेवतात. हिवाळ्यात मजा येते. हे चेन रेस्टॉरंट असल्याने बंगलोर, मुंबई, दिल्ली वगैरे बर्‍याच शहरात आहे.

क्रमश: