नातीगोती

She was a troubled soul. तिच्या आठवणींचं कोलाज मनात रेखाटू लागते आणि वळवाच पाऊस भरुन येतो. ढग, वीजा, कुंद हवा, वावटळ आणि एक चिमटीत न पकडता येणारं, गदगदुन आलेला मूड. पण पाऊस काही केल्या पडत नाही. तिच म्हणायची "असं आभाळ दाटून आलं की तुला गलबलल्यासारखं होतं का गं?" आणि न कळणा र्‍या त्या वयात मी म्हणत असे "नाही. असं काही होत नाही मला." मला कुठे माहीत असायचं तो र्हेटॉरिक प्रश्न असायचा. 'आईच्या नसलेपणातून आलेला' ..... त्यामुळे आपल्या लहानग्या मुलीलाच विचारला गेलेला र्‍हेटॉरिक प्रश्नं. पावसाळी हवेत कासाविस होत असे ती, डोळे विनाकारण ओलावायचे. तिच्या आईची आठवण येत असेल का तिला?

निरागस !!!
प्रॉब्लेम काहीच नाहीए,

आत्ताही नाहीए तेव्हाही नव्हता,

पण काहीतरी चुकतेय,

किंवा चुकलंय,

ऑफिस च काम संपलं थोडं रिकामा झालो होतो,

सहज म्हणून FB उघडलं,

बायकोच्या म्हणजेच अनु च्या एका मैत्रिणीने मेमोरी टाकली होती,

खूप प्रसन्न वाटत होती अनु,

मोठे मोठे डोळे उत्साह ओसंडून वाहणारे,

ते हसू खूप निरागस होत,

त्याच निरागस हास्यावर मी भुललो होतो ना?

हो ना त्याच वर,

तिने माझ्यात काय पाहिलं पण?

जे पाहिलं ते खरंच होत का?

लग्नानंतर काय अपेक्षा होती तिची,

वेळ?

परदेशात राहणाऱ्या मुलाला मुंजीनिमित्त काय भेट देता येईल?
परदेशात राहणाऱ्या हे एव्हढ्यासाठी लिहिलं आहे कि आकाराने /वजनाने फार मोठ्या वस्तु देता येणार नाहीत.
पण इथेच भारतातील मुलांसाठी असं लिहुन सल्ले लिहिल्यास बाकीच्यांना उपयोग होऊ शकेल.
तर मंडळी कृपया मदत करा.

आजोळ – मनाच्या कोपऱ्यात आठवणींची दाटी. कोरडी भाकर सोबतीला तुपाची वाटी.
भावनांचा पूर, भोलेभिसरे आठवणींचे सूर. सुरकुतलेल्या हातांच्या आठवणीने भरून येई उर.

कुणाशी तरी बोलायचंय.
कितीही प्रयत्न केला समजून घ्यायचा, तरी सासर आपलं का वाटत नाही?
सासरी जायचं किंवा सासरचे घरी येणार म्हटलं कि महिनाभर आधीपासूनच टेन्शन यायला लागतं.
माझा प्रेमविवाह, लग्नाला दहा-बारा वर्षे झाली आहेत.
सासरचे सुरूवातीला विरोधात होते. सर्वोपतरी माझीही समजूत घालायचा त्यांनी प्रयत्न केला होता कि तु आमच्या मुलाबरोबर लग्न करू नकोस. सासूबाई उपासतापास करायच्या आमचं लग्न होऊ नये म्हणून.
इतक्या वर्षातही सुरुवातीला जी अढी बसली आहे मनात ती जाता जात नाहीये.

सप्टेंबर २०२०- गावच्या स्मशानभूमीत मी प्लास्टिक च्या टब मध्ये चितेची राख फावड्याने गोळा करत होतो. राख आणि उरलेल्या अस्थी गोळा करून समुद्रात थोड्या आतवर खांद्यावर वाहून नेऊन विसर्जित करायच्या होत्या. जन्मदात्यांना असा निरोप देणे सोपे नसते.
पहिला टब भरून खांद्यावर घेतला आणि पाण्याच्या दिशेने चालायला लागलो.

"सांभाळून चाल" पाठून चालणारा माझा चुलत चुलता म्हणाला.

माझी लेक यंदा विजयादशमीला 5 वर्षांची होईल. तिच्यासाठी गिफ़्ट घ्यायची आहे. काही नाविन्यपूर्ण कल्पना सुचवा. तसेच दसरा theme घेऊन घरच्याघरी काय सजावट करता येईल ते पण सुचवा.

आजोळच्या आठवणी

अण्णांनी कानोसा घेऊन बघितलं, नुकतंच झुंजूमुंजू व्हायला लागलेलं. त्यांनी डोळे मिटूनच दोन्ही हातांची ओंजळ डोळ्यांसमोर धरली आणि "कराग्रे वसते..." म्हणू लागले. आज हवेत जरा गारठा जाणवत होता. अंथरुणात बसूनच त्यांनी "... पदस्पर्शम क्षमस्वहे!" म्हणून पावलं जमिनीवर ठेवली. निगुतीनं अंथरूण- पांघरुणाची घडी जागेवर ठेवली. सकाळची आन्हिकं आटपून ते गिरणेवर स्नानास निघाले. गंगाबाईंनी परीटघडीची धोतरजोडी आणि त्यांचा पांढरा सदरा रात्रीच काढून ठेवलेला. सवयीप्रमाणे त्यांनी नेहमीच्या जागेवरून कपडे घेतले आणि ते नदीवर निघाले. नामजप करता करता सूर्याला अर्ध्य देत अण्णांनी कडाक्याच्या थंडीत स्नान उरकत घेतलं.