माईक आणि ब्रश - एक प्रेमकथा!

सोनाली, एक धाडसी पत्रकार, मुंबईतील अंधेरी येथील एका प्रमुख न्यूज चैनलसाठी काम करत होती ज्याचे नाव होते "बातम्या तुमच्यासाठी रात्रंदिवस". तो बोरिवली येथे इतर दोन मैत्रिणी सोबत रूमवर राहायची. तिचं ध्येय नेहमीच सत्याचा शोध घेणं आणि समाजातल्या गैरव्यवहारांना उजेडात आणणं होतं. तिने अनेक धाडसी बातम्या कव्हर केल्या होत्या, ज्यामुळे ती चर्चेत होती. तिची धावपळ आणि व्यस्त दिनचर्या असली तरी ती साहित्य, कला आणि संस्कृतीमध्ये रस घेणारी होती. आधी ती "तिसरा डोळा" या न्यूज चॅनल मध्ये काम करायची पण तिने त्याच न्यूज चॅनेलचा मुख्य संपादक "संपतकुमार" यांच्या विरोधात स्टिंग ऑपरेशन केले. फक्त सत्ताधारी राजकीय पक्षाच्या बाजूने वर्षभर बातम्या देण्याचे त्यांनी कबूल केले व त्या बदल्यात त्या पक्षाकडून त्यांनी भलीमोठी रोख रक्कम घेतली होती. त्यानुसार सर्व कर्मचाऱ्यांना ते बातम्या देतांना त्यात सोयीनुसार बदल करण्याची सूचना देणार होते. पुढील वर्षी आणखी दहा टक्के वाढीव रोख रक्कम! हा व्यवहार कुणाला संशय येणार नाही अशा रीतीने मुंबईच्या मरीन ड्राइव्हवर घडला.

पण सोनालीला आधीच यांची कुणकुण लागली होती जेव्हा तिने संपतकुमार यांना चॅनलच्या कार्यालयात उशिरा रात्री फोनवर हळू आवाजात याबद्दल वॉशरुमजवळ बोलतांना ऐकले. ती आणखी एका सहकाऱ्याला सोबत घेऊन वेश बदलून मरीन ड्राइव्हवर आधीच हजर होती आणि तिने मोबाइल कॅमेरतून या सर्व प्रकारची शूटिंग केली आणि त्याच चॅनेलवर संपतकुमार विरोधात एका न्यूज एंकरला हाताशी धरून अर्ध्या तासाचा शो चालवला. संपतकुमार यांना अटक झाली, पण सत्ताधारी पक्षातील लाच देणारी व्यक्ती मात्र राजकीय दबाव टाकून सहीसलामत सुटला. पण सोनालीला कामावरून काढण्यात आले. मग "तिसरा डोळा" चे प्रतिस्पर्धी चॅनेल "बातम्या तुमच्यासाठी रात्रंदिवस" कडून तिला ऑफर आली. "तिसरा डोळा" च्या मालकांनी "सुंदरकुमार" यांना त्या मराठी चॅनलचे मुख्य संपादक बनवले.

आदिनाथ, एक हुशार आर्टीस्ट होता. तो व्यंगचित्रे, शिल्पकला, कॅलिग्राफी (हस्ताक्षरकला) आणि पेंटिंगमध्ये अत्यंत कुशल होता. त्याच्या कला प्रदर्शनांनी आणि शिल्पांनी अनेकांची मनं जिंकली होती. मुंबईतील अनेक नवीन मंदिरांत त्याने बनवलेल्या मूर्ती स्थापित केल्या गेल्या होत्या. तो माटुंगा येथील आपल्या आपल्या आर्ट स्टुडियोमध्ये तासंतास काम करत असे आणि त्याच्या कलाकृतींच्या माध्यमातून तो आपल्या भावना व्यक्त करत असे. त्याचा छोटासा स्टुडिओ आणि छोटीशी रूम हे एकच ठिकाणी होते. अनेकदा आपल्या कलेतून मांडलेल्या ज्वलंत सामाजिक विषयांमुळे त्याला सत्ताधारी आणि विरोधी राजकीय पक्षांकडून धमक्यांचा सामना करावा लागला. पण व्यंगचित्रे, शिल्पकला, हस्ताक्षरकला आणि पेंटिंग ही माध्यमे समाजात बदल घडवून आणण्यासाठी प्रभावी माध्यमे आहेत असे त्याला वाटायचे आणि त्यांचा पुरेपूर उपयोग करून घ्यायचा असे त्याचे ठाम मत होते. पैसे कमावणे हा उद्देश दुय्यम होता. आदिनाथचे कुटुंबीय गावी आपली शेती असल्याने तिथेच राहणार होते. त्यांनी आदित्यला आपले करिअर निवडण्याची पूर्ण स्वतंत्रता दिली होती.

पण आपला हेतु कितीही उदात्त असला तरीही समाजातील मुलींचे पालक त्याला लग्नासाठी आपल्या मुली द्यायला तयार होत नव्हते. कारण असा कलाकार म्हणजे त्याचे महिन्याचे इन्कम फिक्स नसणार! कलाकार मग तो कोणताही असो, त्याच्या जीवनात आर्थिक चढ उतार खूप असणार!

सोनालीच्या घरी सुद्धा लग्नाच्या गोष्टी सुरू होत्या. परंतु सोनाली नेहमी बाहेर फिरस्तीवर असेल याबद्दल मुलाकडच्या मंडळींचा आक्षेप होता. कधी कधी चार-पाच दिवस दुसऱ्या गावात किंवा शहरात जाऊन तीला मुक्काम करावा लागायचा, हे त्यांना मुळीच पसंत नव्हते. बहुतेक मुलांच्या घरी त्यांचे आई-वडील असल्यामुळे त्यांना सांभाळणे ही मुख्य अपेक्षा मुलाकडच्या मंडळींची होती.

एकदा, मुंबईत एका प्रसिद्ध आर्ट गॅलरीत एका प्रदर्शनाचं आयोजन केलं गेलं होतं. या प्रदर्शनात विविध कलाकारांनी त्यांच्या कलाकृती मांडल्या होत्या, आणि पत्रकारांनाही त्याच्या कव्हरेजसाठी आमंत्रित केलं होतं. सोनालीला तिच्या न्यूज चैनलसाठी या प्रदर्शनाचं कव्हरेज करायचं होतं. साहित्य, कला आणि संस्कृतीमध्ये रस असल्याने ती आनंदाने हे कव्हरेज करायला तयार झाली.

प्रदर्शनाच्या दिवशी, सोनाली आर्ट गॅलरीत पोहोचली. तिने आपल्या कॅमेरामॅनसह तिथल्या कलाकृतींचं निरीक्षण सुरू केलं. आदिनाथच्या कलाकृतींनी तिचं लक्ष वेधलं. त्या कलाकृतींच्या बाजूने जाताच तिला आदिनाथ भेटला. त्याच्या कलेबद्दल प्रत्येक प्रेक्षकाच्या प्रतिक्रिया तो तन्मयतेने ऐकून घेत होता.

कोरड्या खोल विहिरीमध्ये आक्रोश करणारा शेतकरी आणि त्याची "वाचवा" अशी हाक विहिरीच्या काठापर्यंत गोल गोल उभे असलेले अधिकारी, मंत्री, प्रशासन यातील मंडळी यांच्यापर्यंत पोहोचत असूनही ते त्याला हसत होते, असे एक चित्र प्रदर्शनात मांडले होते.

ते चित्र सर्वांना आवडले. सोनालीला सुद्धा आवडले. त्या खास चित्रावर फोकस करून तिने टीव्हीवर दहा मिनिटांचा स्पेशल प्रोग्राम बनवला. त्या चित्राला खूप प्रसिद्धी मिळाली. आदिनाथचं एकूणच व्यक्तिमत्व, त्याच्या डोळ्यांतील चमक आणि त्याच्या बोलण्यातलं आदर हे तिला खूप आवडलं. आपले कलेद्वारे समाजात जागृती आणण्याचे, तसेच समाजात असलेल्या विसंगतीवर बोट ठेवणे हा हेतू सोनालीला खूपच आवडला. एक चित्र किंवा शिल्प हे हजार शब्दांचे काम करते हे काही खोटे नाही!

सोनालीने आदिनाथशी संवाद साधला आणि त्याच्या कलाकृतींबद्दल अधिक जाणून घेण्याचा प्रयत्न केला. आदिनाथने अत्यंत नम्रतेने त्याच्या शिल्पकलेच्या आणि एकूणच त्याच्या कलेच्या प्रवासाची कहाणी सांगितली. त्याचा संभाषणातला प्रामाणिकपणा आणि तिची कलेविषयीची आवड याद्वारे दोघांच्या मनात एकमेकांविषयी आदर निर्माण झाला.तिच्या क्षेत्राबद्दलसुद्धा आदिनाथ याला कुतूहल आणि आकर्षण होतेच आणि आता तर तिच्याबद्दलही आकर्षण निर्माण व्हायला लागले.

प्रदर्शनानंतर आदिनाथने सोनालीला त्याच्या स्टुडियोला येण्याचं आमंत्रण दिलं, जेणेकरून ती त्याच्या इतर कलाकृती आणि त्याच्या कामाची पद्धत बघू शकेल. सोनालीने ते आमंत्रण आनंदाने स्वीकारलं. स्टुडियोतल्या भेटीत त्यांच्या संभाषणात गहिरेपणा आला. दोघांनाही एकमेकांच्या आवडी-निवडी, विचारधारा, आणि जीवनातील उद्दिष्टांविषयी जाणून घेण्याची उत्सुकता वाढली.

पौराणिक प्रसंगांवर आधारित त्याची शिल्पे फक्त बघता सोनाली हरवून गेली. तसेच विविध प्रसंगावरील त्याची चित्रे बघून सोनाली खूप प्रभावीत झाली.

दरम्यान, काळानुसार बदलले पाहिजे म्हणून आदिनाथने आपल्या कलेमध्ये आधुनिकता आणण्याचा प्रयत्न केला.टॅब वापरुन स्टाइलस् पेनद्वारे पण त्याने चित्रे काढण्याचे कौशल्य हस्तगत केले. त्याची सर्व चित्रे त्याने इलेक्ट्रॉनिक माध्यमातून डिजिटली जतन करून ठेवली. त्यांचे कॉपीराईट्स मिळवले. याबद्दल सोनालीची त्याला बरीचशी मदत झाली.

आधी मैत्री म्हणून सुरू झालेलं त्यांचं नातं हळूहळू प्रेमात बदललं. आदिनाथच्या सोबतीने सोनालीला तिच्या व्यस्त आयुष्यात एक शांततेचा किनारा मिळाला. तसेच, सोनालीच्या धाडसी वृत्तीने आदिनाथला जीवनात एक नवी प्रेरणा मिळाली. तिने स्वतःच्या चॅनेलच्या मुख्य संपादकाविरुद्ध केलेले स्टिंग ऑपरेशनबद्दल तो ऐकून होता. त्याबद्दल पुन्हा सोनालीकडून त्याने ऐकले आणि तिच्या धाडसी वृत्तीची त्याने भरभरून प्रशंसा केली. तिच्या स्वभावाच्या तो अगदी विरुद्ध होता आणि हेच त्यांचे एकमेकांवर प्रेम बसण्याचे मुख्य कारण बनले.

जुलै महिन्यात आदिनाथला सहज भेटायला सोनाली स्टुडिओमध्ये आली होती. बाहेर खूप जोरदार पाऊस सुरू झाला. सगळीकडे वाहतूक ठप्प झाली. सोनालीला आदिनाथच्या स्टुडिओमध्ये मुक्काम करावा लागला. स्टुडिओमध्येसुद्धा एका बाजूला बेड होते. त्या मुक्कामा दरम्यान एक शिल्प बनवता बनवता आदिनाथ आणि सोनालीच्या मनामध्ये जोरदार आकर्षण निर्माण झाले. स्टुडिओमध्ये सगळीकडे ठेवलेल्या विविध शिल्पांच्या मधून दोघांचा लपंडाव सुरू झाला. शेवटी त्याने तिला मागून घट्ट मिठी मारली आणि लवकरच दोघेजण एक झाले. प्रेमधारा बरसू लागल्या आणि दोघांना प्रेमाचा उत्कट अनुभव देऊनच थांबल्या. असा प्रेमाचा अनुभव दोघांनी आयुष्यात कधी घेतला नव्हता. सकाळी काहीही न बोलता रात्रीच्या प्रेमाची सुखद आठवण मनात जागवत ती निघून गेली. दिवसभर तोही त्याच आठवणीत गुंतला.

एकदा, एका सुंदर सायंकाळी, आदिनाथने सोनालीला मुंबईच्या मरीन ड्राइव्हवर फिरायला नेलं आणि तिथेच तिला विवाहासाठी प्रपोज केलं. सोनालीने आनंदाने ते प्रपोज स्वीकारलं.

काही महिन्यांनी त्यांनी त्यांच्या नात्याबद्दल त्यांच्या कुटुंबीयांना सांगितलं. दोन्ही कुटुंबांनी त्यांचं प्रेम स्वीकारलं आणि त्यांच्या निर्णयाला पाठिंबा दिला. त्यांच्या लग्नाच्या तयारीला सुरुवात झाली. आदिनाथने त्यांच्या लग्नासाठी एक खास शिल्प तयार केलं, जे त्यांच्या प्रेमाची निशाणी होती. सोनालीने त्यांच्या कथा सांगणारे काही खास लेख तयार केले. त्यांच्या लग्नाचा सोहळा एक सुंदर कलाकृतीसारखा झाला, ज्यात दोघांच्या जीवनातील विविध पैलूंचं संगम होता!

लग्नानंतरही सोनाली आणि आदिनाथ त्यांच्या त्यांच्या क्षेत्रात उत्कृष्ट काम करत राहिले, पण आता त्यांच्या यशात आणि संघर्षात एकमेकांचा आधार होता. त्यांच्या प्रेमाने आणि विश्वासाने त्यांनी एकमेकांच्या स्वप्नांना पंख दिले. बरेचदा सोनाली बाहेर राहायची तर घरी आदिनाथ स्वयंपाक करून ठेवायचा. सुरुवातीला कामवाली बाई परवडत नसल्यामुळे घरातली इतर कामे सुद्धा तो करून ठेवायचा. त्याच्या इतर नातेवाईक त्याला हसायचे नाव ठेवायचे, घरगडी म्हणायचे परंतु त्याने हसून त्यांच्याकडे दुर्लक्ष केले. त्याचे इतर चुलत, मावस भाऊ डॉक्टर इंजिनिअर वकील वगैरे होते. तेही त्याने निवडलेल्या क्षेत्राबद्दल त्याचा उपहास करायचे. परंतु सगळ्यांकडे त्याने दुर्लक्ष केले. त्यांच्या सहजीवनाची कहाणी इतर अनेकांना मात्र प्रेरणा देणारी ठरली. आता त्यांनी दोघांनी बँकेकडून कर्ज काढून आदिनाथच्या स्टुडिओच्या जवळच वन बीएचके फ्लॅट विकत घेतला आणि पूर्वीच्या रूमचे रूपांतरसुद्धा स्टुडिओतच केले. आता पूर्वीपेक्षा मोठा स्टुडिओ तयार झाला होता.

सोनाली आणि आदिनाथचं लग्न झाल्यावर काही काळ दोघे खूप आनंदी आणि समर्पित जीवन जगले. सध्या कुटुंब वाढवण्याचा निर्णय त्यांनी घेतला नव्हता. थोडे आणखी स्थिरसावर झाल्यानंतर मग ते याबद्दल निर्णय घेणार होते. पण कालांतराने, त्यांच्या करियरमधील जबाबदाऱ्या आणि त्यांच्या कामाच्या वेळा यामुळे त्यांच्या नात्यात ताण येऊ लागला.

सोनालीच्या पत्रकारितेच्या कामामुळे ती नेहमीच बाहेर असे, विविध शहरांमध्ये, कधी कधी शहराच्या बाहेरही जाऊन तिला बातम्या कव्हर कराव्या लागत. तिचं काम धाडसी आणि जोखमीचं होतं, त्यामुळे ती सतत व्यस्त असे. दुसरीकडे, आदिनाथ त्याच्या स्टुडिओमध्ये तासनतास घालवत असे, आपली शिल्पकला आणि पेंटिंगमध्ये गुंतलेला असे. त्याचं आयुष्य शांतीत आणि स्थिरतेत असलं तरी, त्याला सोनालीच्या अनुपस्थितीचा अभाव जाणवत असे.

सुरुवातीला, दोघेही त्यांच्या कामाच्या व्यस्ततेनंतरही एकमेकांसाठी वेळ काढायचा प्रयत्न करत होते. रात्रीचं जेवण एकत्र घेणं, विकेंडला एकमेकांसोबत वेळ घालवणं आणि एकमेकांच्या कामात रस दाखवणं हे त्यांचं नेहमीचं होतं. पण जसजसं कामाचं प्रमाण वाढलं, तसतसं हे क्षण कमी होऊ लागले. मुंबईसारख्या शहरात महागाई असल्यामुळे पैसा कमावणे हा महत्त्वाचा घटक होता.

एका संध्याकाळी, सोनाली एका महत्त्वाच्या बातमीसाठी बाहेरगावी गेली होती आणि तिला काही दिवस तिथेच थांबावं लागलं. ती परतल्यावर, तिच्या लक्षात आलं की आदिनाथ तिच्या अनुपस्थितीत निराश झाला आहे. आदिनाथने तिच्यावर आरोप केला की, ती तिच्या कामाला इतकी महत्त्व देते की, त्याला आणि त्यांच्या नात्याला वेळ देत नाही. सोनालीने त्याला समजावण्याचा प्रयत्न केला की, तिचं काम तितकंच महत्त्वाचं आहे आणि ती त्यांच्या नात्याची काळजी घेते, पण आदिनाथच्या मनातली निराशा दूर होऊ शकली नाही. काही महिने त्यांच्यात शारीरिक संबंध सुद्धा होऊ शकले नाहीत.

आणखी एकदा, सोनालीला एका महत्वाच्या कार्यक्रमाच्या कव्हरेजसाठी रात्री उशिरा बाहेर जावं लागलं. ती परत येईपर्यंत आदिनाथ जागा होता, पण त्याच्या चेहऱ्यावर नाराजी स्पष्ट दिसत होती. त्याने तिला विचारलं, "तू कधीच घरी वेळेवर येऊ शकत नाहीस का? मला असं एकटं वाटतंय की, आपण खरंच एकत्र आहोत का?"

सोनालीने थकलेल्या अवस्थेत उत्तर दिलं, "आदिनाथ, हे माझं काम आहे. मला यातून आनंद मिळतो आणि हे माझं कर्तव्य आहे. तू का समजून घेत नाहीस?"

दोघांच्या वादामुळे त्यांच्या संवादात कटुता वाढली. आदिनाथला वाटलं की, सोनालीच्या कामामुळे त्याचं महत्व कमी होतंय. त्याने एकदाच तिला स्पष्ट शब्दांत सांगितलं, "तू इतकी बाहेर असतेस की, मला तुझ्या सोबत असण्याची इच्छाच उरलेली नाही."

हे ऐकून सोनालीला खूप दुःख झालं. तिला तिचं काम सोडून देणं शक्य नव्हतं, पण तिला आदिनाथसुद्धा तितकाच महत्वाचा होता. तिने आदिनाथला समजावण्याचा खूप प्रयत्न केला, पण दोघांमध्ये अंतर वाढतच गेलं.

आदिनाथच्या शिल्पकलेमध्येही बदल जाणवू लागला. त्याच्या कलाकृतींमध्ये दुःख आणि तणावाचं प्रतिबिंब दिसू लागलं. त्याच्या चित्रांमध्ये प्रेमाची उणीव आणि एकटेपणाची भावना स्पष्टपणे दिसत होती. ही चित्रे सुद्धा खूप विकली गेली म्हणजे या जगात प्रेमापेक्षा, प्रेमभंग झालेले लोक जास्त होते की काय?

सोनालीच्या कामाच्या व्यस्ततेमुळे तिला देखील तिच्या कामात पूर्णपणे लक्ष केंद्रित करणं कठीण झालं. तिच्या टिव्ही रिपोर्ट्समध्ये तीची आधीची चमक कमी होत होती, कारण तिचं मन घरातल्या समस्यांनी त्रस्त झालं होतं.

एकदा, त्यांच्या वादामुळे आदिनाथने सोनालीला सांगितलं की, "आपल्याला एक ब्रेक घ्यावा लागेल. आपल्या नात्यात ताण येत चाललाय आणि मला वाटते आपण एकमेकांना जास्तच त्रास देतोय."

सोनालीनेही ते मान्य केलं, पण तिच्या मनात खूप दुःख होतं. तिने विचार केला की, "या परिस्थितीत कसा बदल आणता येईल? आपलं प्रेम इतकं कमजोर कसं झालं?"

तिने एक निर्णय घेतला की, ती आदिनाथसोबत याविषयी मोकळेपणाने बोलेल आणि दोघंही एकत्र येऊन या समस्येचं निराकरण करतील.

एका रात्री सोनालीने घरी दोघांच्या आवडीचे काही खाद्यपदार्थ मागवले आणि कॅन्डल लाइट डिनर आयोजित केले. स्टुडिओ सजवला. मग दोघांनी एकमेकांसमोर बसून जेवतांना आपापले विचार मांडले. सुरुवात सोनालीने केली. आदिनाथने त्याच्या मनातला तणाव आणि तिच्या अनुपस्थितीमुळे आलेली एकटेपणाची भावना स्पष्ट शब्दांत व्यक्त केली. सोनालीने तिच्या कामाच्या महत्वाबद्दल सांगितलं आणि आदिनाथच्या सोबत राहूनही कामाची जबाबदारी निभावण्याची इच्छा व्यक्त केली. ब्रेकप हा कधीही पर्याय नाही हे दोघांना मनोमन पटलं.

दोघांनी एकत्र मिळून यावर उपाय शोधायचा ठरवलं. सोनालीने ठरवलं की, ती तिच्या कामाच्या वेळा थोड्या कमी करून अधिक वेळ आदिनाथसोबत घालवेल. आदिनाथनेही तिला पाठिंबा दिला आणि तिला तिच्या कामात मदत करण्याचा निर्णय घेतला. तिने अधूनमधून जास्तीच्या सुट्या घेतल्या तर त्याने कामाच्या ऑर्डर्स घेणे थोडे कमी केले. आता, दोघांनी एकमेकांना अधिक समजून घेतलं आणि त्यांचे नातं पुन्हा एकदा नवीन ऊर्जेने भरलं. त्यांनी एकमेकांसाठी वेळ काढायला सुरुवात केली आणि आपल्या नात्याला पुन्हा एकदा नव्या उत्साहाने जगायला लागले. त्यांच्या प्रेमाने आणि धैर्याने त्यांनी सर्व संकटांचा सामना केला आणि आपलं नातं अधिक मजबूत केलं.

कालांतराने सोनाली फील्डवर जाऊन वार्तांकन करणारी वार्ताहर न राहता स्टुडिओमध्ये बसून "प्राइम टाइम" मध्ये मुख्य बातम्या देणारी, तसेच कोणत्याही एका महत्वाच्या विषयावर संपूर्ण विश्लेषण करणारी मुख्य न्यूज अँकर झाली होती. आता तिने छोटीशी परवडणारी कार विकत घेतली होती. पण अधूनमधून तिला ठीकठिकाणी वार्तांकन करायला जावे लागत असे कारण तिला या कामाचा खूप अनुभव होता, त्यामुळे नवख्या वार्ताहरांना शिकवण्यासाठी आणि त्यांना मदत करण्यासाठी तिला फील्डवर जावे लागे पण प्रमाण कमी झाले होते.

यामुळे सोनाली आणि आदिनाथच्या आयुष्यात पुन्हा एकदा बदलाचे वारे आले. सोनालीचा सुद्धा घराबाहेर राहण्याचा वेळ कमी झाला!

त्यांच्या लग्नानंतर सहा वर्षांनी, त्यांना एक गोंडस मुलगा झाला – आर्यन!

आर्यनच्या आगमनाने त्यांच्या आयुष्यात आनंदाची नवी उमेद आली. आर्यन मोठा होत होता. आईला टीव्हीवर बघून बघून तो सुद्धा घरातला आदिनाथचा पेंटिंगचा ब्रश उचलून माइक सारखा तोंडासमोर धरत त्यावर आपल्या आईची टीव्हीवर बोलायची नक्कल करायचा. दोघेही हे बघून खूप हसायचे. मग तिघेही एकमेकांना पॅलेटमधले रंग गालावर आणि चेहऱ्यावर लावायचे. आता या कुटुंबाच्या आनंदाला काही मर्यादच नव्हती!

काही वर्षांनंतर, आदिनाथला युरोपमधून पॅरिस आणि रोमसारख्या ठिकाणांहून त्याच्या पेंटिंग आणि शिल्पकला सादर करण्यासाठी आमंत्रणं येऊ लागली कारण सोशल मीडियावर त्याच्या कलाकृतींची म्हणजे पेंटिंग आणि शिल्पे यांचे फोटो टाकल्यामुळे त्याला आंतरराष्ट्रीय प्रसिद्धी मिळाली होती.

आदिनाथला जवळपास सात-आठ महिने युरोपमध्ये जाऊन राहावं लागलं. त्याच्या जाण्याने सोनालीला आणि आर्यनला एकटं राहावं लागलं. अधूनमधून तिची आई पुण्याहून चारपाच दिवस मुंबईत येऊन राहून जात असे पण ती एक सामाजिक कार्यकर्ती असल्याने जास्त दिवस ती थांबू शकत नसे. सोनालीने एकीकडे आपल्या पत्रकारितेच्या कामात स्वतःला गुंतवलं, पण दुसरीकडे तिला आर्यनचं संगोपन आणि घराची जबाबदारी निभवावी लागली. हे सगळं करताना तिच्यावर ताण येऊ लागला. आदिनाथच्या अनुपस्थितीत सोनालीला एकटेपणाची भावना अधिकच तीव्र झाली. तिला आदिनाथची खूप आठवण येत होती, पण तिला त्याच्या कलात्मक करिअरचं महत्त्वही समजत होतं. आदिनाथलासुद्धा युरोपमध्ये सोनाली आणि आर्यनची खूप आठवण येत होती, पण त्याच्या करिअरच्या संधींमुळे तो परत येऊ शकत नव्हता!

तिथे त्याला कलेची जाणकार व कदर करणारी इसाबेला भेटली. इटलीमधील विविध कलादालनामध्ये आदिनाथची चित्रे आणि शिल्पे निवडली जाण्यात इसाबेलाची खूप मदत झालीं. तिची या क्षेत्रात खूप ओळख होती. आदिनाथला इथे खूप पैसा मिळू शकणार होता कारण आता कुटुंबासाठी जास्त पैसे कमावणे भाग होते. कलेतून सामाजिक संदेश तर देता येणारच होता परंतु कुटुंबासाठी पैसे कमावणे सुद्धा जास्त महत्त्वाचे होते. तिथे त्याने इटालियन इतिहासावरील परिणामकारक चित्रे आणि शिल्पे बनवली. तिथल्या स्थानिक वर्तमानपत्रांमध्ये त्याचे काही कार्टून सुद्धा छापून आले. त्याला लक्षात आले की, भारतापेक्षा युरोपमध्ये कलेची जास्त कदर केली जात होती!

आर्यन शाळेत जाऊ लागला होता. न्यूज चॅनेलच्या कार्यालयात सोनाली असेपर्यंत आर्यनसाठी सांभाळायला एक विश्वासू मावशी त्यांनी ठेवली होती. तिचे काम ती प्रामाणिकपणे आणि चोख करत होती. घरातील इतर कामे सुद्धा ती करत होती.

कालांतराने संपतकुमार जेलमधून सुटला. सुटल्यानंतर त्याने गुन्हेगारी लोकांशी असलेले आपले काही संबंध वापरून सर्वप्रथम एकच काम केले. सोनालीची माहिती काढली. नंतर तिला धडा शिकवण्यासाठी पैसे देऊन एका ट्रकला तिच्या मागावर लावले. रात्री दोन वाजता एका टीव्ही मालिकेच्या निर्मात्याने दिलेल्या पार्टीवरून परत येत असताना तिच्या कारला धडक देऊन तो ट्रक दूर निघून गेला. तिला फक्त इजा झाली पाहिजे परंतु तिची हत्या करायची नाही असं त्यांचा प्लान होता. तिची गाडी एका डिव्हायडरला जाऊन धडकली आणि उलटली. गाडी खाली तिचा हात आला. ज्या हाताने ती माईक धरून बोलायची तोच हात!

रस्त्यावरील लोकांनी तिला उचलून हॉस्पिटलमध्ये नेले. दोन्ही घरचे कुटुंबीय धावून आले. ऑपरेशनमध्ये तिचे मनगट कापावे लागले. त्या ट्रकचा तपास लागला नाही किंवा मग संपत कुमारने आपले राजकीय वजन वापरून सर्व पुरावे नष्ट केले ते सुद्धा कळू शकले नाही. संपत कुमार सुटल्यानंतरच ही घटना घडली यावरून सोनालीला अंदाज आला होता की हे त्याचेच काम असणार. परंतु तिच्याकडे पुरावा नव्हता. पण हरकत नाही, "मी नव्या जोमाने आणखी उभी राहील!" असा विचार करून तिने हार मानली नाही.

तिकडे इटली देशात इसाबेलाचे आदिनाथवर प्रेम जडले होते. उद्या सकाळी इटलीहून भारतात जाण्यासाठी त्याची फ्लाईट होती त्याच्या आदल्या रात्री उशिरा इसाबेला आणि आदिनाथ यांनी एकत्र जेवण केले. नंतर घरी परतत असता कार थांबवून इसाबेलाने आदिनाथच्या ध्यानीमनी नसताना त्याच्या ओठांचा किस घ्यायला सुरुवात केली. इसाबेला बुद्धिमान आणि कलेची जाणकार तर होतीच पण ती इतकी नाजूक आणि सुंदर होती की स्वतःहून ती कुणा पुरुषास समर्पित होत असेल तर कुणीही पुरुष तिला नाही म्हणू शकला नसता. सुरुवातीला आदिनाथने विरोध करण्याचा प्रयत्न केला आणि तेव्हढ्यात आदिनाथच्या आईचा फोन आला की, सोनालीचा एक्सीडेंट झालेला आहे.

त्याने जास्त पैसे देऊन अर्जंट रात्रीची फ्लाईट बुक केली. एअरपोर्टवरून तो तिला बाय करत असताना इसाबेलाचे डोळे पाणावले होते. आदिनाथचे सोनालीवर किती प्रेम आहे याचीही तीला कल्पना आली होती.

युरोपमधून परतल्यानंतर आदिनाथला कळले की सोनालीला नकली हात बसवावा लागणार होता. त्यासाठी खूप खर्च येणार होता. पण आता आदिनाथकडे खूप पैसा आला होता. त्यामुळे त्याने नकली हात बसवण्यासाठी जितके पैसे लागतील तितके खर्च करायचे ठरवले. सोनालीला प्रोस्थेटीक मायोइलेक्ट्रिक पद्धतीने हात बसवला गेला. मेडिकल क्षेत्र इतके पुढे गेले होते की अशा प्रकारच्या ऑपरेशनमध्ये सेन्सरचा अंतर्भाव असल्याने ते मेंदूच्या सूचना नकली हाताला देऊन नकली हाताची आणि बोटांची हालचाल सुद्धा सोनालीच्या नुसत्या विचारांनी कंट्रोल होऊ शकणार होती.

कालांतराने काही दिवस दोघांचे नातेवाईक त्यांच्यासोबत मुंबईला मदतीसाठी थांबून झाल्यानंतर आपापली गावी परत गेले. सोनाली पूर्ण बरी व्हायला बरेच महिने लागले. पैसा सुद्धा पाण्यासारखा खर्च झाला. विशिष्ट मर्यादेपेक्षा जास्त आजारी सुट्टी घेता येत नसल्यामुळे आता सोनालीचा पगार सुद्धा बंद झाला होता. पण सर्व परिस्थिती एकट्या आदिनाथने अतिशय संयमाने हाताळली.

कालांतरांनी सोनाली पुन्हा कामावर जायला लागली. तिने नेहमी मुद्दाम तिचा नकली यांत्रिक हात ओपन ठेवला त्यावर ती कसलेच आवरण घालत नसे. हा संपतकुमार साठी एक इशाराच होता. पत्रकारांवर होणारे हल्ले ही एकीकडे चिंतेची बाब बनली होती.

आर्यन मोठा होत होता. त्याच्या शिक्षणासाठी आता पैसा लागत होता. आदिनाथ आणि सोनाली दोघेही पुन्हा आपल्या कामात व्यस्त झाले. दोघांच्या नात्यात पुन्हा एक प्रकारचा अनामिक तणाव जाणवू लागला कारण आता त्यांच्यात शारीरिक जवळीक साधत नव्हती. एक प्रकारचा वर्णन न करता येण्याजोगा दुरावा पुन्हा दोघांत निर्माण झाला होता. कुठे चुकते आहे आणि काय चुकते आहे हे दोघांनाही नीट समजत नव्हते. एकमेकांसाठी वेळ देणं पुन्हा कठीण झालं. आर्यनच्या संगोपनात दोघांनाही असं वाटत होतं की, एकमेकांचा पाठिंबा कमी पडतोय. सोनालीने आदिनाथला विचारलं, "आपल्याला कधी वेळ मिळणार आहे का एकत्र राहायला? आर्यनलाही तुझी खूप गरज आहे."

आदिनाथने उत्तर दिलं, "माझ्या करिअरच्या या टप्प्यावर आणि आपल्या कुटुंबाचा खर्च भागवण्यासाठी मला हे सगळं आवश्यक आहे. तू समजून घेशील ना?"

सोनालीने समजून घेतलं, पण तिच्या मनात ताण वाढत राहिला.

अधून मधून आदिनाथच्या युरोपच्या फेऱ्या वाढल्या. इटलीत गेल्यावर आदिनाथला कळले की, इसाबेला तिचे राहते घर सोडून दुसऱ्या शहरात निघून गेली होती. तिचा कुठेही पत्ता लागला नाही मात्र तिने आदिनाथची कला आणखी जास्त लोकांपर्यंत पोचावी याची विविध प्रकारे व्यवस्था करून ठेवली होती.

आता सोनालीकडून पूर्वीसारखे काम होत नव्हते. तसेच तिच्या न्यूज चॅनेलने सुद्धा नवीन नवीन चेहरे घ्यायला सुरुवात केली. बातम्या सांगण्यासाठी त्यांना नवीन तरुण आणि सुंदर चेहरे हवे होते. सोनालीचे आता वय वाढत होते. पूर्वीसारखा कामात उत्साह वाटेनासा झाला.

याच काळात, तंत्रज्ञानात मोठा बदल झाला. एआय (आर्टिफिशियल इंटेलिजन्स) ने पत्रकारितेचं क्षेत्र आणि कला क्षेत्रात प्रवेश केला. एआय थ्रीडी प्रिंटिंगच्या माध्यमातून शिल्पकला तयार होऊ लागली आणि एआय पेंटिंग आणि कार्टून सुद्धा दोन मिनिटात बनवून देऊ लागला!

सोनालीच्या न्यूज चैनलने एआयवर आधारित बातम्या तयार करण्यास सुरुवात केली. त्यामुळे मानवी पत्रकारांच्या आणि अँकरच्या गरजा कमी झाल्या. आदिनाथच्या शिल्पकला क्षेत्रातही एआयने मोठी क्रांती घडवली, ज्यामुळे कलाकृतींना पूर्वीइतकं महत्त्व राहिलं नाही. त्याच्या शिल्पांची आणि पेंटिंग्सची मागणी कमी होऊ लागली.

दोघांच्याही करिअरवर एआयचा आणि आधुनिक तंत्रज्ञानाचा मोठा परिणाम झाला. शेवटी, परिस्थिती अशी झाली की, सोनालीला तिच्या कामातून माघार घ्यावी लागली कारण तिला तिचा बॉस पुन्हा फील्डवर जाऊन बातम्यांचे वार्तांकन करायला सांगायला लागला, वाढत्या वयामुळे आता तिला ते शक्य नव्हते. शेवटी तिने नोकरी सोडली आणि स्वेच्छानिवृत्ती पत्करली. पीएफचे पैसे मिळाले हा एक दिलासा होता. तोपर्यंत आर्यन जुनियर कॉलेजमध्ये शिकत होता. सुरुवातीला हे खूप कठीण गेलं. त्यांच्या आत्मविश्वासाला धक्का बसला होता.

परंतु, या अडचणीच्या काळात, त्यांनी एकमेकांना अधिक समजून घेतलं. त्यांनी ठरवलं की, आपल्या कौशल्यांना वापरण्याचा नवीन मार्ग शोधला.

आदिनाथच्या स्टुडिओमध्ये दोघांनी ट्रेनिंग क्लासेस सुरू केले. दोघांनी आपापल्या क्षेत्राशी संबंधित ट्रेनिंग पुढील पिढीला द्यायला सुरुवात केली. यूट्यूब चैनल सुरू केले, तसेच काही पुस्तके लिहिली. त्यांना कालांतराने त्यातून बरेच उत्पन्न मिळायला लागले. आता दोघांमध्ये पुन्हा पूर्वीसारखे आकर्षण आणि शारीरिक जवळीक निर्माण झाली.

सोनालीने तिच्या लेखनाची कला वाढवायला सुरुवात केली आणि स्वतंत्र लेखिका म्हणून काम करू लागली. आदिनाथने आपली कला ऑनलाईन प्लॅटफॉर्मवरून जगाला लाईव्ह दाखवायला सुरुवात केली. यासोबतच तो एक अनोखी स्पर्धा भरवायला लागला. एखादी थीम देऊन स्वतंत्रपणे वेगळ्या रूममध्ये आर्टिफिशियल इंटेलिजन्सला चित्र काढायला लावायचे. त्याच थीमवर त्याच वेळेस आदिनाथ सुद्धा वेगळ्या रूम मध्ये चित्र काढायचा. मग दोन्ही चित्रे लोकांसमोर सादर केली जायची. शेवटी माणसाने घडवलेली चित्र अगदी सरस ठरले. असे ठीक ठिकाणी तो कार्यक्रम घेऊ लागला. लोकांना एआय पेक्षा आदिनाथने काढलेले चित्र आवडायचे. लोक त्याला त्याच्या अकाऊंटवर पैसे दान करायचे! कारण कृत्रिम ते शेवटी कृत्रिमच!

जगभरातील लोकसुद्धा सुरुवातीला एआयने प्रभावित झाले, पण नव्याचे नऊ दिवस! सगळीकडेच एआय आल्याने कालांतराने लोकांचा पुन्हा ओरिजिनल आणि नॅचरल गोष्टींकडे कल वाढला. कारण कितीही आणि काहीही केले तरी मानव निर्मित तंत्रज्ञान हे भगवंताने निर्माण केलेल्या मानवाला पर्याय ठरू शकत नाही!

पण आता तर एआयने लेखन क्षेत्रातसुद्धा प्रवेश केला. परंतु हाडामासाच्या माणसाने लिहिलेले लेख आणि कृत्रिम बुद्धिमत्तेद्वारे लिहिलेले लेख यात फरकच होता. एआयचे लेख म्हणजे आत्मा हरवेलेले शरीर!

सोनालीचे विविध सामाजिक विषयावरील लेख इंटरनेटवर खूप लोकप्रिय झाले आणि आदिनाथच्या कलाकृतींना जगभरातून पुन्हा मान्यता मिळाली. त्यांनी त्यांच्या परिस्थितीतून नवीन संधी निर्माण केल्या आणि आपल्या कुटुंबाला पुन्हा आर्थिक स्थैर्य दिलं. दरम्यान, आर्यन मोठा होऊन कॉलेजमध्ये जायला लागला होता. त्याचा कल तंत्रज्ञानकडे जास्त होता आणि कॉम्प्युटर शाखा निवडून नंतर रिसर्च करून आर्टिफिशियल इंटेलिजन्स मध्ये क्रांती करणारी एक नवीन प्रोग्रामिंग लँग्वेज शोधून काढली. कालांतराने तो जपान या देशामध्ये सेटल झाला. तिथेच त्याने जपानी मुलीशी लग्न करून संसार थाटला. कालांतराने आर्यनने त्याच्या ओळखीने त्याच्या वडिलांसाठी जपानमधील एनिमे कार्टून बनवण्यासाठी एक वर्क फ्रॉम होम नोकरी शोधून दिली!

या जीवन प्रवासात, आदिनाथ व सोनाली दोघांनी हे शिकून घेतलं की, परिस्थिती कितीही कठीण असली तरी, एकमेकांचा आधार आणि प्रेम कायम ठेवलं तर काहीही अशक्य नाही. त्यांनी एकमेकांच्या सोबतीने सर्व अडचणींवर आणि संकटांवर मात केली.