खेळ मांडला

मराठी चित्रपट सृष्टीने अनेक गाजलेले चित्रपट आतापर्यंत दिले आहे पण हल्ली मराठी चित्रपट म्हटलं की सहसा टाळलं जातं आणि ते साहजिकच आहे, हल्लीचे ( काही अपवाद वगळता) मराठी सिनेमे पाहीले की वाटतं ' का आपण हा सिनेमा बघतोय ?'.
मी जेव्हा " खेळ मांडला" बघणार होतो तेव्हाही माझी अशीच काहीशी रिअ‍ॅक्शन होती, पण जस जसा " खेळ मांडला" बघत गेलो तस तसं त्यात गुंतत गेलो.
नुकताच " बर्फी" हा हिंदी सिनेमाही पाहीला होता म्हणुन तुलना क्रमप्राप्त होती , एकी कडे रणबीर आणि प्रियांका तर दुसरीकडे ६~७ वर्षांची चिमुरडी , खरतरं कसलीही तुलना शक्य नाही , पण जेव्हा त्या मुलीच्या चेहर्‍यावरचे निरागस भाव , शुन्यातली अंध नजर पाहीली की नकळत का होईना तुलना होतेच. आणि माझ्या मते ती चिमुरडी त्याबाबतीत अनेक पावले पुढे आहे असं वाटलं. तिचं हाताने चेहरा चाचपडणं , हवेत हात हलवणं , शुन्यात बघणं , तीचं ते बहीरपण अगदी अंगावर येतं. समोर माणुस बोलतोय पण चेहर्‍यावरचे एक्सप्रेशन्स अजिबात न बदलता ते ऐकत राहण ही पण एक कलाच आहे.
मला वाटतं "श्वास" नंतर थेट मनाला भिडणारी हीच कलाकृती असावी.
चित्रपटाचा शेवट आघात करुन जातो.
बाकी सगळ्यांनी , मंगेश देसाई , उदय सबनीस , प्रसाद ओक , संतोष जुवेकर , उर्मिला कानेटकर , मानसी साळवी सगळ्यांची काम मस्त झाली आहेत.
मंगेश देसाईचा दासु मनात घर करुन जातो , मंगेश देसाईने खरचं मस्त काम केलयं.
लिहिण्यासारखं बरचं आहे पण प्रत्यक्ष बघण्यात काही औरच मजा आहे. अतिशय सुंदर आणि मनाला भिडणारा चित्रपट.
माझ्यातर्फे ह्या चित्रपटाला आणि कलाकारांना धा पैकी धा .