चित्रपट

’खामोशी’ बघण्याआधी माहीत झाला होता त्यातल्या मोहक गाण्यांमुळे.
’तुम पुकार लो.. तुम्हारा इंतजार है’, ’वो शाम कुछ अजीब थी.. ये शाम भी अजीब है’, आणि अर्थातच ’हमने देखी है इन आंखोंकी महकती खुशबू..’
गुलझारचे शब्द काळजाच्या आतल्या पडद्यापर्यंत जाऊन रुतून बसण्याचं वय येईपर्यंतच्या काळात ही गाणी लक्षात राहिली होती त्यांच्या हॉन्टींग सुरावटीमुळे.

वर्षानुवर्षं सकाळी उठून चहा/ कॉफी घेण्याची जवळजवळ प्रत्येकाला सवय असते. तीच चव.. साधारण तीच वेळ.. आणि बहुतेकदा जागाही तीच, फक्त काही ठराविक काळानंतर 'कप' बदलतो. तसंच अगदी तसंच.. वर्षानुवर्षं रोज सकाळी जाग आल्यावर प्रेमत्रिकोणाची कॉकटेल घ्यायची बॉलीवूडकरांचीही जुनी सवय आहे. फक्त ठराविक काळानंतर इथेही पिण्याचा 'ग्लास' बदलत जातो..

'होमी अदाजानिया' दिग्दर्शित नवीन ग्लासातल्या जुन्या "कॉकटेल" मधली मिश्रणं आहेत -
गौतम (सैफ अली खान) - एक महाफ्लर्ट पंजाबी लौंढा
वेरॉनिका (दीपिका पडुकोण) - एक टिपिकल बिघडलेली श्रीमंत बापाची व्यसनाधीन मुलगी
मीरा (डायना पेंटी) - एक टिपिकल 'शादी मटेरीअल' मुलगी

काल ९ जुलै ~ हिंदी चित्रपटसृष्टीबद्दल लिहिताना वाचताना चर्चा करताना आपण हरवून जातो अशा दोन कलाकारांचा हा जन्मदिवस. ज्यांची नावे उच्चारताच सर्वच स्तरावरील रसिकप्रेमींच्या मनी ज्यांच्याबद्दल 'अपनापन' भावना निर्माण होतेच होते, ते दोघे - गुरुदत्त आणि संजीवकुमार.

सिनेमाचं शीर्षक गीत.. 'बोल बच्चन'..
ह्या गीतामध्ये एके ठिकाणी 'पेंड्यूलम' ह्या शब्दावर मस्त हरकत आहे. हे गीत त्या जागेवर खूपच आवडतं. मग आपण सिनेमा पाहातो आणि जाणवतं की सिनेमाही 'पेंड्यूलम'च आहे. धमाल, छान, बरा, वाईट, बंडल.. अश्या वेगवेगळ्या दर्ज्यांवर सिनेमा वारंवार हिंदोळे घेत राहतो.

तीन वेळा फक्त शीर्षकाची नक्कल करून झाल्यावर अखेरीस 'रोहित शेट्टी'ने 'बोल बच्चन' द्वारे हृषीदांच्या खुद्द 'गोलमाल'चीसुद्धा नक्कल केली. आता चित्रपट सही-सही 'गोलमाल'वर बेतलेला असल्याने तुलना होणे अनिवार्य आहे आणि इथेच 'बोल बच्चन' अक्षरश उघडा (नव्हे नागडाच!) पडतो. काही किरकोळ तुलना -

"मोठ्या नावाजलेल्या व्यक्तींचा एकेरी उल्लेख करून किंवा ज्याला-त्याला काका-मामा-दादा-मावशी-आत्या म्हणून दाखवून आपली किती चांगली ओळख आहे असं दाखवलं, की आपणही कुणी तरी असामी बनतो." हा हमखास फॉर्म्युला जसा सर्वांना माहित आहे; तसंच "जिथे जमेल तिथे मनसोक्त भ-कार, म-कार घालून, अतिरंजित खून-मारामाऱ्या किंवा काही तरी विक्षिप्त/ विकृत/ भडक/ अश्लील/ क्रूर/ बीभत्स वगैरे चित्रण केलं की आपला चित्रपट वास्तवदर्शी होतो आणि 'हट के' ठरतो", हाही फॉर्म्युला सर्वांना माहित होत चालला आहे. 'गँग्स ऑफ वासेपुर' अश्याच पठडीतला एक तथाकथित 'हट के' सिनेमा वाटला. (इंग्रजीत नाव देणं - हाही एक 'फॉर्म्युला'!)

आज कोण वार? शुक्रवार हे स्पिरिट काल जरा जास्तच झाले. त्यात पॉप टेट ने भर टाकली. परमिटचे पाच रुपये जास्त गेले. पण चालतंय. सव्वा सहाला तिकीट काढले अमेझिंग स्पायडरमॅन चित्रपटाचे अन सव्वा सातला तो सुरू. अगदी पहिला दिवस अन दुसरा शो. तास भर काय करणार? महिना अखेर! त्यामुळे खरेदी प्रकरणात रस नव्हता.

दर आठवड्याला बिग सिनेमात सिनेमा बघून ती जनगणमनची फिल्म पाठ झाली आहे. तरी दर वेळेस गळ्यात आवंढा येतोच. त्यापासून लक्ष विचलित करायला ती मुले करतात तसे हातवारे करायचा प्रयत्न केला. पण आजूबाजूच्या लोकांनी बघितल्यावर गप्प. मनाच्या अश्या कातर अवस्थेत स्पाइडी सुरू झाला.

जे जंगलात हिंडतात, ट्रेकींग करतात, त्यांना भावणारा हा सिनेमा. मला तरी हा बघितल्यावर रात्रभर झोप आली नाही.
देरसूची शप्पत !

दोन गोष्टी नेहमी माझ्या हाताशी असतात.

विक्रम गोखल्यांनी रंगभूमीवर पदार्पण केलं, त्याला आता सदतीस वर्षं झाली. त्यांच्या भूमिकांमधून, दिग्दर्शनातून ते सतत आपल्यासमोर असतात. विविध विषयांवर आपली मतं ते मांडतात. सामाजिक चळवळींमध्ये सहभागी होतात. त्यांच्या व्यक्तिमत्त्वाच्या अनेक मितींचा परामर्श एका छोटेखानी मुलाखतीत घेणं केवळ अशक्य आहे.

'हा भारत माझा'च्या आणि अण्णांच्या आंदोलनाच्या निमित्तानं पन्नाशीतल्या महाराष्ट्राच्या, आपल्या देशाच्या सामाजिक, राजकीय व सांस्कृतिक आरोग्याबद्दल, मूल्यांच्या र्‍हासपर्वाबद्दल, कलावंताच्या सामाजिक व राजकीय बांधिलकीबद्दल विक्रम गोखले यांना काय वाटतं, हे या मुलाखतीत जाणून घेण्याचा प्रयत्न केला आहे.