बोगोर बुदुर .. भाग १५

--३५--

नंतरच्या हालचाली फारच चटाचट झाल्या.

राणेंनी कंट्रोलला फोन करुन २ स्कॊड कार सोनलच्या घरी पाठवायला सांगीतल्या.

समीरने तानाजीला गाडी काढायला सांगीतली

लालमहलची सिक्युरीटी त्याने चालु केली. लालमहल आता अभेद्य झाला होता.

राणे व समीर मागे बसल्यावर तानाजीने गाडी चालु केली. समीरचे विचार त्याला लगेचच कळत असत.

“राणे. मला काहीस धुसर चित्र दिसत आहे पण ..”

“तुला चित्र तरी दिसत आहे, पण मला तर काळाकुट्ट अंधार”

“राणे! फोनची वायर कापणे जरा विचीत्रच वाटते”

“बर्याच गुन्ह्यात असे होते”

“राणे गेल्या ५/६ वर्षात अशा किती केसेस झाल्या?”

“हम्म्म”

“आजकाल लॅंड लाइन कोण वापरत? अगदी शेंबडे पोराच्या हातात सुद्धा मोबाईल असतो”

“खर आहे”

“राणे ,खुनी अतीशय हुशार आहे, निर्दय आहे आणी तो कमीत कमी हालचाली करतो”

“म्हणजे?”

“शहाचा खुन झाला, पण झाला शहाच्या हत्याराने आणी ते सुद्धा खुन्याने हत्यार तीथेच टाकले”

“मला नाही कळले.”

“राणे खुन्याने तपासाचे सर्व मार्गच बंद केले होते”

“खर आहे”

“तारी स्वत:हुन त्यात अडकत गेला. पण त्याचे सोयर सुतक खुन्याला नव्हते”

“??”

“तारी अट्केत गेला आणी त्याचे मरण पुढे ढकलले गेले”

“पण त्याला का मारले?”

“शहाला का मारले , ते तरी आपल्याला कुठे माहीत आहे?”

तेवढ्यात राणेंना फोन आला. फोन झाल्यावर राणे जास्तच गंभीर झाले.”

“समीर मीनलने शेवटचा फोन वापरला सकाळी ८:३० ला. ऑफीसला केला होता.”

“कशाबद्दल?”

“त्या नंबर वर फोन करुन बघीतले तर थोडासा उशीर होइल म्हणुन तीने फोन केला होता.”

“आता फोन कुठे आहे?”

“फोन बंद आहे. IMI वरुन शोधायला १/२ दिवस लागतील”

“राणे, खुनी कुठलीही गोष्ट चुकुन करत नाही”

“तुला काय म्हणायचय?”

“तारीचा खुन सुद्धा बेमालुम झाला. मग टेलीफोनची वायर तोडायचे काय कारण?”

“समजत नाही”

समीर विचारात गढुन गेला.

थोड्याच वेळेत बंगल्यापाशी गाडी येउन थांबली

स्कॉड गाड्या आल्या होत्या

बंगल्याचे आवार बरेच मोठे होते आणी फारच वाइट स्थीतीत होते.

मोठी विहीर होती पण शेवाळे साठले होते. कारंजाची स्थीतीही फारशी वेगळी नव्हती.

झाडे अस्ताव्यस्त वाढली होती. वेली एकमेकात गुंतल्या होत्या.

दारातच कुणाल घाबरुन उभा होता.

राणे , समीर आत गेले. १०/१२ पोलीस आत पहाणी करत होते.

आत तर सर्व व्यवस्थीत दिसत होते.

“कुणाल, अरे सर्व तर व्यवस्थी दिसतय “

“आम्ही आलो तर मुख्य दार नुसतेच लोटले होते. पण सोनल तीच्या खोलीत गेली आणी जोरात ओरडली.

मी धावरच गेलो तर सर्व वस्तु अस्ताव्यस्त झाल्या होत्या”

“मग मी सोनलला शांत केले “

“मगनतीची खोली बाहेरुन बंद केली”

“कुणाल तीच्या खोलीतले फर्नीच्रर, म्हणजे बेड तपासलेले वाटत होते का?” समीर

“खर सांगु का. मी इतर खोल्या बघत होतो. मीनलची खोली, इतर बेड रुम्स आणी किचन विस्कट्लेले होते”

“पोलीस केव्हा आले?”

“आम्ही आल्यावर १५ मि आले. त्यांनी डॉग स्कॉड व फोरेन्सिक्ला बोलावले आहे”

“आणी त्या बाई?”

“आम्ही आल्यावर त्या बाईही आल्या पण शेवटी पोलीसांच्या सल्ल्याने बाहेरुनच मागवले आहेत. पोलीसांनाही बराच वेळ लागेल अस दिसतय. त्यांच्या करताही मागवले आहे”

“आणी सोनल कुठे आहे? किचन मागे त्या बाईंकरता खोली आहे. तीथे पडली आहे. बाई तिच्याजवळच आहेत.”

राणे पोलीसांशी बोलायला गेले. DCP Crime जातीने आहेत हे बघीतल्यामुळे कामे जोरात सुरु झाली होती.

डॉग स्कॉड ची कुत्री हि भांबावल्या सारखी होती.

“काय पाटील? काय झाले?” राणेंनी हॅंडलरला विचारले.

“जो आला होता. तो हुशार दिसतोय.”

“म्हणजे?”

“किचनमधे तो जिरेपुड , मिरपुड शोधत होता. ती सापड्ल्यावर ओ निघुन गेला.”

“त्याचा काय फायदा?” कुणाल

“अरे त्यामुळे कुत्रे गोंधळतात” समीर

“कुणाल , सोनलला घेउन ये. तीला काही प्रश्न विचारयालाच लागतील.”

“राणे साहेब . उद्या सकाळी नाही का विचारता येणार ? ती फारच गळली आहे”

तेवढ्यात मावशी धावत धावत आल्या.

“साहेब, बाईंना आत्ता फोन आला आहे आणी त्या घाबरुन तुम्हाला बोलावत आहेत.”

तीघेही घाइघाइने आत गेले.

सोनलचा चेहरा पांढरा फटक पडला होता आणी ती फोनवर तु कोण आहेस विचारत होती

कुणालने तीच्या हातुन हळूच फोन काढुन घेतला. सोनल तशीच बसुन होती

“सोनल काय झाले?” राणे

सोनल शांतच.

“सोनल काय फोन होता ?” राणे

सोनल किंचाळयाला लागली. कुणाल तीच्या जवळ गेला.

कुणालच्या कुशीत शिरुन ती रडत रड्त म्हणाली

“ कुणाल..फोनवरुन तो म्हणाला आज सामानाची वाट लावली आहे, उद्या तुझी पाळी”

राणेंनी फोन घेतला “ कुणाल तु जरा सोनलला शांत करुन बाहेर आण. मावशी जरा तुम्ही आमच्याकरता कॉफी टाका आणी समीर जरा बाहेर चल”

राणेंनी सर्वांना बाजुला काढुन कुणाल आणी सोनलला एकटे सोडले होते.

फोन बघुन त्यांनी कंट्रोलला त्यातील शेवटचा नंबर देउन माहीती काढायला सांगीतली.

मावशीनी कॉफी आणली. कुणाल व सोनल बाहेर आले होते.

कॉफी पोटात गेल्यावर सोनल जरा सुधारली होती.

नकळत सोनलच्या कपात समीरने ५ मिग्रा व्हॅलीयम टाकले होते.

पोलीस जेवुन निघायच्या तयारीत होते. सोनलचा जवाब दुसर्या दिवशी घ्यायचे ठरले.

तशी सोनलही झोपाळु झालीच होती.

मावशीनी सोनलची बेडरुम साफ केली होती.

“मावशी तुम्ही आज जरा सोनलच्या खोलीतच झोपा. आणी हो दार आतुन लावुन घ्या” समीर

भुक गेलीच होती पण कुणालने थोडे खाल्ले.

समीरच्या गाडीतल्या राखीव कोट्यातुन तानाजीने बीअर आणली

“कुणाल! तु ही झोप आता”

“ झोप लागण थोड अवघडच आहे”

“बर कुणाल तुझ्यातला बातमीदार काय म्हण्तोय?” समीर

“जेम्स म्हणाला त्याच्यावर मी विचार करतोय”

“काय?”

“खुनाला ह्त्यार, संधी आणी कारण लागते”

“दोन्ही खुनात ह्त्यार आहे” राणे

“खुन झाल्यामुळे संधी ही खुन्याला मिळाळी आहे” कुणाल

“पण मोटीव्ह कळत नाही” राणे

“शहाच्या खुनामुळे माखानीचा फायदा आहे, पण तारीच्यात त्याला काय इंटरेस्ट?” कुणाल

“तारीने त्या दिवशी नकळत काही पाहीले असावे” राणे

“My God ! म्हणजे त्या दिवशी सोनलनेही पाहीले असावे?” कुणाल

तेवढ्यात राणेंचा फोन वाजला

“समीर , सोनलला आत्ता आलेला फोन बोरीवली इस्ट मधुनच होता. मी जरा पोलिस एस्कॉर्ट मागवतो.”

“नको राणेसाहेब. पण फोन नंबर कुणाचा होता?”

“याकुब. पण त्यात काही अर्थ नाही. कारण त्याच्या नावावरच जश ग्रुपचे फोन रगिस्टर आहेत.”

“म्हणजे शहाला आलेला फोन ही?”

“हो तोही एक ग्रुप मधलाच होता. पण तुम्हाला पोलीस का नकोत ?”

“राणे. खुनी जर याच एरीयात असला तर पोलीस बघीतल्यावर तो रिस्क घेणार नाही”

“ठीक आहे. तु आणी तानाजी असताना मला काही काळजी नाही. मी निघतो”

राणे निघुन गेल्यावर कुणाल आणी समीर दिवाणखान्यात बसले.

सर्वत्र शांतता पसरली होती.
क्रमशः