July 20, 2006   .. .. ! श्री गणेशायनमः ! .. ..

July 27, 2006   " move करायचं म्हणजे माझ्या अंगावर कडकडून काटा येतो " अस गेल्या ५ वर्षात ३ वेळा move केलेल्या मझा नवरा कोणालतरी सांगत होता ! त्यातला एक shifting चा अनुभव चांगलाच लक्षात राहिलेला आहे. तो इथे सांगते आहे : तीन वर्षांपूर्वी मी ऑस्टिन ला होते. लग्ना नंतर कनेटिकट ला move करावं लागेल, हे माहित होतं. नवरा आणि मी दोघेही excitement प्रेमी असल्या मुळे, आस्टिन ते हार्टफ़र्ड drive करून यायचं ठरवलं. सुमारे ३००० मईलाचं हे अंतर तीन दिवसात पार करता येइल, अशी आमची समजूत. त्यात आमची त्या वेळची गाडी ही १९९१ सालची होंडा. ती खरं म्हणजे निघण्या पूर्वी विकून टाकायला हवी होती, आणि शांतं पणे fly करून यायला हवं होतं. पण ते शहाणपणाचं झालं असतं . बरं सामान तरी कमी केलं का ? तर नाही. कारण प्रत्येक वस्तूशी आमची emotional attachment . तेव्हा त्या गाडीत आम्ही ऑस्टिन च्या तीन वर्षाच्या रहाण्यात जे काही सामान जमवलं होतं ते सर्वं भरण्याचा अट्टाहास धरला होता. मूंगी जशी स्वतः च्या वजना पेक्षा तीप्पट वजन उचलते न, तशी काहीशी त्या गाडीची अवस्था झाली होती. तेव्हा शनीवारी सकाळी ७ च्या सुमुर्तावर निघयचं ठरवून आम्ही शनिवारी दुपारी २ ला निघलो आता आधीच इतका उशीर झाल्यावर पुढच्या सगळ्याच स्टॉप ला पोचण्याची वेळ पुढे ढकलली गेली. तेव्हा पहिल्या हॉल्ट little rock, AK ला आम्ही रात्री २ च्या दर्म्यान पोचलो. तिथे, नेहेमी प्रमाणेच, मोटेल ६ च्या कोणा गुजराथ्याने आमचे स्वागत केले. रूम दिली तेव्हा म्हटले जरा चटकन आंघोल करून झोपू - तर लक्षात आले, की कपडे आणि ईतर काही लागणारं सामान ( उदा टूथ ब्रश, फ़णी ई ) हे गाडीत भरताना सर्वात मागे टाकले गेले आहे ! मी नवर्‍याला सांगितलं की बाबा रे आपण ते सामान काढू या, पण तो आधीच एव्हढ drive करून दमलेला, त्यात सामान इतकं खचा खच भरलेलं की तो मला म्हणाला " तुला हव्या त्या वस्तू बाहेर येतिल, पण बाकिच्या वस्तू परत आत भरता येतिल की नाही ह्याची guarantee नाही " म्हटल्या वर मी नाद सोडला. तसेच न दात घासता, न केस विंचरता न खाता आडवे झालो, ते थेट दुसर्‍या दिवशी ७ ला उठलो. सकाळी उठून बघतो, तर रात्री लक्षात आलं नाही ते सकाळी दिसलं. जवळ पास कुठेच काही खाणं मिळेल अस ठिकाण नव्हतं. म्हणुन मग gas station वरचं काहीतरी अगम्य खाणं खाऊन आम्ही पुढे निघालो. टेनसी, केंटकी, करत वेस्ट वर्जिनिया ला पोचे पर्यंत रात्रं झालेली. आम्ही एक दोनदा gas stations वर थांबलो, पण एव्हाना आम्ही schedule च्या चांगलेच मागे पडलेलो, तेव्हा दर ठिकाणी अगदी लागेल तेव्हढच थांबायचं ह्याशिवय गत्यंतर उरलेलं नव्हतं. आता चांगलिच भूक लागली होती, दोन दिवस कपडे बदलले नव्हते, दात घासले नव्हते, की केस विंचरले नव्हते. आम्ही स्वतः ला सुद्धा ओळखू शकणार नाही अशी अवश्ता झाली होती वेस्ट वर्जिनिया हा अतीशय डोंगराळ प्रदेश आहे. हा बोध आम्हाला तिथे गेल्या वर झाला. भयंकर पऊस, रस्त्यावर एकहि दिवा नाही. दोन लेन चा highway त्यात मधली लेन डिव्हायडर ची रेघ आम्ही गाडी च्या मध्ये ठेवून अर्धे ह्या लेन मध्ये आणि अर्धे त्या लेन मध्ये असे चाललो होतो. सगळि कडे गुडुप अंधार. नाही म्हणायला एक माणुन आम्हाला पास झाला, पण त्याला आमच्या शी रेस लावायची होती. दूरलक्ष केल्यावर थोड्या वेळानी पुन्हा अम्ही एकटेच. पुढे काय मागे काय बाजुला काय काही काही दिसत नव्हत. देव कसा आणी कुठे भेटेल हे सांगता येत नाही. तसाच तो आम्हाला तेव्हा एका rig ड्रायवर च्या रूपात भेटला. आम्ही रस्त्याच्या कडे ला थांबून emergency lights लवून नकशा बघत होतो. तेव्हा तो मागून आला. त्या भल्या माणसाने थांबून आम्हाला विचारलं "you folks lost ?" इतक्या अचानक एकदम गाडी च्या काचे बाहेर बोलण ऐकुन आम्ही घाबरूनच मान हलवली. " OK, follow me " अस म्हणत त्याने त्याच्या rig चे दिवे follow करायला सांगितले. धुवाधार पावसात, गुडुप अंधारात आपण कुठे आहोत ते काहीही माहित नसताना, त्या देव माणसाने आम्हाला तो घाट पार करवला, आणि स्वतः घाट ओलांडून रस्त्याला लागून कधी निघून गेला आम्हाला कळलं सुधा नाही. घाट ओलांडल्याचं टेंशन उतरलं तेव्हा पुढे जाण्याची शक्ती उरली नव्हती. आम्ही ज्या गावात होतो, तिथेच कुठल्या तरी मोटेल मध्ये उतरलो, आणि आंघोळ वगरे गोष्टींचा विचार सुद्धा न करता सरळ झोपी गेलो. सकाळि लवकर उठलो तर मेरीलंड मध्ये आहोत अस कळलं. तेव्हा पहिलं एक्झिट घेतलं आणि समोरच असलेल्या denny's मध्ये गेलो. तिथल्या लोकांनी अतिशय चमतकारिक नजरेने अमच्या कडे पाहिलं. भिकार्‍यासारखे दिसणारे अम्ही नक्कि पैसे देऊ शकू की नाही ह्या बद्दल त्यांना शंका असावी बहुदा ! तिथे भरपूर हादडलं. मग काय, आता घर अटोक्यात आलं होत, आणि रस्ता अगदीच परिचयाचा होता. ९ तासानी म्हणजे सोमवारी रात्री १० च्या दर्म्यान घरी पोचलो. दुसर्‍या दिवशी नवर्‍याला कामा वर जायचं होतं. तेव्हा तो लवकर उठला. बघतो तर त्या आमच्या गाडी ने श्वास सोडला होता. तिचे exhaust पाईप सकट बरेच parts निखळून आले होते. रस्त्यात अस काही झालं नाही, ही सुद्धा देवाचिच कृपा. हे सर्व आठवण्याचं कारण म्हणजे आता आम्ही न्यू जर्सी ला move होतो आहोत. आणि ह्या वेळेला पदरात कन्या आणि श्वान पुत्र असे दोघही आहेत. move कशी होते, ते अर्थात काही महिन्यांनी इथे लिहिनच ! तोवर आम्ही दोघेही अंगावरचा कडकडून आलेला काटा झटकून पुढच्या तयारीला लागतो आहोत.

August 18, 2006   आधीच सांगते आहे, हा लेख मी माझ्या साठी लिहिते आहे. वाचणार्‍या साठी नव्हे. अतीशय बोर आणि unappealing असण्याचि शक्यता आहे. ---------------------------------------------------------------------------------------- काही वर्षा पूर्वी मी एंजीनीयरिंग करून अमेरिकेला पुढच्या शिक्षणा करता यायचा प्रयत्न करत होते. आई बाबांचा विरोध नव्हता, पण मन मोकळा support ही नव्हता. आई च म्हणन, लग्न करून जा. पण लग्न करून गेलं म्हणजे नवर्‍याच्या पठोपाठ आलोअसं वाटत होतं मला. स्वकरतुत्व्या वर यायचं असा माझा हट्ट होता. त्या प्रमाणे मी एकटिच अमेरिकेला आले. तिथे आलेले हे काही अनुभव. चांगले आणि वाइट दोन्ही. मला thesis साठि advisor नेमायचे होते. पण आधी ज्याना नेमलं होतं त्यांनी आयत्या वेळी " मी काही ह्यात interested नाही " अस म्हणुन आधिच मझी एक semester वाया घालवली होती. अतिशय रडकुंडीला येऊन मी department च्या बाहेर बसली असताना, एका professor नी मला येऊन विचारलं की काय झालं ? मी त्यांना सगळी हकीकत सांगितली. तर म्हणाले, " हातिचा, एव्हढच न ? मी होतो advisor लिही बिन्दास्त माझं नाव. " मी त्यांच्या कडे बघतच बसले. त्या वेळी मला त्यांचं नाव सुद्धा माहित नव्हत ! तेव्हा पासून ते पुढचे चार semester त्यांनी जमेल तशी मदत केली, आणि त्यांनीच thesis वर graduation च्या वेळी advisor मणुन सही सुद्धा केली. TA / RA साठी एका दुसर्‍या professor कडे गेले होते. त्यांनी पहिला प्रष्ण विचारला " लग्न झालं आहे का ?" मला प्रष्णाचा रोख कळला नाही. तर त्यांच म्हणन अस, की उद्या तुझ लग्न झालं, तुझा नवरा दुसर्‍या ठिकाणी move झाला, तर मग तुझ्या वर घेतलेली माझी महिनत फ़ुकट जाईल. त्या पेक्षा लग्न झालेल्या आणि नवर्‍याचि नोकरी local असलेल्या मुलींना मी fund करणं prefer करतो ! ( खर वाटत नाही न ?) . शेवटि एका professor बाईं कडे गेले आणि सरळ हे सगळे अनुभव सांगितले. त्यांनि funding काही दिलं नाही, पण लाख गोष्ट सांगितली. she said "this is only the beginning. if you want to work in this field, you have to go by it's rules" . classes सुद्धा काही वेगळे नसायचे. एक तर class मध्य ९५ % भारतिय नाहीतर चिनी. ते त्यांचा माय देशातून त्यांचे prejudices घेऊन आलेले. त्यांच्यात आभ्यास करतना इतका त्रास व्हायचा. homework करताना मी एकटिच प्रयत्न करून problem सोडवायचे. बाकिची मुलं आदल्या वर्षिच्या solutions मधून उत्तरं copy करायची, पण class मध्ये majority मुलांन्चि उत्तरं गेल्या वर्शी च्या उत्तरा वरून copy केलेली असल्या मुळे, माझं उत्तर बरोबर असून सुद्धा चुकिचं ठरायचं. TA ला सांगुन बघितलं तर त्याने चक्क मला सांगितलं की मी त्या मुलांचा room mate आहे. मला त्यांना कमी गूण देणं जमणार नाही. हे आणि ह्या सारख्या अनेक अनेक अनुभवानी मन इतकं सुन्नं झालेलं की मी, जीला लोकांचा सहवास इतका आवडायचा, तीच मी आता लोकाना टाळायचे. summer मध्ये बहुतेक students internship करतत नाहीतर घरी trip करतात. त्यावेळी campus मध्ये फ़ारच कमी लोकं असतात. अश्या वेळी मी महिनोन महिने दुसर्‍या human शी न बोलता राहायचे. त्यात माझ्या पुढच्या वर्शी आलेल्या माझ्या undergraduate कॉलेज मधल्या काही ओळखीच्या मुली लग्न करून university मध्ये join झालेल्या. त्यांचे नवरे माझ्या बरोबर आल्यानी, त्यांना ह्या पैकी कुठलाच त्रास झाला नाही. त्याचा मला खुप राग यायचा. मला वाटतं त्या वेळी मी पहिल्यांदा life is not fair हे खर्‍या अर्थानी अनुभवलं. पण ह्यातून मी खुप काही शिकले सुद्धा. आपली खरी कुवत काय आणि आपली मनाची शक्ती केव्हढी आहे, हे प्रत्यक्षातच अनुभवलं. लोकांना कस ओळखायचं. गोड बोलुन, हसून खेळून, अगदी अनोळखी लोकांन्च्यात कसं रहायचं. नको असेल तिथे भीड न बाळगता " नाही " कसं म्हणायचं. आणि सगळ्यात महत्वाचं म्हणजे आपण कोण आहोत, आणि आपल्याला आपल्या अयुष्यातुन as a a person काय अपेक्षित आहे, हे समजायचं. शेवटी प्रत्येक जणं आपल्या आयुष्याचे आराखडे कहितरी विचार करून समजून बुजूनच मांडतो. काही लोकं आपण करणार नाही अश्या प्रसंगान्शी तडजोड करून रहातात. मला तस तेव्हा जमलं नसतं आणि काही बाबतीत आजुनही जमणार नाही. हे जेव्हा समजलं तेव्हा त्या वयात वाटलेला तो राग, आता समज म्हणुन साथिला आहे. मी वागले, त्या पेक्षा वेगळी काय वगणार होते ? जे स्वभावात नही, ते कसं घडवणार ? आणि जे वागले जे अनुभवलं त्या मुळेच मी आज जे आहे ते आहे. आज त्या दोन वर्षाची बदौलत मी खुप सुखी आहे. खुप चांगले वैट अनुभव माझ्या जवळ आहेत. चांगल्या लोकां साठी, आयुष्याचा प्रत्येक positive गोष्टी साठी माझ्या मनात appreciation आहे - जे आधी मी फ़ारच taken for granted घ्यायचे. एक मात्र आहे. माझी degree computer hardware मद्ये आहे. पण मी त्या field मध्ये कधीच काम करू शकले नाही, आणि आता तर त्या field मध्ये काम करण्याचे chances पण नाही. university life बद्दल राहून गेलेली माझी एकमेव खंत. इथवर पोचला असाल तर तुमच्या patience ची धन्य आहे. धन्यवाद. प्रिया.

August 19, 2006   मिकी ची गोष्टं : ---------------------------------------------------------------------------------------- मला प्राण्यांचं अतीशय वेड आहे. त्यातल्या त्यात कुत्र्याचं तर फ़ारच. नवरा मात्र २००४ साला पर्यंत कुत्र्याना घाबरायचा. २००४ साला मध्ये झालं काय, की त्याच्या एका मित्रानी त्याची ९ वर्षाची कुत्री office मध्ये आणली, आणि तिनी ( म्हणजे कुत्रिनी ) आपल्या अतिशय लाघवी स्वभावाने माझ्या नवर्‍याची भिती घालवली. बरेच दिवस कुत्रा आणूया म्हणुन आमच्यात discussions झाली. त्या प्रमाणे मी breed research , पिल्लू कुठुन आणावं, त्याच्या खाण्या पिण्याच्या सवई, त्या मागे होणारी महिनत वगरे सगळी महिती काढली. अतिशय worst case scenario नवर्‍या समोर उभा केला, की कुत्रा आणला तर हे अस सगळं होइल - म्हणजे रात्री दोनदा उठुन त्याला बाहेर सू करायला घेऊन जावं लागेल. त्याचं teething आणि chewing सहन करावं लागेल. त्याची आजारपणं, खाणं ह्या वर खर्च करावा लागेल. बदल्यात स्वभावानी चांगला कुत्रा मिळेलच ह्याची काही खात्री नाही. तरीही नवरा म्हणाला I am game . breed labrador retriever घ्यावी हे ठरलं. कारण they are good with kids . आणि breeder किव्हा puppy shop मधुन न घेता rescue group कडे जावं हे ही ठरलं. म्हणुन मग labs4rescue ह्या rescue organization ला भेटलो. त्याननी १२ फ़ॉर्म्स भरायला दिले ( in triplicate) . त्यात काही वाट्टेल ते प्रष्ण विचारले होते. " तुम्हाला कुत्रा का हवा आहे " पासून " तुम्ही किती वजन पेलू शकता (!) " वगरे. त्याची उत्तरं लिहिली. हे ही सांगितलं की आम्ही वर्ष दोन वर्षातून परदेशी जाऊ, तेव्हा कुत्र्याला तुमच्याच कुठल्या तरी volunteer कडे ठेवुन जाऊ. हे सगळे फ़ॉर्म्स वाचुन, त्याने आम्हाला फोने केला. आणि आमचं घर बघायला आले. त्या प्रमाणे एक बाई येऊन मी जो worst case scenario उभा केला होता, त्याच्या पेक्षाही उदास चित्र उभ करून गेली. पण आम्ही परिक्षा पास झालो ! rescue groups बद्दल आधि थोडं सांगते. अमेरिकेत कुत्रा नको असेल किव्हा सोडुन दिला असेल, तर तो animal control कडे जातो. ते तिथे ठरलेला काळ त्या कुत्रांना ठेवतात ( म्हणजे तो कुत्रा दुसर्‍या कोणाला हवा आहे का, हे पहाण्या साठि ) , आणि मुदत सम्पे पर्यंत कोणि आलं नाही, तर त्यांना देवाघरी पाठवून देतात. हे groups एखाद्या breed च्या कुत्र्यांना त्या animal control कडून त्या मुदतीत वाचवतात. तस टेनसी मध्ये एका कुत्रीला त्यानी वाचवलं. त्यावेळी तिला पिल्लं होणार होती. अचानक आप्रिल अखेर आम्हाला फ़ोन आला, की अमुक अमुक कुत्रीला जिला वाचवलं होतं, तिला पिल्लं झाली आहेत, त्यातलं एक पिल्लू तुम्हाला हवं असेल तर available आहे. सोबत दोन फ़ोटो होते. एक काळं पिल्लू आणि एक पिवळं. as usual नवरा आणि माझं कुठलं पिल्लू घ्यावं ह्यावर एकमत होईना शेवटी त्या बाईने परत फ़ोन केला, की एकच काळं पिल्लू उरलं आहे, हव तर आताच बोला. आम्ही म्हटलं हो. पिल्लू आठवडा ते दहा दिवसात घरी येणार होतं. आणि life as we know it changed completely . कारण पुढच्या दोन दिवसातच माझी home pregnancy test positive आली. आम्ही लगेच त्या group ला कळवलं, तेव्हा त्यान्नी सांगितलं की puppies are on the way . तुम्हाला काय करायचं आहे ते लवकर सांगा, ते सहा दिवसात इथे पोचतील, तुम्हाला puppy नको असेल, तर आम्हाला नाईलाजाने त्याला पुन्हा animal control कडे द्यावं लागेल. ते ऐकल्यावर नवरा आणि मे एक स्वरातच बोललो, we will take him in . पिल्लू आमच्याकडेच येणार होतं. अखेर ५ मे २००५ ला भल्या पहाटे त्याला आणायला गेलो. मला जरा धाक धूक वाटत होती, कारण माझ्या नवर्‍यानी कधिच कुत्र्याला handle केलं नव्हतं. त्यात दुसरं पिल्लू पोटात, म्हणजे आपलं आता कसं होणार ह्याचिही काळजी होती. एका public parking lot मध्ये साधारण सकाळच्या ९ वाजता एक व्हॅन आली. त्यात कुत्र्याचे crates एकावर एक फ़िट केले होते. मोठे कुत्रे खालच्या crate मध्ये आणि लहान कुत्रे वरच्या crate मध्ये. प्रत्येकाला थोडं पाणि आणि थोडं खाणं ठेवलेलं दिसत होतं. कुत्राना घेऊन आलेल्या तीन बायका होत्या. त्यान्च्या कडे कागदावर लिहून आणलेली यादी होती. पुढे worcester boston area मध्ये पण जायच असल्याने त्या जरा घाइतच होत्या. यादी प्रमाणे नावं पुकारायला सुरुवात झाली. त्यात taylor नावाचं एक पिल्लाचं गाठोडं आमच्या हातात देण्यात आलं. त्याने माझ्या अंगावर लगेचच सू करून मला आपलं मानलं पण सगळ्यात मजा म्हणजे माझा नवरा त्याच्यावर इतका फ़िदा झालेला, की होते नव्हते ते सगळे doubts मिटले. त्याचं नाव बदलून आम्ही मिकी ठेवलं कारण तो अगदीच मिकि माऊस सारखा दिसायचा पिल्लू अगदिच गोड होतं, लगेचच रुळलं. त्याचं chewing teething सगळं सुरळीत पार पाडलं. शिवय obedience classes ला घेऊन गेलो. त्याचं socialization trainign पण केलं. त्याला लहान असताना जेवण लपवून ठेवायची सवय होती. बहुदा टेनसी मध्ये असताना सगळ्या पिल्लांना एकत्रच जेवायला देत असावे. त्यात ह्याला पुरेसं अन्नं मिळाल नाही म्हणुन ही सवय लागली असावी. ती सवय ही सोडवली. रात्री बेरात्री त्याच्या रडण्यानी उठुन त्याला backyard मध्ये घेऊन गेलो. आणि हे सगळं करताना त्याने कधि आम्हाला अपलसं केलं ते कळलं सुद्धा नाही ! आज तो ९० lbs आणि १८ महिन्यांचा आहे. तरिही माझ्या मांडित बसतो. आमच्या मुलीवर अतिशय प्रेम करतो. खुप खेळतो, खुप मस्ती करतो. त्याचा स्वभाव, त्याचे हाव भाव, त्याची प्रत्येक लकब आम्हाला आता अगदी ओळखिची वाटते. delivery च्या वेळी आलेल्या माझ्या आई बाबांना सुद्धा त्याने जिंकुन घेतलं. एव्हढच नाही - त्याला मराठी देखिल कळतं. थोडक्यात म्हणजे - त्या पु. ल. देशपांड्यांच्या " पाळिव पक्षी " मधले कुत्रेवाले आता आम्ही शोभतो

August 23, 2006   कॉपी कॅट आम्ही अमेरिकेत ज्या भागात रहातो, इथे बर्‍यापैकी मराठी वस्ती आहे. सहाजिकच एकमेकांची ओळख सुद्धा आहे. competitiveness तर भलताच आहे. आम्ही फ़ार competitiveness च्या भानगडित पडत नाही. आधिच कही कमी कामं असतात का, की दुसरे काय करतायत आणि मग आपण त्यांचा वरचढ कसे ठरू हे असले विचार करायला ? पण हे असं आहे. आणि वर वर हसवणारी ही गोष्टं, मला कुठेतरी अस्वस्थं करते आहे. ----------------------------------------------------------------------------------------- " त्यांची " आणि आमची ओळख होऊन आता दोन अडीज वर्षं झाली असतील. मी लोकांना सहसा लेबल चिकटवायला कचरते, पण ते मात्र ( निदान आम्ही जेव्हढे भेटलो ) , त्यावरून अग्दीच टिपिकल वाटले. म्हणजे असं की तो h-1 वर आलेला. दोन वर्षानी लग्नं करून ती आलेली. पुढे दोन वर्षं तिची नोकरी करायची धडपड. त्यात नोकरी न मिळणं. मग नोकरी न करण्याचिच सवय होणं. पुढे दोन तीन वर्षात मूल होणं. मग त्यात बिझी. वगरे. तिला त्याचा support बहुतेक वेळा नसायचा. अर्थात, हे माझं impression होतं, चुकिचही असेल कदाचित. त्या उलट त्यांना आम्ही अगदीच atypical वाटलो असू बहुतेक. म्हणजे मी नोकरी करणारी. independent आणि तो independence अतीशय fiercely जपणारी. काही बाबतित माझ्या पेक्षा superior आहोत, किव्हा मी चुकते आहे, हे महित असून सुद्धा तसं चार चौघात न दाखवणारा माझा नवरा. एकमत नसलं तरी एकमेकांच्या मागे १०० % support देणारे आम्ही. वगरे. ह्यात चुकिचं कोणिच नाही आहे खरतर. फ़क्त विचार करायची पद्धत वेगळी आहे. सहाजिकच आमच्यात तशी फ़ारशी common topics नसायची. पण तरीही ते आवरजून आणी मुद्दाम आमच्याशी संबंध वाढू पहात होते. आम्हालाही मैत्रि करायला ना नव्हती. पण हळू हळू एक गोष्ट लक्षात आली. ते म्हणजे आमच्या घरी ते आले, की घरातल्या एखद्या वस्तू बदल विचारायचे, आणि पुढल्यावेळी अम्ही त्यांच्या कडे गेलो, की तीच वस्तू आम्हाला त्यांच्या कडे दिसायची ! पहिल्यांदा आलेले, तेव्हा पडद्यां विषयी विचारलेलं. तेव्हा ते पडदे मीच शिवले असल्या कारणाने, त्याचं कापड कुठुन आणलं पसून सुरुवात करून मी अगदी आनंदानी त्यांना सगळं सांगितलं. पुढे त्यंच्या कडे जेवायला गेलो असताना, तेच नवीन पडदे मला त्यांच्या कडे दिसले. तेव्हा मी नवर्‍याला देखिल म्हटलं. पण माझा काही तरी गैरसमज झाला असेल असं म्हणुन आम्ही दोघांनीही सोडुन दिलं. दुसर्‍यावेळी आमच्या dining room मध्ये उगीचच जागा वाया जाते आहे, म्हणुन मी एक बैठक केली होती. ही बैठक kitchen ला लागून असल्या मुळे, तिचा खुपच वापर व्हायचा. त्यातच ते दोघं चहा साठी आले. त्यांनी ती बैठक बघितल्या क्षणीच मी ओळखलं की त्यांच्या कडे पण आता dining room मध्ये बैठक येणार. आणि तसच झालं. आता मात्र आम्हा दोघांना हे मान्य करावच लागणार होतं की ते आम्हाला कॉपी करतायत. मी pregnancy announce केल्यावर ३ महिन्यात तिने पण pregnancy announce केली. आता मला माहित आहे की ही काही कॉपी नाही, पण the timing made it out to be that way! . पुढे आमच्या बेड वरची duvet , bathroom च्या पेंट चा रंग वगरे सगळं त्यांनी हळू हळू कॉपी केलं. तो पर्यंत आम्हाला त्यांचा काहिच त्रास नव्हता, पण मग त्यांनी मझ्या मुलीच्या खोली ची सजावट ( ज्यात मी स्वतः एक म्युरल केलं होतं ) , ती सुद्धा हुबे हुब उचलली आणि आम्ही त्यांना हळू हळू टाळू लागलो. आता गेल्या आठवड्यातल्या घडा मोडीं कडे वळूया. मी haircut साठी सहसा फ़ार महागड्या salon वगरे मध्ये जात नाही. तसच नेहेमी प्रमाणे मी एका haircutting chain store मध्ये गेले. पण त्या वेळी मात्रं तिकडच्या बाईने माझे केस इतके विचित्रा सारखे कापले, की काय विचारू नका. म्हणजे दोन्ही बाजुने asymmetrical . मानेवरचे केस हे खांद्यान्वर येणार्‍या केसां पेक्षा तोकडे. वगरे. मी सांगितले होते तसे अजिबातच जमले नाही आणि वर ती बाई मला स्वतःहून सांगत होती की तिला जमलं नाही, सॉरी वगरे. तिथून घरी न येता मी त्या महागड्या salon मध्ये गेले, आणि म्हटल अहो ह्याचं काही करता येइल का. तर तिथल्या माणसाने सांगितलं की आताच केस कापले आहेत तर पुन्हा लगेच कापू नका. एखाद महिना जऊ द्या, मग मी नीट करून देतो. त्या प्रमाणे मी महिन्या भरा नंतरची appointment घेऊन बाहेर पडले. आता नाइलाज असल्या मुळे सगळी कडे ते तसे कापलेले केस घेऊन जावं लागलं. मी विचार केला, काही हरकत नाही, आपल्याला थोडिच बघावे लगतायत केस ? जे बघतील ते काय समजायचं ते समजतील. त्यात एका मित्राच्या मुलाचा वाढदिवस होता, त्याला gift घ्यायला गेले होते. तिथे " ती " भेटली. ती - " ए केसाच काय केलं आहेस ? " आधिच त्रासलेली, आणि त्यात हिला भेटल्या मुळे आजुनच डोकं फ़िरलेली मी, तिची फ़िरकी घ्यायची ठरवली : मी - " latest style आहे बाई. कालच कापून आले. बरोबर एक magazine cutting नेलं होतं, त्यातून बघून कापले त्या hairstylist ने. " असं म्हणुन तिने माझ्या भोवती गोल चक्कर मारली आणि पूर्ण haircut पाहुन घेतला. नंतर ती तिच्या मुलां बरोबर आणि मी माझ्या मुली बरोबर घरी आलो. ह्या weekend ला बरेच दिवस बाहेर जेवायला गेलो नाही, म्हणुन एका indian lunch buffet ला गेलो. तिथे ते दोघं दोन्हि मुलांना घेऊन आलेले दिसले. माझ्या नवर्‍यानी मला एक कोपर खळी मारली. न लक्षात येऊन मी पुन्हा त्यांच्या कडे नजर वळवली. पहाते तर तिने तिचे केस, माझ्या सारखे कापून घेतले होते ! ----------------------------------------------------------------------------------------- वास्तवीक इतक्या हास्यास्पद असलेल्या गोष्टिने मला उगीचच अस्वस्थं केलं आहे. मी तिला restaurant मधून निघताना म्हटलं, की तिला ती स्टाईल खूपच सूट होते आहे, पण ते तिला बरं वाटावं म्हणुन, की स्वतःला बरं वाटावं म्हणुन, हे मात्र आजुनही समजू शकलेली नाही आहे.

August 25, 2006   आई च्या मोबाईल ची गोष्ट : माझी आई ही सारखी काहीतरी कुठेतरी विसरत असते. त्यातल्या त्यात मोबाईल च्या बाबतित ती जरा partial आहे. तो जरा जस्तिच विसरत असते त्या मोबाईल ची गेल्या आढवड्यतली adventures: --------------------------------------------------------------------------------------------- माझी एक बहिण तिच्या दोन मुलांना आणि एका मांजराला घेऊन पुण्यात रहाते. तिच्या कडे कधितरी गेल्या आठवड्यात आई बाबा गेले होते. घरी यायला निघताना, नेहेमी प्रमाणे आई चा dialogue आई - " अहो, मोबाईल दिसत नाही आहे. वाण्याकडे राहिला वाटतं " बाबा ( वैतागुन ) - " इथेच ठेवला असशील बघ. " अस म्हणुन ताई, तिची दोन मुलं, आई, बाबा आणि मांजर ( चीको ) , सगळ्यांनी तो मोबाईल शोधण्या साठी जंग जंग पछडले. छे. मोबाईल गायब. ताई - " तुम्ही इथे यायच्या आधी कुठे गेला होता ?" आई - " अं, वाण्याकडे, मग त्या आधी झेरोक्स वाल्याकडे, त्याच्या आधी बॅंकेत, आणि सगळ्यात पहिले sewing machine दुरुस्तं करायच्या दुकानात. " माझी आई वस्तू विसरत असली तरी बाकीच्या बाबतित तिची मेमरी भलतीच तल्लख आहे ! बाबा ( काहीसे नाराजीने ) - " चला, जाऊया त्या वाण्या कडे " गाडितून वाण्या कडे जाताना, आई एकदम बाबांना म्हणाली, आई - " अहो, तो नक्कीच वाण्या कडे राहिला असणार, कारण त्याच्या दुकानात जरा अंधार होता न, म्हणुन मी तो पैसे काढताना बाहेर काढला असेल, आणि तो तिथे राहिला असेल. " बाबा आपले नुसतेच " हं " म्हणाले. वाण्याकडे नेहेमी प्रमाणे एक मारवाडी दात कोरत बसला होता. त्याला आईनी विचारलं : आई - " इथे मी थोड्या वेळा पूर्वी आले होते तेव्हा मोबाईल विसरून गेले का ? बाबा ( मागून हळू आवाजात ) - " तो हो कशाला म्हणतो आहे ? मारला तो फ़ोन त्याने " वाण्याने अर्थात मोबाईल इथे राहिलेला नाही अस सांगितलं. तेव्हड्यात बाबांना काय सुचलं, त्याने आईच्या मोबाईल वर ( जो हरवला होता ) त्याच्यावर फोने केला. तर तिकडे आलेल्या दुसर्‍या गिर्हाईकाचाच फ़ोन वाजला. झालं. हे त्याच्या मागे लागले हा फ़ोन आमचाच आहे. त्या माणसाने बरीच हुज्जत घातली. शेवटी पुन्हा फ़ोन करा म्हणुन सांगितल. पुन्हा फ़ोन केला तर त्याचा फ़ोन वाजला नाही, तेव्हा तो आपला फ़ोन नाही हे शेवटी बाबांना पटलं. वाण्या कडून निघताना आई बाबांना म्हणाली : आई - " अहो तुम्ही उगिचच हुज्जत घातली त्या माणसाशी, तो माझ्या मोबाईल सारखा नव्हताच !" बाबा - " अग मग आधी का नाही बोललीस ?" आई - " मला वाटलं तुम्हाला त्या माणसाचा राग आला आहे म्हणुन त्यावर ओरडता आहात !" तिथून पाई पाई समोरच्या झेरोक्स वाल्याकडे गेले. तिथे आई नी विचारलं : आई - " काय हो माझा मोबाईल आहे का इथे " तिथल्या माणसाला वाटलं की मोबाईल आहे का, म्हणजे त्याचा मोबाईल आहे का अस आई विचारते आहे. तो म्हणाला अज्ञात माणुस - " मोबाईल ? , हे न. पन बंद हे " आई - " अहो तुमचा नाही, माझा मोबाईल, मी मघाशी आले होते तेव्ह राहिला का ?" नकार अर्थी मान हलवून तो माणुस पुन्हा आपल्या कामाला लागला. मग तिथून स्वारी बॅंकेत गेली. तर बॅंक बंद झालेली. पण बॅंक ला अगदी लागून असलेल्या STD/ISD/PCO वाल्याला बॅंकेतली खबर असते, म्हणुन त्याला विचारायच असं बाबांनी ठरवलं. बाबा - " काय हो, आज बॅंकेत कोणाचा मोबाईल राहिला म्हणुन कळलं का ?" बूथ वाला - " नाही हो साहेब, पर माझ्या कडून फ़ोन लावाना मोबाईल ला. म्हन्जी कळल, हाय का आत मंदी " बाबा नको म्हणुन निघतात, तेव्हढ्यात त्या बूथ मधल्या माणसाचा आवाज आला : माणुस - " हा हा काय म्हंता, १३०० ला. न्हाय, मला तोच मोबाईल मंग ११०० ला मिळतो हाय न. मग.... " आता आई च्या अंगात काय शिरलं देव जाणे, ती एकदम त्या माणसावर ओरडली : आई - " काय हो, तुम्ही नवीन मोबाईल घेता आहात वाटतं ?" माणुस - " हो " आई - " चोरीचा मोबाईल घ्याल तर मी तुम्हाला पोलीसात देईन. मी माझ्या मोबाईल कंपनी ला सांगितलं आहे, की माझा मोबाईल हरवला आहे. तो तुम्ही घेतला, तर मी तक्रार करीन " आता वास्तविक, आई नी कंप्लेंट केली नव्हती. आणि तो माणुस तिचाच मोबाईल विकत घेतो आहे असा समज तिने का करून घेतला, देवाला आणि तिलाच माहिती. बर एकदा तक्रार केल्या वर पुन्हा तक्रार कशाला करायची ? पण एव्हढा विचार न करता, त्या माणसानी त्या बूथ मधून धूम ठोकली. आता इथे झालं काय, की आईला त्या बूथ वाल्या चं म्हणनं पटलं, की आपण पुन्हा एकदा स्वतःच्या मोबाईल वर फोने करू, म्हणजे मोबाईल बॅंकेत राहिला आहे का, हे कळेल. त्या प्रमाणे तिने कोणाला तरी फ़ोन लावला. कोणाला तरी अस लिहायचं कारण तो भलत्याच कोणाचा तरी नंबर होता ! आई - " हलो, हा मोबाईल तुम्हाला कुठे मिळाला " समोरची व्यक्ती - " कुठे मिळाला ? हॅलो, तुम्ही कोण " आई - " अहो मी विचारते आहे तुम्हाला कुठे मिळाला हा फ़ोन ? हा माझा फ़ोन आहे समजलं का ? ह्यावर माझ्या नातवंडांचे फ़ोन येतात. तुम्ही हा फ़ोन मोबाईल कंपनीला परत करा. मला हा फ़ोन हवा आहे " समोरची व्यक्ती - " wrong number लागला वाटतं. काय काय लोक असतात एक एक... " ( फ़ोन ठेवला ) बाबांना आता राग आवरेना. बाबा - " तुला साधा स्वतःचा नंबर नीट डायल करता येत नाही. छे. दे इकडे, मी ट्राय करतो " आई - " अहो मला माझाच नंबर कसा लक्षात राहील ? मी काय स्वतःला फ़ोन करते का रोज ? " शेवटी चालत चालत दोघही चिडचिडत घरी आले. दरवाज्याचं कुलूप काढताना हातात गाडीच्यापण किल्ल्या आहेत, अस दिसलं. तेव्हा आपण गाडितून आलो, आणि ती गाडी वाण्या कडे पार्क करून ती तिथेच विसरलो, हे लक्षात आलं ! बाबा - " छे छे, मोबाईल पर्यंत ठीक होतं, गाडी विसरलो म्हणजे काय ?" आई - " अहो, आज आपल्या दोघांचं डोकं ठिकाणा वर नाही आहे. आज अश्विनी कडेच परत जाऊ जेवायला. घरी काही तयार नाही आहे " ( अश्विनी म्हणजे माझी ताई ) असं म्हणुन दोघं परत ताई कडे निघाले. तिथे पोचतात नाही तो आता आईला सगळी कडून स्वतःच्या मोबाईल ला फ़ोन करायचं वेड लागलेलं, तस ताई कडून पण तिनी फ़ोन लावला. तो चक्कं वाजला ! बाबा - " उगिच एव्हढी तंगड्तोड करवलीस, इथेच होता फ़ोन " . आई - " अहो इथे कुठे ? आपण शोधला होता की " पुन्हा एकदा शोधल्यावर असं लक्षात आलं की चिको नि तो फ़ोन स्वतःच्या crate मधल्या बेड खाली लपवला होता ! मोबाईल सापडल्यावर जरा वातावरण शांत झालं तसं माझा भाचा म्हणाला : " काय आहे न आज्जी, चिको ला तेव्हढं मराठी समजत नाही न आजून, तू मोबाईल शोध म्हणाली तर त्याला वाटलं मोबाईल लपव ! म्हणुन त्याने लपवला "

August 28, 2006   गणेश चतुर्थी च्या निम्मिताने आपल्या आवडत्या बाप्पाला त्याच्या आवडिचा नैवेद्य :

September 06, 2006   दोघी आज एक गोष्ट ऐकुया. काही प्रमाणात तरी खरी आहे. पण त्यातल्या पात्रांना मी स्वतःहून खर काय खोट काय अस विचारलेलं नाही. आणि विचारीन असही नाही. त्या मुळे जेव्हढं सत्य आहे, जे माहित आहे, त्याला स्वतःचे अंदाज जोडून तयार केलेली ही गोष्ट आहे. --------------------------------------------------------------------------------------------- साधरण २००० सालची गोष्ट असेल. मी पुण्यात नवीन नोकरी करत असताना त्याच कंपनी मध्ये कामाला असलेल्या त्या चौघांची ओळख झाली. म्हणजे त्यांचा त्यावेळी तरी एकमेकांच्यात परसपर काहिच संबंधं नव्हता. ही आपली पात्रांची ओळख. नावं काय ठेवूया ? शालिनी, कामिनी आणि निनाद, प्रसाद. कशी वाटली ? असो. तर शालिनी आणि कामिनी मध्ये बरच साम्य होतं. दोघिं कडे एक मोठं आणि एक धाकटं भावंड. दोघिही तश्या introverted . दिसायला बर्‍या. सुस्थितित. थोडक्यात upper middle class मधल्या सुशिक्षित, पगरदार working women . तसच त्यांच्यात म्हटलं तर जमीन आसमानाचा फ़रक सुद्धा. शलिनीचं लग्न झालं होतं. पण नवरा हयात नव्हता, किव्हा तिने divorce घेतला होता. मला नक्कि माहित नाही, आणि माहित करुन घ्यायची इछाही नाही. कामिनी मात्र unmarried होती. सागण्याचा उद्देश म्हणजे परिस्थितिने दोघिही single . आता निनाद आणि प्रसाद कडे वळूया. दोघेही अमराठी. त्या वेळी late twenties मधले. दिसायला वाइट नसले तरी handsome म्हणता येणार नाही. हे सुद्धा upper middle class मधले सुशिक्षित, नोकरदार युवक. तर चौघेही एकाच project वर off shore काम करत असत. संबंधं तसे जसे कलीग्स चे असावेत तसेच. आता साधारण एकाच वर्शात चौघांनाही त्या client ने इथे म्हणजे अमेरिकेत बोलावून घेतले. निनाद सगळ्यात ambitious . त्या मुळे त्याने आल्या आल्या इथल्या project manager आणि पुढे त्या project manager च्या बॉस शी ओळख काढली. बॉस चा बॉस white होता. त्याला golf वगरे आवडायचं. त्याच्या बरोबर खेळता यावं म्हणुन निनाद golf शिकला. मग दर friday afternoon golf खेळण्याचा कार्यक्रम असे. there is a saying here in the states - decisions are not made during the week at the office, they are made at the golf course on fridays. तसच निनाद ची बॉस शी घसट वाढायला लागली आणि त्या बरोबर त्याचं project मधली responsibility सुद्धा. कामिनी निनाद बरोबरच असायची. त्यावेळी मला अस वाटलेलं की ती एकटिच अमेरिकेत आहे, बाकी कोणी ओळखिचं नाही ( तेव्हा शालिनी आणि प्रसाद भरतातून आले नव्हते ) म्हणुन ही निनाद बरोबर असते. आता विचार केला, तर अस वाटतं तिला त्याच्यात कदाचित interest असावा. खर काय मला आजुनही माहित नाही. कामिनी ला खरं म्हणजे काम काहिच येत नसे. पण शंभर दीडशे लोकांच्या projet मध्ये तिच्या कडे कोणाचं लक्षं नसायचं म्हणुन ती कधी पकडली गेली नाही. तो पर्यंत प्रसाद आणि शालिनी ही भारतातून आले होते. निनाद चं वागणं कोणालाही राग येण्या सारखच होतं. त्यामुळे असेल बहुतेक, पण ती दोघं कधिच कामिनी आणि निनाद बरोबर दिसली नाहीत. इथे कामिनी आणि निनाद आता अगदी नेहेमीच एकत्र असायचे. म्हणजे project मध्ये. grocery करताना. car pool मध्ये. आणि उडत उडत अशी बातमी ऐकली की त्यांनी दोन bedroom च apartment घेऊन ते room mates म्हणुन रहात आहेत. हे खर का ते मला माहित नही, आणि तस म्हटलं तर मला त्यात काही interest ही नव्हता. पण बहुदा खर असावं, करण apartment complex मध्ये ते एकाच building मध्ये रहात होते एव्ह्ढ मात्र नक्की. दुसरी कडे प्रसाद आणि शालिनी सुद्धा एक मेकांच्यात interested होते. त्यांनी ते कधी openly दाखवलं नाही. पण मित्र परीवारात ते कळल्याशिवाय राहिलं नाही. एक दिवस एकदम बातमी कळली, ज्या बॉस च्या बॉस शी निनाद ने ओळख वाढवली होती, त्याला promote केलं होतं. त्याची जागा तो निनाद ला देणार होता. आणि स्वतः च्या जागेसाठी निनादने कामिनी ला recommend केलं होतं. म्हणजे आता तो त्याच्याच project mates चा बॉस होणार होता. मध्ये प्रसाद आणि शालिनी भारतात जाऊन रीतसर लग्न करून आले. प्रसाद तिच्या पेक्षा पाच सहा वर्षांनी लहान होता. आणि तिच्या background मुळे त्याच्या घरून लग्नाला साफ़ नकार होता. पण तरिही त्याने हे लग्न केलं. परत अमेरिकेत येऊन project वर रुजू झाल्यावर अस लक्षात आलं की शालिनी ला दुसर्‍या project वर हलवलं आहे. आणि प्रसाद चा बॉस निनाद आहे. सहा आठ महिन्यातच प्रसाद ला layoff करण्यात आलं. ह्यात निनाद चा हात होता किव्हा नाही हे मला माहित नाही. शालिनी त्या वेळी pregnant होती. पण त्या दोघांनी खरच कौतुकास्पदपणे त्यात स्वतःला आणि एकमेकांना सांभाळलं. कामिनी आणि निनाद मध्ये दोन अडिज वर्षं नक्की काय संबंध होते हे कोणालाच कळलं नाही. मला नाही वाटत की आज चार वर्षांनी सुद्धा कोणाला ते माहित असतील. दोन एक वर्षा पूर्वी निनाद चं लग्न आहे एव्हढच मला कळलं. लग्नाच्या पत्रिकेत नाव दुसर्‍याच मुलीचं होतं. लग्न करून त्याने बायको ला आपल्या बरोबर आणलं नाही. तो एकटा येऊन त्याने कामिनी बरोबर घेतलेली apartment सोडली, आणि वेगळी apartment घेतली. हळू हळू तिच्याशी त्याने सगळे संबंधं तोडले असावेत, कारण office मध्ये सुद्धा जिथे ते नेहेमी एकत्र दिसायचे, आता ते वेगळे रहायला लागले. सहा महिन्याने निनाद ने आपल्या बायको ला बोलावून घेतलं. आणि ते आपल्या घरात, संसारात नांदू लागले. --------------------------------------------------------------------------------------------- ह्या गोष्टित मी शक्यतो माझे feelings येऊ दिले नाही आहेत. त्याच प्रमाणे काही conclusion काढायचं टाळलं आहे. तुमचे विचार ऐकायला आवडतील. हे सर्व आठवायचं कारण काय ? तर परवा प्रसाद आणि शालिनी च्या मुलीच्या दुसर्‍या वाढदिवसानिमित्त भेट झाली. तेव्हा हे सगळे विचार मनात गोळा झाले. कामिनी आता काय करते मला माहित नाही. त्याच project वर आजुन काम करत असावी. निनाद अर्थातच पुढची वाटचाल आणि संसारात मग्न आहे. शालिनी आणि प्रसाद दोघांनीही ती नोकरी सोडली आणि पुढचं शिक्षण, नोकरी वगरे मध्ये अगदी सुखात आहेत. शेवटी एक विचार मनात येऊन गेला. परिस्थिती आणि काळ, ह्यांचा माणुस किती गुलाम असतो नाही का ? ह्यालाच का नशीब म्हणतात ?

September 07, 2006   these are a few of my favourite things काल एक materialism वर लेख वाचला. त्यात आपल्या आवडिच्या पाच गोष्टी कोणत्या, ते लिहायला सांगितलं होतं. पण त्या पैकी कुठलिच गोष्ट tangible नसावी. किव्हा त्याची value ही पैश्यात मोजता येऊ नये. म्हणजे गुलाबाचं फ़ूल आवडतं अस लिहिलं तर चूक, पण गुलाबाच्या फ़ूलाचा वास आवडतो अस लिहिलं तर चालू शकेल. ह्या माझ्या पाच आवडिच्या " वस्तू " : (in no particular order of preference) १. बाळाचं हसू २. समुद्राची गाज ३. पहिल्या पाऊसात ओल्या मातिचा वास ४. आइ च्या हातच्या जेवणाची चव ५. आपल्या माणसांचं प्रेम / माया. तुम्ही पण पहा पाहू आठवताहेत का a few of your favourite things

December 22, 2006   बरेच महिने माझं इथे येणं झालेलं नाही. घरच्या front वर बर्‍याच गोष्टि घडत असल्या मुळे, वेळ मिळत नाही आहे. आजुन एखाद दोन आठवड्यात परिस्थिती बदलेल अशी आशा करत आहे. मग लिहिनच सर्व काही. प्रिया

January 03, 2007   पुन्हा एकदा moving ची गोष्टं आम्ही move करणार होतो ते सांगितलं न मी तुम्हाला ? तर ही moving ची गोष्ट. ------------------------------------------------------------------------------------------ तर moving ची गोष्ट सुरु झाली तशी खूप आधी. म्हणजे ३० नोवेंबर २००५ मध्ये. त्या दिवशी माझ्या मुलिचा जन्म झाला. तिच्या जन्मा नंतर मी नोकरी चालू ठेवायची अस ठरवलं होतं. त्या प्रमाणे, चार महिने maternity leave नंतर परत गेले. पण इथे दोन गोष्टी झाल्या. एकतर माझ्या मुलिचा स्वभाव बुजरा आहे. त्या मुळे daycare मध्ये तिच्या पेक्षा जास्ती needy मुलांकडे लक्ष दिल जायचं. ती बाटलीने दूध घ्यायची नाही. त्या मुळे तिथल्या care givers नी सहा आठवडे प्रयत्न केला. पण माझी मुलगी आठ तासात एक oz दूधाच्या वर दूध पित नाही म्हटल्या वर त्यानी तिला चक्क थंड केलेला teether द्यायला सुरुवात केली. दुसर असं की मला माझ्या office मध्ये एक हलकासा बदल जाणवत गेला. म्हणजे मला चांगले projects येणं बंद झालं. meeting notices येणं बंद झालं चार महिन्यात माझे plum projects मला junior असलेल्या लोकांनी पळवले. पळवले त्याच काही नाही, तस होणारच होतं, पण ते replace करायला दुसरे काहिच projects येत नव्हते. मी नोकरी सोडणार, अश्या आगाऊ समजुती खाली, नोकरी करत असताना सुद्धा मला हव ते आणि हव तसं काम मिळत नव्हतं. असे सहा महिने गेले, तेव्हा लक्षात आलं की इथे आपल्याला scope नाही. माझ्या नवर्‍याच्या company मध्ये सुद्धा अशिच काहिशी परिस्थिती होती. एकतर company move करत होती. त्या मुळे बरेच layoffs चालू होते. दुसरं म्हणजे त्याच्या द्रुष्टीने career मध्ये काहिच प्रगति होत नव्हती. अश्या वेळी मी नोकरी सोडायचा विषय काढला. अखेर बर्‍याच विचार आणि discussions नंतर, आम्ही ठरवलं की त्याने थोडा higher paying job घेतला, तर मझ्या पगाराची कमी भरुन येइल. त्या प्रमाणे नवीन जॉब साठी interviews वगैरे देऊन, new jersey मध्ये त्याला नोकरी मिळाली. आणि मी आठ महिने डोक्याला ( स्वतःच्या आणि दुसर्‍यांच्या ) अत्यंत ताप देऊन आनंदाने नोकरी सोडुन दिली. आणि पुन्हा आमच्या कडे moving चे वारे वाहणं सुरु झालं ------------------------------------------------------------------------------------------- पुढल्या भागात घर विकताना आलेले अक्कल खाती जमा केलेले अनुभव लिहीन

January 07, 2007   घर विकण्याची गोष्ट ------------------------------------------------------------------------------------------- काही लोकांना आपल्या कामाची एक knack असते. आणि काही लोकांना ती अजिबात नसते. अस का म्हणते आहे ते पुढे कळेलच. तर आमचं घर july 2006 मध्ये विकायला लावलं. आम्ही तसा घर विकताना काय काय research करायला पाहिजे, वगरे काहिच विचार केला नाही. ही झाली पहिली चूक. आणि दुसरी चूक म्हणजे realtor चा आभ्यास केला नाही. तुमच्या पैकी जे लोक घर विकण्याचा विचार करता आहात, त्यानी पुढचा paragraph नीट वाचा, आणि आमच्या चुकां मधून शिका. आम्ही अशी realtor घेतली, जिचं office आमच्या town मध्ये नव्हतं. तिला फ़क्त चारच वर्षाचा experience होता. तिने वर्ष भरात किती घरं विकली ते विचारलं नाही. ( पुढे कळलं की तिने सात महिन्यात एकही घर विकलं नव्हतं ) . पुढे लक्षात आलं की तिच्या office मधल्या receptionist ना इतका कमी पगार देतात, की त्या मग showings चे messages relay करतच नाहित घर showing च्या वेळी कसं stage करायचं वगरे आम्हाला तिने काहिहि सांगितलं नाही. तिने आम्हाला आमच्या घराची खरी value सांगितली नाही. फ़क्त market soft आहे अस सांगितलं. आमच्या realtor च नाव " डायॅन " होतं ( पुढे मी तिला " डायन " म्हणत असे ) . तर अस अंदाज पंचे आम्ही ते घर market मध्ये आणलं. ह्या वेळी माझा नवरा जॉब साठी कनेटिकट मधून रोज new jersey ला up down करायचा. म्हणजे रोज तीन तास commute . that's one way . सकाळी ४:३० ला निघाला, की रात्री एकदम ८:०० ला भेटायचा. त्या मुळे घर विकताना सगळ्या situations शी deal करा, घर साफ़ आणि नीट ठेवा, सह्या करा, आयत्या वेळी आलेल्या लोकांना showing साठि accomodate करा, हे सगळं माझ्या वर पडायचं. त्या वेळी मिकी आणि माझी मुलगी अश्या दोघांची कसरत सांभाळून हे सर्वं करावं लागे. भयानक stress यायचा. आणि एव्हढं करून घरावर काहिच offers येई ना. मग दोन गोष्टी झाल्या, ज्यानी मला त्या डायन चा भयानक राग आला. एक म्हणजे, माझी मुलगी आणि मी bedroom मध्ये असताना कोणितरी दर्वाजा उघडून घरात आल्याचं मला कळलं. luckily बाहेरच्या खोलित मिकी होता, आणि त्याच्या size कडे आणि गुरगुरण्या कडे बघुन ते बाहेरच थांबले. पण तेव्हा अस लक्षात आल की डायन च्या office मधून आम्हाला showing schedule केल्यचा निरोप पोचलाच नाही. अस एकदा नही दोनदा नाही, चार वेळा झालं. दुस्रं म्हणजे घर विकलं जात नाही, ह्याचं कारण ती आम्हाला दर वेळेला सांगे, की तुम्ही price फ़ार जास्तं ठेवली आहे. म्हणुन दर दोन आठवड्याने ती घराची किम्मत कमी करे. इथे मला आणि माझ्या नवर्‍याला दोघांनाही हे अस manage करणं फ़ार डोईजड होउन बसलं होतं. त्याला पुरेशी rest मिळत नव्हती, म्हणुन त्याची चिडचिड होत होती. आणि मला सारखच मुलांकडे बघुन स्वतः साठि काहिच वेळ मिळत नव्हता, म्हणुन त्रास होत होता. तेव्हा आम्हाला तरी घर लवकरात लवकर विकणं भाग होतं. असे तीन महिने गेले, आमच्या बरोबरीने विकायला आलेलि घरं कधिच विकली गेलेली. पाणि डोक्यावरुन जातय अस वाटलं तेव्हा मी एका दुसर्‍या realtor ला बोलावलं. आता आपल्या कामाची knack किव्हा आवड असली की कसा फ़रक पडतो बघा. ह्या नवीन realtor चं नाव mark . तो ह्या बिझनेस मध्ये २२ वर्षं काम करत होता. तो आला आणि त्याने अगदी सरळ मनमोकळे पणाने आम्हाला घरात काय improvements लागतिल, ते सांगितलं. काय कमी पडतय तेही सांगितलं. आणि expected price पण सांगितली. पुढे मी डायॅन आणि मग तिच्या बॉस शी साम, दाम, दंड, भेद सगळ्या निती वापरून स्वतःला त्यांच्या seller's contract मधून काढुन घ्यायचा प्रयत्नं केला. अखेर BBB ची भितीनी ते contract रद्दं करायला तयार झाले. पुढे mark ने तेच घर त्याच किमतीला चार आठवड्यात विकलं ! आणि आम्ही आता ( ह्या सगळ्या process मध्ये वेडं न होता ) new jersey वासी झालो आहोत

tumacaI dad Aaplaa saMvaad

Owner punyanagarikar Type HTG0001