Archive through March 27, 2008

Hitguj » My Experience » कोणाशी तरी बोलायचंय » KarmBhumi » Archive through March 27, 2008

« Previous Next »

Uday123
Wednesday, March 26, 2008 - 12:51 am:

मुलानी शेवटी आत्महत्या केली
--- घटना खुपच दुर्देवी आहे, एका हुषार मुलावर ही वेळ यावी आणि त्याने हा मार्ग पत्करावा, हे वाचुन अधिकच वाईट वाटले. सर्व मार्गच संपले असे समजावे? प्रकरण एव्हढे वाढत असतांना, त्या विभागाच्या ईतर प्रध्यापकांनी काहीच आक्षेप घेतला नाही? साधारणत: एका मर्यादे नंतर बाकीचे प्रध्यापक हस्तक्षेप करतात, कारण विभागाच्या प्रतिमेचा प्रश्न असतो (अर्थात अन्याय करणारा खुप मोठा असेल तर बाकीचे आवाज क्षिण ठरतात).

मार्गदर्शकाचे हे रंग सुरवातीला माहीत नव्हते कां? CSIR-UGC ची शिष्यवृत्ती दुसर्‍याकडे बदलता येते, वेळेची मर्यादा जरुर असेल. पण हे घर्षण अचानक शेवटच्या टप्यात सुरु झाले असेल तर, त्याने मार्गदर्शकांना सांगायचे होते "पदवी मिळाली, आनंद आहे; नाही मिळाली तरी मला खुप काही फ़रक पडत नाही. माझ्या मास्टर वर मी कुठेही नोकरी मिळवेल आणि मग माझी पदवी पण पुर्ण करेल. पदवी मिळवणे हेच माझे सर्वस्व नाही आहे. जगात खुप लोक आहेत, की जे पदवी विना आनंदाने जगतात. ज्ञान मिळवणे हा माझा एक महत्वाचा उद्देश होता, तो पुर्ण सफ़ल झाला आहे; आता It is just a matter of one paper".

Dineshvs
Wednesday, March 26, 2008 - 3:11 am:

उदय छान विचार, हि अशी वेठबिगारी, करियरच्या सुरवातीला बहुतेक क्षेत्रात आढळतेच. आम्हालाहि आर्टिकलशिप करताना, असेच अनुभव यायचे.
काहिजण आपल्याला झालेल्या त्रासाची जाण ठेवुन, इतराना तसा त्रास देत नाहीत तर काहिजण सूड उगवतात. शेवटी माणसामाणसावर अवलंबून आहे ते.
एकदा त्या काळातून गेल्यानंतर त्याच्या आठवणी काढणेदेखील नको वाटते.
पण जर क्षेत्र आपल्या आवडीचे असेल तर कामातहि आनंद घेता येतो. आणि त्या काळात स्वतःचा एखादा छंद जपला तर मन ताजेतवाने राहते. प्रतिकार करणे, प्रत्येकवेळी शक्य होतेच असे नाही.
अलिकडे प्रख्यात गायिका डॉ. अलका देव मारुलकर याना आलेल्या अनुभवाबद्दल वाचले. त्या देखील या सर्वातून गेल्या आहेत.
पण कुठल्याहि परिस्थितीमधे आत्महत्या, हा सुटकेचा मार्ग कधीच असू शकत नाही.

Chyayla
Wednesday, March 26, 2008 - 8:45 am:

चमचेगिरी हुजरेगिरी लाचखोरी हे ते उपाय नव्हेत

नंदिनी, छान लिहिलेस. ईकडे अमेरिकेतही मी काही टिपिकल तेलगु व तामिळ लोकांची हुजरेगिरी पहातो तेंव्हा ईतका राग येतो ना. गोरे काही सांगतील तरी 'यास सSSSअर' म्हणुन माना डोलावतील.

ऑफ़िसची वेळ सकाळी ८ ते ५, सर्वसाधारण गोरे व ईतर ही वेळ बरोब्बर पाळतात व ऑफ़िस सुटल्यावर १ मिनिटही रहात नाहीत. तर हे महाभाग मात्र सकाळी ८ च्या आधी पोहोचतील व काम नसेल तरी नुसते दाखवण्यासाठी ५ वाजे नंतरही बसुन राहतील. काय तर स्वता:ची कामसु वृती दाखवण्यासाठी.

अमेरिकेत जर शिकण्यासारखे काय असेल तर ईथले Work Culture पण तरीही यान्ना काही फ़रक पडत नाही. माझ्या टीममधे एक गुलटी नव्याने आला आणी आल्या दिवसापासुन प्रत्येक वेळी सर म्हणुन बोलायचा. एक दिवस त्याला जाउन झापला म्हटल तुझे सर म्हणणे मला मान दिल्यासारखा वाटत नाही तर तुझा गुलाम झाल्यासारखा वाटत आणी मला ते मुळीच आवडत नाही. म्हटल तो ईंग्रजांच्या काळातला सायब, सर म्हणण्याचा जमाना गेला. आपण आता सहकारी आहोत, मी मोठ्या पदावर असेलही पण तो वैयक्तिक मान सन्मानापेक्षा कार्यपुर्तीसाठी केलेला व्यवस्थेचा भाग जास्त आहे. तु मला उगीच जास्त मान दाखवला (दिला नव्हे) तर मी तुला विषेश काही देइल ही अपेक्षा ठेउ नकोस. जे ज्याला योग्य ते मिळेलच. या भाषणानंतर तो गुलटी जरा लायनीवर आला.

Zakki
Wednesday, March 26, 2008 - 9:46 am:

आमच्याकडे दोन चेन्नईचे तरुण आले होते. त्यांना एका वेगळ्या खोलीत बसवले होते. त्याच खोलीत नंतर एक गोरा पण आला. त्याची नि माझी ओळख निघाल्याने मी बरेचदा त्याच्याकडे गप्पा मारायला (माझे काम) जात असे. दर वेळी मी खोलीत शिरलो की ते बिचारे उठून उभे रहायचे! मला पण 'सर' म्हणयचे.

मी त्यांना म्हंटले पण, की अहो मी इथे तात्पुरता कामाला आहे. मला काऽहीहि येत नाही. मित्राच्या वशिल्याने लागलो. तरी पण ते आपले उठून उभे रहात!

शेवटी एकदा ते असेच उठून उभे राहिल्यावर मि त्यांना एकदम म्हंटले, 'ए: निघाला कुठे? बसा नि काम करा! तुम्ही नाही केले तर इथे काम कोण करणार? मी?'

ते बिचारे 'यास्सर' म्हणून बसले. मग मी व माझा गोरा मित्र हसायला लागल्यावर बिचारे शरमले!

Nandini2911
Wednesday, March 26, 2008 - 11:24 am:

उदय, बरोबर... वेळ इतकी वाईट येऊच द्ययची नाही.
मी माझी जुनी नोकरी जेव्हा सोडले तेव्ह तिथे राजकारणाला ऊत आला होता. अर्थात मला नेवीन जॉब मिळाल्याचे किंवा मी जाणार असल्याचे फ़ार कमी लोकाना माहीत होते.
माझ्या हाताखाली म्हणून एक बाई त्यावेळेला जॉईन झाली होती. आल्या पहिल्या दिवसापासून तिने माझ्या बॉसला "नंदिनी काहीच काम करत नाही. सर्व मलाच करायला लावते. माझावर विनाकारण ओरडते. इत्यादी इत्यादी" तक्रारी मांडायला सुरुवात केली. त्याचबरोबर बॉसची मी बरीच लाडकी आहे, मला बॉस मुलीसारखे मानतो हे पाहून हळू हळू माझ्या चारित्र्याविषयी भलत्या सलत्या गोष्टी बॉसला सांगत गेली. थोड्या दिवसानी माझ्या लक्षात सारं काही येत गेलं. पण मी एवीतेवी नोकरी सोडणार असल्याने जास्त लक्ष दिलं नाही. पण जायच्या आधी एकदा तरी तिला वाजवावीच हे ध्यानात होतं.

आणि तशी मला आयती संधी मिळाली. आझ्या नोकरीचा शेवटचा दिवस. नेमका माझा बॉस मुंबईच्या ऑफ़िसमधे होता. आणि ही बया पण तिथेच होती. त्यादिवशी वर्तमानप्त्रात आलेली (रायगड आवृत्ती) बातमी बॉसला ताबडतोब हवी होती. मात्र काही कारणामुळे पनवेलचे पेपर त्यादिवशी अजून आलेले नव्हते. मी बॉसला फोन करून हे सांगितलेलं होतं.

परत दोन की तीन मिनिटानी या बयेचा फोन आला. "लवकर क्लिपिंग पाठव."
मी यथेच्छ शिव्या घातल्या. "तू सांगितले की क्लिपिंग पाठवायला मी तुझ्या बापाची नोकर आहे का वेळ मिळला की क्लिपिंग पाठवेन" आणि फोन ठेवला.

परत दोन मिनिटानी बॉसचा फोन आला." तू असं का बोललीस?" ती सराच्याच केबिनमधे असेल याचा मला अंदाज होता. नम्रपणे मी मघाशीच पेपर अजून आलेलं नसल्याचं आणि तसं तुम्हाला फोन केल्याचं (आणि मेल केल्याचं) नमूद केलं.

"मला असं बोलायची गरज काय? आज माझा इथे शेवटचा दिवस आहे. मला भांडायची गरज काय?" हेही बोलून घेतले. पुढे काय झालं ते माहित नाही.

Ladtushar
Wednesday, March 26, 2008 - 11:56 am:

>>>एकदा ते असेच उठून उभे राहिल्यावर मि त्यांना एकदम म्हंटले, 'ए: निघाला कुठे? बसा नि काम करा! तुम्ही नाही केले तर इथे काम कोण करणार? मी?'

>>>तुझे सर म्हणणे मला मान दिल्यासारखा वाटत नाही तर तुझा गुलाम झाल्यासारखा वाटत

समीर सही शाब्दिक चपाटी मारलीत.

या गुलेटी लोकांचे चे मला ही असेच अनुभव आलेत. एक गुलेटी स्वताचे काम मझ्या कडून करून घेणय साठी मला हाजी हाजी करत असे, एकदा तर चक्क पार्टी देऊ केली. मला नंतर समजले की तो खोटा अनुभव दाखवुन आला होता, आणि कामाच्या बाबतीत तर नुसता ढ होता. साधे सोपे प्रोग्राम पण लिहिता येत नव्हते. आणि त्या ही पेक्षा कहर म्हणजे शिकून घेउन करावे हा अटीटूडी अजिबात नव्हता, मग असेच कुणा कडून तरी काम करून घेत असे...आणि सर्वात वाईट असे की आमच्या बॉसने चक्क त्याला वर्ष भर सहन केले काही न बोलता. आणि आमच्या वर मात्र कामाचा डोंगर असायचा सर्व सुट्या गेल्या होत्या त्या प्रोजेक्ट वर...अगदी सण वर सकट. आणि हे महाशय नुसते बसून असत, कारण काही जमतच नसे. नंतर तर तो नोकारित कन्फर्म पण झाला आणि स्वताच्या गावाला बदली पण करून गेला. (तसे याला अपवाद पण असतात परतु खुप कमी प्रमाणात) त्या कंपनित तर गुलेटी लोकांची लॉबी होती म्हणे. असो मी तिथून सुखरूप निसटलो ते बरे झाले, सुटलो !!....

वेठबिगारी चा किस्सा संगायचा तर, आमच्या याच बॉस ने माझे कन्फ़रमेशन तिन महीने लेट दिले !! जेव्हा बघितले, तर ते पूर्व दीनांकी चे होते. का तर ऐन वेळी सोडून जाऊ नये या भितीने....अजब न्याय होता त्याचा तर.

Mrinmayee
Wednesday, March 26, 2008 - 2:12 pm:

अर्थात अन्याय करणारा खुप मोठा असेल तर बाकीचे आवाज क्षिण ठरतात.. अगदी हेच! तसं पाहिलं तर त्यावरही मात करता येते हे आपल्या महाराष्ट्रातल्या 'डॉक्टर' चंद्रकला पाटिल निलंगेकर प्रकरणातून सिध्द झालंय!
पण कुठल्याहि परिस्थितीमधे आत्महत्या, हा सुटकेचा मार्ग कधीच असू शकत नाही... १००% सत्य! पण हे टाळायला मदत लागलीच तर दुर्दैवानी आजही आपल्या युनिवर्सिटीजमधे काउन्सेलींग इतक्या सहज उपलब्ध नाही!

झक्की, ते यहुद्यांचं म्हणंत होतात ते माझ्या बाबतीत तरी सोपं होतं, ठकासी असावे महाठक, उध्दटासी उध्द्ट!!

Zakasrao
Wednesday, March 26, 2008 - 5:56 pm:

आत्महत्यावाला किस्सा देर्दैवी आहे

खरतर कधी कधी आउट ऑफ़ बोक्स विचार करण्याची शक्तीच लुप्त होते तेव्हा असा प्रसंग येत असेल.
अशा वेळी तुमचे जवळचे मित्र मैत्रीणी कसे तुम्हाला योग्य मार्गावर आणतात हे महत्वाच.
अर्थात तसे मित्र असणे गरजेचे आहे.
कधी कधी अस होत की आपल्याला तेवढा अनुभव नसतो आणि आपण घाबरत असतो त्याचा फ़ायदा वरिष्ठ घेतात.
एकदा थोडा अनुभव आला की माज करणे सुरु करावे (जर बॉस खडुसपणे वागत असेल तरच)
अस दाखवाव की मला गरज नाहिये.

बाकी समीर ने सांगितलेले मुद्दे अगदी योग्य.
नंदु भाय गूड वन

Upas
Wednesday, March 26, 2008 - 7:31 pm:

एक छोटासा पण महत्त्वाचा मुद्दा नमूद करावासा वाटतो..
तुमचा त्या नोकरीचा शेवटचा दिवस असला तरी सगळ्यांशी सलोख्याचे संबंध ठेवून आदबशीरपणे तुम्ही नोकरी सोडणे महत्त्वाचे. विशेषत आय. टी. क्शेत्रात तुम्हाला पुन्हा कोण कुठे भेटेल कधी ही सांगता येत नाही.
Having your positive image in your superior's mind as well as your co-workers'and team members' mind is essential. IT world is really small and one person is just one email/ phone call away from the other!!
तात्पर्य हेच की आपण चांगले कमवलेले नाव, नोकरी सोडताना किंवा एखाद्या क्शुल्लक कारणामुळे खराब होउ न देण्याची काळजी घ्यायलाच हवी..

Chinnu
Wednesday, March 26, 2008 - 8:19 pm:

नंदु, उपास अनुमोदन!
झक्कीकाका, तुम्ही सुद्धा एखाद्या जाती, धर्मातल्यांचा काही अनुभव आला म्हणून सर्वांना एकसारखे तोलायला निघालात. हे पाहुन फार वाईट वाटले. वाटल्यास मा. बु. दो. स.!
वर कुणाच्या आत्महत्येच वाचुन फारच वाईट वाटले

Arch
Wednesday, March 26, 2008 - 9:37 pm:

उपास, बरोबर आहे. Never burn the bridges . कशाला किती महत्व द्यायच हे आपणच ठरवल पाहिजे.

Maanus
Thursday, March 27, 2008 - 3:41 am:

बरोबर Upas

I learnt that from experience. I have resigned almost 10 times till now, however in every resignation i told manager there is nothing wrong with project, or team, but i want to try something new. Cause of this I still have good relations with my first employer also. Except for one.

There was one case where the HR told me he'll put my name on black list make my bad publicity, but I kept my mind cool. makkhaa saarakhaa chehera karun basalo, shevati dile tyane relieving letter. he made me wait for almost 5 hours outside his office to get that letter. anyway it was my fault, I left that job in 2 months.

I always tell my friends to get out of company peacefully, but they dont listen to me and then go in trouble with their experience letter and stuff like that.

Nandini2911
Thursday, March 27, 2008 - 3:43 am:

उपास, ती बाई माझ्याबद्दल सराना खोटेनाटे सांगत होतीच. मला फ़क्त ते सराच्या निदर्शनास आणून द्यायचे होते. अजूनही माझ्या जुन्या ऑफ़िसबरोबर माझे चांगले संबंध आहेत. IT World पेक्षा मीडिया वर्ल्ड खूपच लहान आहे. आणि इथे तर सतत एकमेकाशी संपर्क ठेवावाच लागतो.
स्पेशली पब्लिक रीलेशन सारख्या क्षेत्रात तर ही दुधारी तलवार सांभाळावी लागते. कारण मला कामापुरते रीलेशन मेंटेन करायचे असतात. समोरच्या त्याचे भलतेच अर्थ काढायला सुरुवात करतो.

अशा वेळेला कित्येक गमतीदार प्रसंग घडतात..

पण सर्वात महत्वाची बाब असते की तुम्ही तुमचे काम एंजॉय करायला हवे. दुर्दैवाने स्वत्:ला कशामधे इंटरेस्ट आहे हे न बघता कुठे पैसा मिळेल तिथे आपण नोकरी बघत असतो. याला आपली शिक्षणपद्धाती पण जबाबदार आहे, त्याहूनही जास्त जबाबदार आपली मानसिकता आहे. याचा विचार आपण कधीच करत नाही आणि सरळ "मला इथे त्रास होतो" हे म्हणून मोकळे होतो.

career councilling आपल्यापैकी किती जण करतात?? नोकरी सोडताना का सोडतोय, आणि दुसरी नोकरी का धरतोय... याचा विचार आपण करतो का?

Shraddhak
Thursday, March 27, 2008 - 5:29 am:

तुमचा त्या नोकरीचा शेवटचा दिवस असला तरी सगळ्यांशी सलोख्याचे संबंध ठेवून आदबशीरपणे तुम्ही नोकरी सोडणे महत्त्वाचे.<<<<
एखादा तुम्हाला वरचेवर त्रास होईलसे वागत असेल तरीही? कशाला? मलाही असल्या मुद्दाम त्रास देणार्‍या लोकांचा अनुभव आला आहे; पण मी ते निमूट सहन करत बसले नाही. रीतसर तक्रार करूनच बाहेर पडले.

नोकरी टिकवायची, चांगले संबंध टिकवायचे, हे आपण आपल्याकडूनच करत राहायचं. इतकं कशाचं दडपण घेतो आपण? नोकरी हे सर्वस्व आहे? की एकदा लाखांत कमवायला लागल्यावर आपल्याला आर्थिक अडचणीत सापडण्याची भीती वाटते? दुर्दैवाने असल्या प्रकरणात नोकरी गेली तर दुसरी साजेशी नोकरी न मिळण्याची आणि तथाकथित हलकी कामं करावी लागण्याची भीती वाटते?

Zakki
Thursday, March 27, 2008 - 2:30 pm:

झक्कीकाका, तुम्ही सुद्धा एखाद्या जाती, धर्मातल्यांचा काही अनुभव आला म्हणून सर्वांना एकसारखे तोलायला निघालात. हे पाहुन फार वाईट वाटले.

अहो, हा तु. बु. दो. नाही, माझ्या अनुभवांचा दोष! तीस वर्षात शंभर वेळी अनेकदा, पगारवाढ अडवणे, बढति अडवणे, मोठ्या लोकांबरोबरच्या बैठकीत मुद्दाम काहीतरी खोटे सांगणे, हे सगळे प्रकार करणारे सगळे तेच होते. त्यांच्या बरोबर काम करणार्‍यांनीहि मला असेच अनुभव कथित केले.

पण काय करणार? आम्ही रहातो त्या भागाला West Israel च म्हणतात. पळून पळून पळणार कुठे? बायको, मुले, घरदार, मित्र सगळे सोडून जाणार कुठे? (नि मुख्य म्हणजे, भरपूर पगार व काम कमी हे जोपर्यंत चालले आहे तोपर्यंत ते सगळे विसरून जायचे झाले! )

पण इतर कुणाला काही महत्वाकांक्षा असतील तर त्यांच्या पासून अगदी जपून रहा! त्यांच्यात नि पाठीत खंजीर खुपसणार्‍या नि विश्वासघात करणार्‍या दुसर्‍या लोकांच्यात (ज्यांनी भारताला नि सर्व जगाला अतिरेकी हल्ले करून पीडले आहे) काही फरक नाही. एकाच मातीतले (वाळवंटातले) लोक ते. फक्त यहुदी जरा जास्त (च) शहाणे आहेत. म्हणूनच त्यांना भारतीयांबद्दल जरा भीति आहे.

Upas
Thursday, March 27, 2008 - 3:19 pm:

श्र, सर्वसाधारणपणे कसे वागणे सयुक्तीक ठरेल ते म्हणायचं होतं मला.. नोकरी सोडण्याचे कारण, एखादा प्रश्न, मुद्दा हाताळण्याची प्रत्येकाची पद्धत नक्कीच वेगळी असू शकते, व्यक्तिसापेक्ष आणि परिस्थितीजन्य.
सौहार्दाचे वातावरण जपणे फायद्याचे ठरते असा माझा तरी अनुभव आहे. शिवाय नोकरी बदलताना आपण विचार करुनच बदलतो, त्यात काहीतरी फायदा असेल म्हणूनच पुढे जातो आणि अर्थिक बाब महत्वाची ठरतेच अशावेळी. स्वाभिमान गुंडाळून ठेवायची अजिबात गरज नाही पण अहंगंडाचीही बरेचदा आवश्यकता असतेच असे नाही. समोरच्याला समजून घेण्याची आणि देण्याची हातोटी तुम्ही मुरलात की हळू हळू जमायला लागते..
अजून एक महत्त्वाचं म्हणजे सर्वसाधारणप्ण्ने मोठ्या कंपन्यांमधे exit interview असतो तुम्ही निघता तेव्हा, तुमच्या manager सोबत आणि मग HR Manager सोबत वेगळा. त्यात तुम्ही तुमची मत परखडपणे पण तुमच्याविषयीचं मत कलुषित न होउ देता मांडणं फायद्याच ठ्रतं. सोडून चाल्लेल्या resource बद्दल maanger सुद्धा HR ला feedback देतो. त्यावरून HR कंपनीच्या database मधे is good for Rehire? चा flag update करते. परतीचे दरवाजे खुले ठेवण्यासाठी हे खूपच महत्त्वाचे ठरते.
प्रवासाचा वेळ वाचावा किंवा इतर तत्सम कारणांसाठी कंपनीत परत येऊ इच्छीणारी माणसे मी पाहिली आहेत अशावेळी तुम्ही जर भांडून बाहेर पडला असाल तर तुम्हाला परत येणे अडचणीचे ठरू शकते!
माझे अनुभव आय टी क्षेत्रापुरतेच मर्यादीत आहेत हे नमूद करावेसे वाटते.

Manuswini
Thursday, March 27, 2008 - 4:28 pm:

मला वाटते, जेवढ्यास तेव्ढे असावे ऑफ़ीसमध्ये.

उगीच वाद घालु नये, उगीच नसत्या भीती खाली राहू नये. मुख्य म्हणजे स्वतचा confidence maintain ठेवायचा. दुसरा त्रास देतोय म्हणून त्याच्याशी वाद न घालता योग्या त्या व्याक्तीला योग्या ती संधी शोधून त्रास देण्यार्‍याची complaint करावी.

माझाच एक अनुभव सांगते,

माझ्या ऑफ़ीसमध्ये एक नवीन रुजु झाला, तो Senior post मध्ये होता. का तर कुठल्या तरी थातूर मातूर कम्पनीचा अनुभव सांगून आला हे सहज १ आठवठ्यातच कळत होते.

भयंकर ego त्याला. बोलताना पण इतका उर्मट बोलायचा ना की जसे हा कुठला राजा आहे. एकदा काही कामाकरता मी त्याला म्हटले हे करशील का? तर ह्याचे उत्तर, तु कोन मला सांगणारी? हे माझे काम नाही. जेव्हा की ते काम त्याचेच होते.
मी मनात म्हटले ठीक आहे, नी उठले, तेव्हा त्याने आणखी एक डॉयलॉग मारला, मी इथे सीनीयर आहे, तुला काय वाटले I am fool वगैरे वगैरे...
सरळ शांत डोक्याने परत माझ्या डेस्कवर आले नी नीट वाक्याची जुळवाजुळव केली, आधीचे ही त्याचे २ weeks मधले सर्व प्रसंग आठवून ठरवले नी बॉसला सांगीतले. बॉस्स त्याच्या बाजूने आधी बोलला, की तो नवीन आहे, त्याला frustration आले असेल वगैरे वगैरे. मी एकच म्हटले frustration is understood but politness is required in office, secondly you cant make fun of your own work in front of our business users . असे म्हटल्याबरोबरोबर बॉसचे डोळे खडकन उघडले. आठ दिवसात त्याची चौकशी होवून काढले त्याला तो सॉर्री म्हणून सुद्धा.

काही गोष्टी मी शिकले बरेच धक्के खावून,

१) स्वतला एक सांगावे मी ह्या जागी माझ्या कुवतीमुळेच आहे. माझ्याकडे शिक्षण आहे, मी माझे काम प्रामाणीकपणे करते मग मी भीती का बाळगू?
२) योग्य ती संधी बघून बोलावे, योग्य 'त्याच' व्याक्तीशी बोलावे, आधी आपल्याकडून सुरूवात होवु देवु नये. काही व्याक्ती ह्या कुठल्याश्या 'मानसीक रोगाने' पछडल्या आहेत असे समजावे नी बजूला व्हावे कारण काहीना उगीच वाद घालायची सवय असते, उगीच दुसर्‍याचे मुद्दे कसे चुकीचे आहेत वगैरे वगैरे. अश्यांना दूर ठेवावे. उगीच अर्वाच्य, उर्मट शब्द वापरू नये.
३) कोणाचे पाय धूवून पिण्याएवढा कोणीच महान नाहे.
४) हिम्मत असेल तर खुदा देता है( believe me, I have gone through it, and seen this so writing it. ). कौंटीबीक प्रश्णामुळे नोकरी पटकन सोडू नाही शकलो तरी हिम्मत बाळगून अश्या त्रास देण्यार्‍याचा नायनाट करायला मर्ग सापडतो. रोज मरण्यापेक्षा एकदाच मरावे अशी थोडी वृती ठेवावी लागते. आर नहि तो पार असा ही बाणा last resort म्हणून ठेवावा कधीही.

Uday123
Thursday, March 27, 2008 - 4:52 pm:

आठ दिवसात त्याची चौकशी होवून काढले त्याला तो सॉर्री म्हणून सुद्धा.
--- अरे बापरे, मला तर मी केलेल्या तक्रारी मुळे कुणाला (मग कितीही नालायक असो) नोकरी सोडावी लागली असे कळाले तर पुढे काही दिवस वाईट वाटेल. फ़ार जपुन आणि अगदीच शेवटचा उपाय म्हणुनच हे शस्त्र वापरावे. मी असतो तर तक्रार सौम्य स्वरुपात केली असती जेणेकरुन समोरच्याची 'नोकरी' तरी जाऊ नाही.

Manuswini
Thursday, March 27, 2008 - 5:09 pm:

तक्रार काही कोणी उगीच करत नाही. कोणाचे उर्मट बोलणे का सहन करा तुम्ही polite पणे बोलून पण? हा एकच incidence नव्हता काही.

उर्मटपणे बोलणे ऑफ़ीस मध्ये हा गुन्हाच आहे.
उगीच संतपणा मिरवणे / दाखवणे ह्याला काही अर्थ नाही.
आणि business users शी तो उर्मटपणे बोलला हे आणखी कारण होते. management knows better.

जावु दे, perception of the post varies person to person. ,
इथे आता एक त. टी. टाकायला हवी कोणाला हिणवायचा हेतु नाही,तसे वाटल्यास आबुदोस समजा म्हणून.

Preetib
Thursday, March 27, 2008 - 6:29 pm:

मनु, अग मी पण हाच अनुभव घेत आहे. सकाळी इथे लिहायाला वेळ नव्हता, पण अगदि माझा हाच अनुभव आहे. मी समजावुन नीट बोलुन बघितल, मॅनेजर ला सांगुन झाल, काहिपन उपयोग नाही. मी का अपमान सहन करु? एक दिवस असा सुनवल की आता त्याचा आवाज बंद आहे. जशास तस रहावा लागत आणि कधी कधी त्यांना कळेल असाच उत्तर द्यावा लागत.

चोखंदळ ग्राहक
महाराष्ट्र धर्म वाढवावा
व्यक्तिपासून वल्लीपर्यंत
पांढर्‍यावरचे काळे
गावातल्या गावात
तंत्रलेल्या मंत्रबनात
आरोह अवरोह
शुभंकरोती कल्याणम्
विखुरलेले मोती

हितगुज दिवाळी अंक २००७