तोच खरा मित्र...

आता बाल मित्रांन्नो तुम्हाला मी एक गोष्ट सांगणार आहे... गोष्ट तशी जुनीच आहे पण गाणं मात्र नविन आहे..
ही गोष्ट आहे दोन मित्रांची, एकाच नाव होत बंडोबा आणि दुसर्‍याच पांडोबा...

बंडोबा आणि पांडोबा चालले होते वनात
जंगलातल्या प्राण्यांची भीती होती मनात

बंडोबा म्हणाला..मित्रा भितोस कशासाठी?
बघ वाघाला मारायला मी घेतलीय मोठी काठी

फुशारक्या मारीत बंडु करित होता बडबड
पण घाबरलेल्या पांडुची वाढलेली धडधड

उं.... ऊ,,,,, (जंगलातील वार्‍यचा आवाज)....

होती एकाकी वाट, होत जंगल घनदाट ! (बापरे!)
आता बंडोबाची पांडोबाची लागली पुरती वाट

किर्र...कुरर्र.. किर्र... कुरर्र..
व्हांव...हूऊ हू.... घ्रॉंव... ड्य्रॉव ड्य्रॉव...

बेडकाच्याही ओरडण्याला दोघे होते घाबरत
एकमेंकाचा धरत हात... निघाले ते चाचरत

दोघांना घाबरायला आता .. लागत नव्हत कारण
विर बंडोबाच्याही... बसली पाचावर धारण

बापरे!...
दोघांच्या समोर एक अस्वल आलं मोठ (व्हांयव...)
उरल सुरल अवसानही गळुन गेलं होत

अवती भवती सगळीकडे किर्र-गर्द झाडी..
इकडे पळु? तिकडे पळु? झाली पळता भुई थोडी.... झाली पळता भुई थोडी

घाबरलेला पांडोबा बसला झाडावर चढुन
मित्रा हात दे म्हणाला, घेईन तुला ओढुन

पांडोबाचा धरुन हात बंडोबा वर चढला
बंड्याच्या धांधलित पांड्या खाली पडला

(पांडोबा) पडलो पडलो बंडोबा.. आता हात दे मित्रा
(बंडोबा) अस्वल धरेल ना मला, मी तर तुझ्याहुन भित्रा

पुन्हा झाडावर चढाया उरली नव्हती शक्ती
धीर धरत पांडोबाने शोधुन काढली युक्ती

मेल्याच नाटक करत धरुन ठेवला श्वास
अस्वल निघुन गेलं... नुसताच घेउन वास

अस्वल जाताच बंडोबा उतरुन खाली आला
(बंडोबा)तुला जिवंत पाहुन मित्रा आंनद आहे झाला

पण असं कसं मित्रा तुला अस्वलानी सोडलं?
सांग तुझ्या कानामध्ये ते अस्वल काय बोल्लं?

(पांडोबा..)
अस्वलानी सांगितला कानात माझ्या मंत्र
"अरे कामी येई संकटात तोच खरा मित्र"... मित्रा तोच खरा मित्र...

-सत्यजित.