प्रेम

मी बघतो रोज तिला, असा जगण्यासाठी ।
नि जगतो रोज असा, तिला बघण्यासाठी ॥

लावून आग गेला तो पाऊस आठवांचा ।
सर एक पुरे डोळ्यांना सुलगण्यासाठी ॥

बघते मला अशी ती बघण्याचसाठी आता ।
अन माझ्याचपासूनी मी विलगण्यासाठी ॥

शापीत या जिण्याला उःशाप हाच व्हावा ।
अंती तिने असावे, मला बिलगण्यासाठी ॥

मिठीत विद्युल्लतेच्या लाभे काय वटाला ।
खुशाल राख व्हावे कुणी उमगण्यासाठी ॥

गाठ माझ्या पदराची तुझ्या उपरण्याला पडली
सप्तपदी चालताना तुझ्यासवे नजर माझी झुकली
लग्नमंडपी शोभा होती परी मनी माझ्या भीती
अनोळखी या नात्याला कशी मी समजू प्रीती

गाली होता विडा परी नयनी माझ्या अश्रू
अंतरपाट मधे स्थिर आणिक समोर उभा तू
हाती पुष्पमाला अन कानी घुमती अष्टके
जन्माचा जोडीदार कसा तू हे पडले मोठे कोडे

पाठवणीची घडी ती मज कठीण बडी जाहली.
माया आई-बाबांची डोळ्यातून वाहली
श्वास माझा अस्थिर होता अन ऊर भरूनी आला
मज न्याहाळूनी हात तू माझ्या हातावरी ठेवला

तुला जपेन असेच निरंतर हे स्पर्शातूनी बोललास
पाणावल्या डोळ्यात तू माझ्या प्रथम सामावलास
नाव तुझे घेऊन सासरचा उंबरठा ओलांडला

अशीच येशील तु जेव्हा
माझीच फक्त होऊन ये
प्रेम करताना माझ्यावर
विसर जगाचा तुला होऊ दे.

अशीच येशील तु जेव्हा
मनात तुझ्या माझं प्रेम राहु दे,
येशील जेव्हा मजजवळ तु
मिठीत तुझ्या मला सामावुन घे.

अशीच येशील तु जेव्हा
अश्रुनां घरी ठेऊन ये,
बरोबर आणायचेच असेल तर
माझ्यावरील प्रेमाला बरोबर घेऊन ये.

अशीच येशील तु जेव्हा
जगाला सगळ्या कळु दे,
माझ्यावर प्रेम करतेस तु
जगातील प्रत्येकाला समजु दे.

माझा अबोला आणि
तुझी अखंड बडबड
मी बोलावं म्हंटल तर
नुसती धडधड... धडधड... धडधड...

म्हंटलं लिहावी एक कविता
यमका वृत्तात जुळवून धड
आणि पान भरुन उतरवली
धडकत्या हृदयाची धडधड... धडधड... धडधड...

कवितेतून बोलावं तर
तिथेही तिच गडबड
पानभर लिहीलं होतं
नुसतं धडधड... धडधड... धडधड..

असा कसा गं मी? न लिहीता येतं
न बोलता येतं धड
तू नसलीस की तडफड
तू असलीस की धडधड... धडधड... धडधड..

माझी धडधड कविता
तू धडाधड वाचलीस
मला वाटलं तू हसशील
पण तू तर चक्क लाजलीस... धडधड.. धडधड.. धडधड

वाटलं बुक्का मारुन छातीत
बंद करवी ही धडधड
तू हसुन लाजलीस ?

प्रेम
-डॉ. सुधीर देवरे

मनुष्य प्रेमात पडला
की तो कविताच
होऊन जातो स्वतः !
प्रेम ही सुन्दर
कविता आहे !
-शेवट नसलेले
महाकाव्यही
म्हणता येईल !!!

-डॉ. सुधीर देवरे

लाख झाल्या हीर तरी,
रांझा सारखे काही घडलो नाही,
ती हलकीच होती कललेली....कदाचित,
पण आम्हीच प्रेमात पडलो नाही

नजरेच्या लपंडावात ती नेहमी फसायची,
चोरट्या कटाक्षांना तिही शोधात असायची,
"अहो भाग्याने!!" माझ्याच बस stop वर बसायची,
मीच बघायचो लाजून त्यावेळी मात्र गोड हसायची...
"येतोस ???" म्हणाली एकदा ,
पण बिलाच्या भीतीने रिक्षात काही चढलो नाही,
ती हलकीच होती कललेली....कदाचित,
पण आम्हीच प्रेमात पडलो नाही

त्या दिवशी तिच्या वागण्या बोलण्यात जाणवत होता त्रास,
मधूनच हुंद्क्यातून फुटत होता उच्छवास ,
मलूल तिच्या डोळ्यांनी धरली होती अश्रूंची कास,

(भाव(खावू)गीत):फेसबुकमुळे

तो:
जग हे आभासी कोणा न कळे
ती:
(हो रे, ते खरे, पण)
तु अन मी जवळी आलो फेसबूकमुळे ||धृ||

तो:
तुझा आयडी होता आयडी हा खरा
ती:
तुझ्याच आयडीमुळे तुला शोधीला मी बरा
तो:
होताच लॉगलाईन तेथे प्रित आपली जुळे ||१||

तो:
आठव पोस्टला माझ्या केलेस तू लाईक
ती:
त्यानंतर आपण कितीक फिरवीली बाईक
तो:
फोटो तुझा आता डिलीट करून टाक गडे ||२||

ती:
नकोच फेक आयडी आता नवे नवे ते करणे
तो:
नकोच तसलेच फोटो पाहून उगाचच झुरणे
ती:
दोन आयडी नको आता एकच आयडी पुरे ||३||

ती:

कोणे एके काळी ती त्याला गाडीत भेटली. तो त्याच्या गावी गेला होता. ती मैत्रिणीबरोबर परत येत होती. तिच्या हातात डायरी. दोघी कविता वाचनात मग्न. तो अधुनमधुन डोकावत असला डायरीत, तरी तिला त्याची कल्पना नव्हती. त्या दोघींचं जगच निराळं होतं. एकदम त्याने डायरीच मागितली वाचायला. नाही कसं म्हणणार?
"डायरी आहे."
"हो, तीच मागतोय." त्याने धीटपणे म्हटलं.
"कविता आहेत. बाकी विशेष काही नाही."
"त्याच वाचायच्या आहेत."
"आवडतात?" असं म्हणत तिने त्याच्या हातात डायरी सुपूर्द केली. तो वाचत राहिला. त्या गप्पांमध्ये रंगून गेल्या.

आई मी विचार करतोय जन्म घेऊ कि नको याचा ,
विचार करतोय या दुनियात पाऊल ठेवू का नको याचा

बघ ना इथे किती शांत,
बघ ना इथे किती निवांत,
इथे ना कुणाची कटकट,ना कुणाची किटकिट
आणि बाहेर बघ....सगळ्यांची नुसती चिडचिड.

इथून बाहेर आलो ना कि,
माझ्या इवल्याश्या जीवाकडेही तुम्ही खूप काही मागणार,
"डॉक्टर-इंजिनिअर व्हायचं हा बाळा" असेही सांगणार,
आल्या आल्या मी तुमच्या इतक्या अपेक्षा कश्या झेलू?
छोटुसा मी.....तुमच्या मागण्या ऐकू कि खेळण्यांनी खेळू?

मी थोडासा मोठा झालो कि पाठीवर दप्तर येणार,
कारण डोनेशन देऊन तुम्ही शाळेत मला आडमिशन घेणार,

जे खूप सुंदर आहे.....ते प्रेम
जे खूप कठीण आहे.....ते प्रेम
ज्याची काही परिभाषा नाही.....ते प्रेम
शब्दाविना होणारा संवाद .....ते प्रेम
समझायला जिथे बोलावे लागत नाही.....ते प्रेम
जे खूप सुंदर आहे ...ते प्रेम