बायकांच्या बडबडीने जेव्हा
इच अँड एव्हरीजण कंटाळला
'रोज शंभरच शब्द बोलायचे'
सरकारने नियम काढला
मला फारसा त्रास नव्हता
नेहमीच मी कमी बोलायचो
गप्पा,भांडण,उपदेश
मोजक्या शब्दांत मांडायचो
नियम लागू व्हायच्या थोडं आधी
मला भलताच नाद लागला
एका गोग्गोड बडबड्या पोरीवर
नकळंत जीव जडला
व्हॅलेंटाईन डे च्या दिवशी तिला
प्रपोज करायचं ठरवलं
शंभर शब्द काय बोलायचे
गणित मांडायला घेतलं
विद्यापीठाच्या तिच्या छोटेखानी क्वार्टरचे कुलूप उघडून मेधा आत आली. कपडे बदलून कॉफीचा एक मग घेऊन ती तिच्या स्टडी मध्ये आली. पण आज तिचं मन कामात लागणार नव्हतं. मग तशीच उठून बाल्कनी मध्ये जाऊन उभी राहिली. अजूनही संधीप्रकाश होता पण दूरवर विद्यापीठातील काही इमारतींचे दिवे हळूहळू लुकलुकयाला लागले होते. अशा कातर वातावरणात तिचे मन उदासीने आणखीनच भरून गेले. खरेतर आज तिच्या आयुष्यातला खूप महत्वाचा दिवस होता. विज्ञान आणि तंत्रज्ञान क्षेत्रात उल्लेखनीय संशोधन केल्याबद्दल मिळणारा भारतातील मानाचा भटनागर पुरस्कार तिला मिळणार अशी ई-मेल तिला आज सकाळीच मिळाली होती.
सुरुवात माझ्यापासून करतो
माझ्या प्रेमविवाहात 3 अडथळे / अडचणी आहेत.
माझ्या डोक्यावर अक्षता पडाव्यात असे वाटत असेल तर थोडीफार माहिती आणि जाणकारांचा सल्ला हवाय.
*1) जात*
प्रश्न - धर्मांतराप्रमाणे जात बदलता येते का?
मी ज्या जातीत जन्म घेतला आहे त्या जातीला शोभेसा असा कोणताही गुण माझ्या अंगात नाही. शोभेसा म्हणजे आमच्या जातीतील लोकांना आपल्या ज्या गुणांचा अभिमान आहे ते माझ्यात नाहीत.
तसेच आमच्या जातीतील दुर्गुण म्हणजे जे ईतर जातीतल्या लोकांना आमच्या जातीतील लोकांमध्ये दिसतात त्यापैकीही एकही नाही.
त्यामुळे मला आजवर माझ्या जातीचा ना अभिमान वाटत होता ना लाज वाटत होती.
मार्च २०१६ सुरु झाला आहे, उन्हाची झळ चांगलीच भासू लागली आहे; परंतु आज संध्याकाळी अचानक ढगाळ वातावरण तयार झाले व काही वेळातच पावसाच्या सारी बरसू लागल्या. ऑफिसिमध्ये बसून तेच- ते रटाळवाणे काम करत होतो. पण या एकाएकी झालेल्या निसर्गातील बदलाने शरीर ऑफिसिमध्ये असूनदेखील मन मात्र त्या पावसामध्ये जाऊन चिंब भिजू लागलं.
कलाकाराचा मन असूनही आज एका आय. टी. कंपनीमध्ये नौकरी करतो आहे; नौकरी कसली करतोय, दिवस काढतोय फक्त!
केस ओले बांधते ती त्या सकाळी
हासते नि लाजते ती त्या सकाळी
तो हि जागा गोड त्या झोपेत होता
गंध मोहक सांडते त्या सकाळी
थेंब ओल्या रेशमीचे शिंपडे ती
छेडते ती दुर जान्या पाहते ती
थेंब ते गालावरी तो घेत असता
तो पकडतो हात तिचा त्या सकाळी
सोड मजला सोड तू हि छेडखाणी
वेळ आहे हि अशी पाहिल कोणी
बेफिकिरी 'ना' असा तो देत हसता
आई देते हाक तिजला त्या सकाळी
बावरे नि हात झटकत धावते ती
दूर जातानाही मागेच पाहते ती
थांबते दारावरी ती जात असता
जा आता सांगे तिला तो त्या सकाळी
प्रेम म्हणते वेळ ना थांबे कधीही?
वेळ म्हणतो प्रेम का करता कधीही?
ती अनामिक ओढ राही दूर जाता
खरं प्रेम
एके दिवशी, फुरंगटून, ती म्हणाली,
"माझ्यावर खरं प्रेमच नाहीय तुझं "
तो म्हणाला, "अग वेडे,
प्रेम एक असतं तरी किंवा नसतं तरी.
त्यांत खरं, खोटं, असं काही नसतं."
डोळे बारीक करून, त्याच्याकडे रोखून पहात,
तिने विचारले, " ते सोड, सांग बघू आधी मला,
परवा गेलो होतो आपण सिनेमाला,
त्यावेळी मी नेसलेली साडी,
कोणत्या रंगाची होती?"
डोके खाजवून बराच वेळ, तो म्हणाला,
" हरलो.खरंच, नाही बुवा आठवत.
पण एका प्रसंगांत,
तुला अनावर रडू कोसळलं,
तेंव्हा मी माझा रूमाल
दिला काढून, तुला डोळे पुसायला.
तो घेताना, अगदी हळूवारपणे,
तू माझा हात दाबलास
आणि एकीकडे रडता रडता,
**तुझ्याशिवाय **
तुझ्याशिवाय ,
मन वेडे होऊनी झुलते,
उगीच का भरकटते!
स्वप्न-कळ्यांच्या उमलण्याची,
वाट पाहत बसते!!
सागरतीरी एकाकी,
का उदास होऊनी बसते!
खळखळणार्या लाटांच्या,
नादामध्ये विरते!!
स्वप्न असो वा सत्य,
मन तुजपाशीच रमते!
त्या ईश्वरचरणी रात्रंदिनी,
तुझी कामना करते!!
- निलम बुचडे.
जाब तुला देणार नाही
विवरणे पुसणार नाही
प्रश्न आणि उत्तरांच्या
व्यूहात मी शिरणार नाही
वचने तुला देणार नाही
वायदे ऐकणार नाही
आश्वासनांची भूल मी
स्वत:स कधी देणार नाही
बंधनात अडकणार नाही
कैद तुला करणार नाही
स्वातंत्र्यात आहेस तू
परतंत्र मी होणार नाही
कबुली मागणार नाही
प्रमाण तुला देणार नाही
प्रेम आहे माझे तुझ्यावर
ते सिद्ध मी करणार नाही
