नवीन वर्षाचा पहिला महिना जवळजवळ संपत आला. नवीन वर्षाचे नवे संकल्प या पहिल्या महिन्याच्या शेवटापर्यंत हळूहळू विरघळत जातात.
काही दिवसांपूर्वी मीसुद्धा विचार करत होते की या वर्षांचं काय resolution करावं !! रोज ट्रेडमिलवर पळेन , meditate करेन.... काही नक्की होत नव्हतं आणि मग एकदम सुचलं किंवा खूप दिवसांपासून जे मनात होतं ते अचानक उसळून वर आलं की येस्स या वर्षी मी declutter करेन! लगेच डोळ्यांसमोर भरलेली कपाटं , अस्ताव्यस्त माळा , गॅरेज अडगळीचा कोपरा आला ना ? पण मी म्हणतेय ते clutter घरातलं नाहीच. ते आहे माझ्या मनातलं .
माझ्या मनाच्या प्रवासाची ही गोष्ट. खूप पूर्वीपासून मी अनिरुद्ध बापूंना ओळखत असले तरी मधल्या काळात मी त्यांना विसरून गेले होते. ताई ने बळे बळे मला तिथे पुन्हा नेलं आणि जणू विसरलेली ओळख नव्याने झाली.....
सकाळीच फोन वाजला . "परवाच्या पार्टीचे फोटो पाहिलेस का ?" भारतातून ताईने मोठ्या उत्सुकतेने विचारलं . "हो, काल रात्री निवांतपणे वाचत होते"
"अमेरिकेत फोटो वाचतात वाटतं?" ताईने हसून म्हटलं.
"नाही ग ताई, बहुतेक लोक फोटो नुसते पाहतात. पण साड्यांचे रंग, कपड्यांचे ब्रॅण्ड यापेक्षा अधिक लक्ष लोकांच्या बॉडी लँग्वेज कडे दिलं ना की फोटो वाचता येतात.
बघ ना लोकं हनीमूनचे फोटो फेसबुकवर टाकतात. नुकतंच लायसन्स मिळाल्यावर बेफाम गाडी चालवणाऱ्या तरुणाईसारखं , धबधब्यासारखं उसळणारं प्रेम त्या फोटोंमध्ये सुद्धा वाहत असतं.
इथवर कधी आले कळलंच नाही
मागे वळून पाहिलं तर माझ्या पाऊलखुणा
रस्त्यावर पसरल्या होत्या
काही स्पष्ट , काही धूसर ,
मातीवर विखुरल्या होत्या
उद्या यांचा माग घेत कोणी इथे येईल
मी कशी होते हे डोकावून पाहील
सगेसोयरे, गणगोत आणि असेच कुणीही
आणि अवचित कधीतरी तूसुद्धा येशील
सहजच घेतल्यासारखी माझी वही हातात घेशील
पण खरं तर माझ्या वहीत तुझं नाव शोधशील
ओळींवरून जेव्हा बोटं फिरवशील
तेव्हा ओळींच्या मध्येसुद्धा बघशील ना
