रात्रीस खेळ चाले ३

पहिल्या भागात माई वारलेली असते...>>>> ई...ई..ई....ई....ई....ई...............................................
नाही हो माई पहिल्या भागाच्या पहिल्या एपिसोड पासून शेवटच्या एपिसोडपर्यंत जिवंत असते. दुसर्‍या भागाच्याही पहिल्या फ्रेम पासून शेवटच्या फ्रेम पर्यंट होती... आताही तिसर्‍या सिझन मधे ती पहिल्या एपिसोड पासून आहेच.. तिला डेली काम असतंय बघा

इतकी वर्षे अभिराम ला आई कुठल्या अवस्थेत आहे ते माहित कसे नाही??>> आभिरामने या भागात सांगितलं तसा तो अमेरिकेत जॉबला होता. तिकडे गेल्यावर नसेल येणं झालं. माईकडे आधीही कधी मोबाईल नव्हता त्यामुळे तिच्याशी बोलण्याचे कारणच सम्पले. आणि २ भाऊ अन १ बहिण असताना आईची असे हाल होतील असं अभिरामाला वाटलंच नसेल.

दत्ता पण आई च्या किती सांगण्यातला होता... मगे अचानक असा आई नी माधव ला वर्यावर कसा टाकून गेला>> दत्त्ता आईच्या खूप सांगण्यातला होता हे मान्य पण तो देखील बायकोचा बैलच होता.. आणि त्याची बायको सरिता किती वचवच करायची आठवतेय ना.. तिची वचवच ऐकुन घेण्यापेक्षा आईला एकटीला सोडून गेलेले बरे असं त्याला झालं असणार

असो, मला तर या सिझन मधे पुन्हा प्रीकॅपचा वास येऊ लागला आहे. माई म्हणत होती की घरातली बाकी माणसं कुठं आहे ते कळेल हळु हळु.. मग कदाचित प्रीकॅप ओपन झालाच तर २००-२५० भाग टाकून त्यात सगळं बैजवार सांगितलं जाईल अन सीझनच्या शेवटला माई त्या भेसूर वाड्यात जळमटांच्या मागे फिरताना सिझन सम्पवला जाईल.

अमा, अहो माधव बायकोच्या जेल मधे जाण्याने धक्का बसून वेडा झाला. वेड्याला कुठ्लं आलंय फंड आणि पेंशनचं भान. त्यात माई ही अशी अशिक्षित आणि घर सोडून बाहेरचं काहीच माहित नसणारी. त्यामुळे त्यांचे असे हाल सुरु आहेत. अभिराम आलाय म्हणजे हे हाल लवकरच संपतील.

कपाटातील दागिने कुठे गायब झाले ते काय कळणा नाय.. कदाचित छायाने ढापुन पोबारा केला असेल. तिचं काही सांगता येत नाही ती केव्हा काय करेल.

छाया कसली आत्महत्या करते. विहिर बुजवून टाकायला अन नाईकांना पाण्याचे वांदे करुन ठेवायला मागेपुढे न पहाणार्‍यातली आहे ती.

फंड अन पेन्शन ला नॉमिनी असतो तो बायको नायतर आर्चिस असेल. लेके भाग गये होंगे पागल को गांव मे छोडकर. >> मला तर वेगळीच शक्यता वाटते.. निलमीला अटक झाल्यावर कोर्ट कचेरीत सगळा फंड संपला असेल किंवा २ खुनांच्या गुन्हात निलमीला फाशीही झालेली असु शकते. त्या धक्क्याने आर्चिसाने काही बरं वाईट करून घेतलं नसलं म्हणजे मिळवली. या सर्वांचा परिणाम माधव सारख्या हळव्या मनाच्या माणासावर झाला असावा अन तो ठार वेडा झाला असावा.

का उगीच तिला झपाटलेलं दाखवलंय काय कळणा नाय.

सुसंगतच दाखवतील. २ सीझनचा अनुभव त्यांच्या गाठीशी आहेच तरी देखिल थोडं इकडं-तिकडं व्हायला लागलेच तर आपण आहोतच की दोरी खेचायला

नाही हो निल्सन.. ते खून झालेले राघुकाका नव्हते नेने काका (वकील) होते

दुसरा खून छायाच्या होऊ घातलेल्या नवर्‍याचा झाला.. तो पोलिस असतो.
------------०००-------------

कालच्या भागाची सुरुवातच साळगावकरांच्या घरी कावेरीच्या विव्हळण्याने होते. तिला ताप, थंडी आल्याने अभिराम, माई, साळगावकरीण चिंतेत बसलेले असतात. त्याच वेळी साळगावकर डॉक्टरला घेऊन येतो अन डॉक्टर कावेरीला तपासून औषधं देतो. ताप-थंडीच्य तपासणी अन औषधासाठी १५०० बिल केलं जातं ज्यात ५०० रुपये साळगावकराला कमिशन मिळणार असतं . डॉक्टर निघून गेल्यावर मग माई पेटंट वाईट वाटून घेत तोंड कसनुसं करते अन मग पुढचं रडणं-भेकणं ओळखून अभिराम तिला हॉलमधे आणतो. तिथल्या चटईवर बसकण मारत माई पेटंट हंबरडा फोडते. ज्या कावेरीला भेटून १ तास देखील झाला नाही तिच्या ताप-थंडीबद्दलचं इतकं वाईट वाटून घेत फोडलेला हंबरडा बघून एखाद्या नव्या माणसाला वेगळंच काहितरी वाटू शकतं (पण गेले २ सीझन आपण माईच्या ज्यात-त्यात हंबरडा फोडण्याच्या सवईला चांगलेच सरावलेले असल्याने तिच्या हंबरड्याचं काही वेगळं वाटून घेत नाही ). मग त्या कावेरीसाठी पुन्हा एकदा साळगावकराच्या हॉलमधे बसून वाड्यातल्या देवाला हात जोडत गार्‍हाणं घालते अन तिथला अंगारा घेण्यासाठी उठू लागते. अभिराम तिला तिथून उठू न देता मनात नसलं तरी वाड्यातल्या देवघरातून अंगारा आणण्याचं वचन देत तिला चटईवर झोपवतो. अनोळखी माणसाच्या घरात यांचे चांगलेच हात पाय पसरु लागल्याचं आपणाला दिसतंच पण साळगावकरीण पण याबद्दल साळगावकराला चांगली झापत असतानाच अभिराम तिथं पोचतो अन साळगावकरीण वरमते

मग साळगावकर अभिरामाला सांगतो की डॉक्टरांच्या औषधांबरोबर गावातल्या सुप्रसिद्ध रघुनाथ महाराजांचा अंगारा पण लाऊन घेऊ म्हणजे कावेरी मॅडमला लवकर बरे वाटेल. अभिराम यास तयार होत नाही पण साळगावकरीण अन साळगावकराची श्रद्धा बघून तिथं जायचं ठरवतो. रघुनाथमहाराजांच्या मठात पोचल्यावर तिथले पोस्टर बघून आपणाला समजतं की हे डोक्यावर मोरपिस लावलेले, पांढरी दाढी वाढवलेले, गळ्यात फुलमाळा घातलेले रघुनाथ महाराज म्हणजे आपले रघुकाकाच आहेत . मग तिथल्या भक्तांची लगबग आणि स्वयंसेवकांची आस्थेने चौकशी अशी निरिक्षणे करत आपण अभिराम अन साळगावकरासोबत मठात पोचतो. तिथं बराच भक्तसंप्रदाय जमलेला असतो अन "रघु..रघू..रघू..रघू.." चा जयजयकार सुरू असतो. पुरुष अन स्त्रीया भक्तांवर कॅमेरा फिरत असताना एक बाई आपणाला ओळखीची वाटते अन आपण तिला चटकन ओळखतो.. अरे ही तर गेल्या सीझन मधली नाईकांच्या घरातल्या प्रत्येक कार्यक्रमाला येणारी पर्मनंट सवाष्ण..!

तो आतला माहोल पाहून अभिरामाला शिसारी येत असते तरी तो बिचारा ते सर्व सहन करत साळगावकरासोबत मागच्या रांगेत बसतो. मग काही वेळाने रघुनाथमहाराज भक्तांच्या समस्या ऐकु लागतात अन त्या निराकरण करू लागतात. इतक्यात मघाशी साळगावकराकडून नवीन बकर्‍याची (अभिरामची) माहिती काढलेली स्वयंसेविका रघुनाथ महाराजांच्या कानी लागते अन तिचं बोलणं ऐकुन घेतल्यावर महाराज नुसत्या हाताने इशारा करत अभिराम आणि साळगावकराला तिथं बोलवतात. अभिराम तिथं आल्यावर रघुनाथ महाराज त्यला सांगतात की त्याची बायको थंडी तापाने फणफणली आहे म्हणुन तो इथे आलाय. ते ऐकून अचंबित झालेला अभिराम त्यांना हे कसं समजलं हे विचारतो तर साळगावकर त्याला सांगतो की ते अंतर्ज्ञानी आहेत वगैरे. आत्मस्तुती ऐकून रघुनाथ म. अभिरामास विचारतात की त्याला समोर कोण दिसतंय - मिरेचा कृष्ण की रुक्मिणीचा श्रीकृष्ण? अन त्याचवेळी त्यांच्या तोंडुन "तो बघताहा.. तो बघताहा.." हे पेटंट वाक्य निघतं अन अभिराम त्यांना "रघुकाका" अशी साद घालतो.

आपणाला अभिरामाने ओळखलं असं लक्षात येताच रघुकाका तिथून विश्रांतीची वेळ झाली असं कारण देत काढता पाय घेतात अन त्यांचे स्वयंसेवक सर्व भक्तांना मठाच्या बाहेर जायला सांगतात. परंतू अभिराम साळगावकराला बाहेर जायला सांगत तिथेच थांबतो अन पाठिमागून चालत आलेल्या लाल साडीतील, लाल लिप्स्टीक, लाल टिकली लावलेल्या अन अंगबह्र सोन्याचे दागिने घातलेल्या छायाचे शब्द ऐकतो "रघुकाका नाही... रघुनाथ महाराज म्हणा..!" छायाला वर पासून खालपर्यंत न्याहळत अभिराम तिला हा काय प्रकार आहे असं विचारत असतानाच रघुकाका तिथुन आत निघुन जातात.

नंतर छाया स्वतःला "छाया माँ" म्हणवून घेत ती आता रघुनाथ महाराजांची पत्नी आहे अशी ओळख करून देते. त्यावर भयानक आश्चर्यचकित झालेल्या आपणासहित अभिरमही तिला डोकं जागेवर आहे का असं विचारतो. वडिलांच्या वयाच्या रघुकाकांसोबत लग्न केलेस अजून वेळ गेलेली नाही अन तिने परत वाड्यावर चलावं अन तिचं लग्न तो चांगल्या मुलाशी लाऊन देईल वगैरे वगैरे तेंव्हा छाया त्याला खूप प्रश्न विचारते की इतके दिवस बहिणीची आठवण आली नाही का? एकदा तरी पत्र पाठवून बहिणीची चौकशी केली का? तिला काय हवं काय नको हे विचारलं का? कित्येक रात्री तिने रडत घालवल्या. आण्णा गेल्यावर, भाऊ निघून गेल्यावर त्या वाड्यात गावच्या नजरा झेलत म्हातार्‍या आईसोबत ती कशी राहिली याबद्द्ल कधी डोक्यात विचार आला का व्गैरे वगैरे. हे सगळं ऐकुन आपणाला छायाची परिस्थिती आपोआप समजते. पण अभिराम तिला ते दोघे मिळून लोकांना फसवत आहेत असं म्हणतो तेव्हा ती त्याला एका खोलीत नेते जिथे पोती भरून पैसा आणि आणि पितळी हंडे भरून सोनं ठेवलेलं असतं (ते हंडे पाहून वाड्यातले हंडे इथे आहेत होय असं वाटून जातं ). अजुन अशा ५ खोल्या भरून संपत्ती आहे हेही ती ऐकवते अन तिच्या एका निर्णयामुळे तिचं जीवन कसं पालटलं हे पटवून देते. त्यावर अभिराम तिला "एवढी संपत्ती काय कामाची जेंव्हा तिची आई दुसर्‍यांच्या घरी धुणी-भांडी करत आहे" असं सांगुन निरुत्तर करत तिथून निघुन जातो.

आजच्या भागात काय होणार हे प्रीकॅप मधे दाखवले ते असे - साळगावकराच्या कामगारांनी भेसूर वाड्याची स्वच्छता अन रंगरंगोटी, डागडुजी, लाईट फिटींग पूर्ण करून वाडा वापरायोग्य करून ठेवलेला असतो अन अभिराम माईसोबत तिथं पोचतो तेव्हा उजळलेला वाडा बघून तिच्याप्रमाणेच आपणही आनंदाने वाड्याचं रुपडं न्याहळत असतानाच टाईम स्लॉटचा शेवट होतो

भोचकभवानी
-------------------०००-------------------

परवाच्या भागाची सुरुवात होते तेच आकेरीची भातखाचरं एरियल ड्रोनने दर्शवत. अभिरामच्या गाडीतुन माई, कावेरी अन अभिराम वाड्यासमोर फाटकाच्या बाहेर उभ्या गाडीतून उतरतात अन घराकडे बघून माईच्या चेहर्‍यावरील भाव झरझर बदलतात अन ती फार आनंदी अन समाधानी दिसू लागते. वाड्याच्या बदललेल्या रुपड्याने तिच्याप्रमाणे आपणही खुश होतो. माई नव्या झालेल्या फाटकातून आत येताक्षणी "माजी तुळस..." करून वृंदावनाकडे जाते अन तुळशीच्या कुंडीला, वृंदावनाला कवेत घेत मायेने हात फिरवते. तिची तुळस परवा तर वाळालेली दिसत होती अन आज अचानक कशी काय डेरेदार झाली असं आपणाला वाटु शकतं पण एवढ्या मोठ्या वाड्याची दुरुस्ती करताना बरेच दिवस लागले असावेत त्यावेळी तुळस पण नवीन लावली असावी असं आपण मानून घ्यायचं

तुळशी वृंदावनाचं कौतुक करून माई वाड्यासमोर येते अन खाली वाकून मनोभावे पहिल्या पायरीवर डोकं ठेकवते. तिला असं करताना आपणाला शहारून आल्याशिवाय रहात नाही . मग माई अभिरामाला म्हणते की तिला माहित होते अभिराम तिच्या मनाची हाक ऐकुन जरूर येईल अन या घराला ठिकठाक करेल. तिच्या डोळ्यातून आनंदाश्रू ओघळू लागतात अन कवेरीलाही गहिवरून येतं. शरीरात जीव असेपर्यंत हे घर पुन्हा मूळ स्वरुपात आलेलं बघून तिला तिच्या जन्माचं चीज झाल्यासारखं वाटलं हे ती बोलून दाखवते. आता या घरात पुन्हा गोकूळ नांदलेलं पहायचं आहे. मग ती लगबगीने घरात जाऊ लागते. ओसरीतून मुख्य दारात ते तिघेपण जातात तेव्हाच काहीतरी आठवून माई त्या दोघांना दरवाजातच थांबवून आत जाऊन येतंय असं म्हणात थेट स्वयपाक घरात जाते. जाताजाता बैठकीच्या खोलियेत आपण घुटमळतो अन आपल्या लक्षात येतं की दिवाणखान्यात गणपती-लक्ष्मी-सरस्वतीच्या चित्राखाली नवीन कॉट मांडलेली आहे तिथं आधी असणारं टेबल आण्णा-माईच्या फोटोच्या बाजुला लावलं गेलेलं आहे (प्रत्येक सिझनबर हुकुम फक्त या टेबलाची जागा तेवढी बदलत असते ). दिवाणखान्यातले बदल न्याहाळल्यावर मग आपण माईसोबत स्वयपाक घरात जातो. आता ते स्वयपाक घर पुन्हा पहिल्यासारखंच एव्हाना अजुनच छान दिसत असतं. चूल, गॅस, सिलेंडर, फळ्या, मांडणी, फडताळ, भिंतीला टेकवलेला पाटा, खिडकीतल्या बरण्या सगळं कसं जिथल्या तिथं. मोठ्याशा टोपल्यांत पितळी भांडी, ताटं-वाट्या, तांबे सगळं कसं लख्खं मांडून ठेवलेलं असतं. अगदी, तांदूळ, पीठं, इतर स्वयंपाकाचं साहित्य पण आणुन ठेवलेलं असतं. हे सर्व बघून माईप्रमाणे आपणही समाधानी होतो अन आई अजुन का आली नाही हे बघायला अभिराम स्वयंपाक घरात येतो. त्याला बघून माई त्याच्यावर लटके रागे भरत पितळी पेल्यात तांदूळ भरत अभिरामाला घेऊन मुख्य दरवाजात येते. तिथं कावेरी नसते. ती थेट अंगणात जिथे पाटणकरणीने फास घेतलेला असतो त्या झाडाखाली उभा असते. कावेरीला त्या झाडाकडे गेलेली बघून माईच्या पायाखालाची जमीन सरकते अन ती हाका मारत तिला परत बोलावते अन उंबर्‍यावर तांदळाचा पेला ठेऊन माप ओलांडायला सांगते. कावेरीला हे नवीन असल्याने अभिराम तिला सोपस्कर सांगतो अन कावेरी अचानक लाथ मारून तो पेला जोरात लाथाडते . तांदुळ भरलेला पेला जोरात समोरच्या भिंतीवर आदळतो अन तांदुळ पुर्ण दिवाणखान्यात पसरले जातात. ते बघून माई अन अभिराम चपापतात. तिची तब्येत बरी नसेल म्हणून तिने असे केले असावे असं वाटुन अभिराम कावेरील तिच्या खोलियेत घेऊन जातो अन माई सांडलेले तांदूळ भरू लागते. खोलित गेल्यावर अभिराम कवेरिला झोपवतो अन गोळ्या आणायला मेडिकल मधे जायला निघतो.

मेडिकलच्या समोर त्याची आर्टिगा पार्क करतो तेव्हा एक माणुस त्याचा पाठलाग करू लागतो. अभिराम मेडिकल मधे पोचणार इतक्यात त्याला आपला कोणीतरी पाठलाग करतंय हे जाणवतं अन तो मागे वळून बघतो तर मफलरने तोंड झाकलेला दारूडा माणूस त्याच्याकडे पैशांची याचना करत असतो. आई हॉस्पिटल मधे आहे अन तिच्या उपचारासाठी मदत करा असं त्या माणसाचं म्हणणं असतं. त्यावर अभिराम त्याला ओळखत त्याच्या चेहर्‍यावरचा मफलर बाजुला करतो तर तो दत्ता असतो. दारू पिलेला दत्ता अत्यंत झिंगलेला असतो अन खोटं बोलून पैसे मिळवण्याचा प्रयत्न करत असतो हे अभिरामला कळतं. अभिराम त्याला वहिनी अन मुलं कुठं आहेत असं विचारतो तसा चपापलेला दत्ता पळून जातो. या प्रकाराने अभिराम खूप चिंतेत पडतो.

औषध घेऊन परत आल्यावर तो माईला दत्ताच्या बाबतीत विचारायला जातो पण आईला काळजी नको म्हणुन विचारत नाही. मग खोलीत गेल्यावर कावेरी अभिरामच्या मागेच लागते की परत बेंगलोरला जाउया म्हणुन. तो तिला खूप समजावतो पण व्यर्थ. मग तो बॅग भरून ठेवतो अन माईला भेटायला आत स्वयपाक घरात जातो. माई तिथं आजारी सुनेसाठी रटरटून पेज शिजवत असते. तिच्या डोळ्यात अभिराम अन नवीन सुनेप्रती खूप माया दिसत असते. तेवढ्यात अभिरम तिथं पोचतो अन माई त्याला उद्या बांगड्याचं कालवण करते असं म्हणते पण अभिराम तिला कावेरी पुन्हा बेंगलोरला जाउया असं म्हणतेय हे सांगतो. त्यावर माई त्याला आल्यासारखे ४ दिवस रहा असं म्हणते परंतू दुसर्‍याच क्षणाला ती ठिक आहे नंतर सवड काढून या असं मनाला मुरड घालुन सांगते.

बॅग भरलेला अभिराम कावेरीला चल असं म्हणतो त्यावर आजपर्यंत केवळ मल्ल्याळी बोलणारी कावेरी चक्क मराठीत बोलू लागते. बोलताना कपाळावरील केसांना पीळ मारत मी कुठेही जाणार नाही असं सांगते. त्यामुळे चपापलेला अभिराम मागे बघु लागतो तेवढ्यात माई तिच्यासाठी जेवणाचं ताट घेऊन खोलित शिरते. माईला बघून कावेरी झपाटल्यासारखी अभिरामला म्हणते "आलीच बघ ही..." अन असं म्हणुन माईकडे रोखून बघत कपाळावरच्या बटांना पीळ घालू लागते. त्यावर माई अत्यंत चपापत डोळे मोठे करत कावेरीला न्याहाळू लागते अन तिच्या हातातील जेवणाचं ताट जमीनीवर सांडत एपिसोड संपतो.

प्रीकॅप मधे असं दाखवलं जातं की सरिता वाड्यावर आलेली असते अन मुख्य दारातून आत पाय टाकणार तेवढ्यात नऊवारी नेसलेली कावेरी जिन्यावरून ठुमकत ठुमकत खाली उतरत असताना सरिताला "हे माझं घर आहे" असं म्हणुन आडवते. पांडबा जिन्याखाली उभा असतो अन त्याला भिंतीवरील आरशात जिन्यावर लाल साडी घातलेली पाटणकरीण दिसते

अहो Ajnabi , ५ हजार अ‍ॅडव्हान्स होता हो..

कालच्या भागात दिलं ते सगळं
-------------०००-------------
एपिसोड # ७

कालचा भाग बराच प्रवाही होता. सुरुवात होते तीच पांडबा अन अभिराम ओसरीत फुलांच्या माळा लावताना (पांडबा इकडे कसा आला ते काय कळणा नाय). मग कावेरी घरातून रांगोळीचा डबा घेऊन येते अन रांगोळी काढू लागणार तोच माई तिचा घावणाच्या पिठाचा डबा कुठं गेला म्हणत विचारत येते. तो घावणाच्या पिठाचा डबा कावेरीच्या हातात असतो अन त्या पिठाने ती रांगोळी काढायला निघालेली असते . मग माई तिला रांगोळीचा डबो आणुन देते. अभिराम अन कावेरी दोघे मिळून रांगोळी काढतात. ते बघून माई अन पांडबा सुखावतात. आज नाईकांच्या वाड्यावर नवीन सुनेचं कौतुक करावं म्हणून माईने हळदी-कुंकवाचा कार्यक्रम ठेवलेला असत अन त्यासाठी ही सर्व लगबग सुरु असते. गावातल्या सवाष्णांना निरोप द्यायला म्हणुन माई पांडबाला सांगते अन ३-३ वेळा त्याच्याकडून वदवून घेते - "अभिरामचो लगीन झालेला असा अन माईने वाड्यावर हळदी-कुंकू ठेवलेला असा.. सगळ्यांनी येवा..!" (यावर पांडबाने काय निरोप दिला असेल हे वेगळं सांगायला नकोच ). मग माई कावेरीला चांगली नऊवारी पातळ नेसवते अन तिचा अंबाडा वगैरे बांधून तिला चांगली नटवून-थटवून ठेवते. कावेरीला या रुपात बघून अभिरामच्या शिट्ट्या वाजतात अन ते बघून माई त्याची फिरकी घेते. आपल्याला वाटतंच असतं की घराला नवंपण देण्यासाठी अभिरामाने एवढे पैसे खर्च केले मग माईला एखादं नवीन लुगडं घ्यायला काय झालं होतं अन नेमकं असं वाटत असतानाच अभिराम एका पिशवीतून नवीन पातळ माईच्या हातावर ठेवतो अन तिला ते नेसायला सांगतो. रडं अगदी जवळ असणार्‍या माईचा यामुळे ऊर अभिमानाने अन मायेने भरून येतो अन ती डोळ्यातून टिपं गाळत अभिरामाच्या चेहर्‍यावरून हात फिरवत असतानाच कावेरीही तिच्या गळ्यातील सोन्याची चेन काढून माईला घालावयास देते. ते बघून माईला काय वाटतं ते सांगणं केवळ शब्दातीत आहे (आपलं नशीब की नवीन लुगड्यावर सोन्याची चेन मिळाल्यावर माईने हंबरडा फोडला नाही ).

३-३ वेळा माई अन अभिरामच्या साक्षीने निरोप वदवून घेतलेला पांडबा तो सांगायला गावात रवाना होतो. पहिल्याच ठिकाणी एका विधवेला तो "माईनं लगीन केल्याहा... अभिरामने हळदीकुंकवाक वाड्यावर बोलावलाहा..!" असं सांगून हळदीकुंकवाला वाड्यात बोलवतो . मग तिथून पुढे जो दिसेल त्याला मग अगदी मध्यमवयीन पुरुषांपासून ते म्हातार्‍या आजोबांना अन सवाष्ण बायकांपासून ते विधवांना तो "माईनं लगीन केल्याहा.. म्हणान अभिरामाने वाड्यावर हळदी-कुंकू ठेवल्यान.. सगळ्यांका बोलवलाहा.." असं सांगत आख्खं गाव पालथं घालतो सगळ्या बायका अन पुरुष माईनं या वयात लगीन केलं म्हणून आचंबित होतात .

मग पुढच्या शॉटमधे एक जुनं घर दाखवलं जातं (जे वच्छीचंच मांगरातलं घर पुर्वेच्या बाजूने दाखवलं की काय अशी शंका येते) जिथं मध्यमवयीन सरिता उभी असते अन तिच्याकडे एक जमीनदार दत्ताची चौकशी करत असतो. आगाऊ पैसे घेउन दत्ता त्याच्याकडे कामाला गेलेला नसतो अन तो कुठं आहे असं वैतागून जमीनदार सरिताला ओरडत असतो. तेवढ्यात झिंगलेला दत्ता तिथं पोचतो अन बाबा-पुता करत त्या जमीनदाराला त्याच्याकडे कामासाठी येण्याचं कबूल करत कसाबसा घालवतो. मग दत्ताला पैशांवरून झापत सरिता अतिशय मोठा तमाशा करते. दत्ताची खराट्याने अक्षरशः धुलाई करते. हे करत असताना सरिता दोन तीन वेळा चांगली धडपडलेली दाखवली आहे (घराच्या आतलं शुटींग बघत असताना हे घर नक्कीच आबा अन वच्छीचं असावं याची खात्री पटू लागते). मग मार खाल्लेला दत्ता कसाबसा सरिताला ढकलून देत घरातुन पोबारा करतो अन त्याच्या मागे सरिता पण पळत जाते. दत्ता तिला सापडत नाही पण ४-५ सवाष्ण बायका नटून-थटून निघालेल्या मात्र दिसतात. सरिता त्या बायकांना त्या कुठं निघाल्या आहेत हे विचारते तेव्हा त्या बायका तिला तिच्या सासूने लगीन केलंय त्यासाठी अभिरामने जे हळदी-कुंकू ठेवलंय त्यासाठी वाड्यावर निघाल्यात असं हसून सांगतात. त्यांचं बोलणं ऐकुन सरिताचं टाळकं सटकतं की म्हातारीने या वयात कसं काय लग्न केलं म्हणुन . मग ती तिच्या घरात जाऊन बोचकं खोलून २-३ साड्या बघते अन त्यातली एक जरा बरी साडी नेसून वाड्यावर नेमका काय प्रकार सुरू आहे हे बघण्यासाठी जायला निघते.

इकडे वाड्यावर सवाष्ण बायका पोचलेल्या असतात अन नवं पातळ नेसलेली माई सर्व बायकांना अगदी आगत्याने या या करत बैठकीच्या खोलित गणपती-लक्ष्मी-सरस्वती चित्राच्या भिंतीपाशी ठेवलेल्या खाटेवर बसवते. सगळ्या बायका अभिरामचे कौतुक करत असतात की नाईकांचा वाडा पुन्हा पहिल्या सारखा झाला अन ते ऐकुन माईच्या अंगावर मूठभर मांस चढतं. मल्याळी मुलगी सून म्हणुन आली हे ऐकल्यावर बायका मुद्दाम माईची टर उडवून तिची गंमत करत असतात तेव्हाच आपली सरिता घराबाहेर आली असावी असं तिची वचवच ऐकू आल्यामुळे आपण आधीच हेरतो. तिचा आरडा-ओरडा ऐकुन आत सवाष्ण बायका, माई, अभिराम देखिल चपापतात.

माई लगेच घराबाहेर येत सरिताला ती इथे कशाला आली म्हणून जाब विचारते तेव्हा या घरावरचा हक्क अजून सोडलेला नाही अन ते घर अजुनही आपलंच आहे अशा अत्यंत कोडगेपणाने सांगत सरिता माईला बाजुला सारत घरात घुसते. तिला बघून अभिरामही टरकतो. कावेरी देखील कावरीबावरी होते. चपापलेल्या सवाष्ण बायका चुळबुळ करू लागतात तेव्हा सरिता वचवचत एकेका सवाष्णीचं बिंग फोडायला सुरुवात करते तशा त्या बायका लगबगीने उठून वाड्यातून पोबारा करतात . मग माई सरिताला ती इथे का आली हे विचारू लागते तेव्हा माईच्या गळ्यातील सोन्याची चेन पाहून सरिता तिला हा दागिना कुठे लपवला होता असं विचारते . त्यावर माई तिला चांडळणी असं संबोधत सगळा पैसा, दागिने फुंकून टाकून आता या सोन्याच्या चेन वर पण डोळा ठेवते का असं म्हणत ती चेन तिच्या नवीन सुनेने - कावेरीने दिली आहे असं सांगते तेव्हा सरिताचा रोख कावेरीकडे वळतो. तिला हाताला घट्ट पकडत सरिता नुसती वचवच वचवच करू लागते तसं आपल्याला वरवर वाईट वाटलं तरी या बयेची वचवच या भागातही तशीच राहिली याचं सुखही वाटतं (पण सरिता वच्छीच्याच अभिनयाची कॉपी करत आहे हेही यावेळी प्रकर्षाने जाणवतं..! ). सरिताच्या हातातून कावेरीचा हात कसाबसा सोडवत अभिराम कावेरीला ओसरीत नेऊन बसवतो अन पुन्हा आत आल्यावर सरिता अभिरामाला तिने अन दत्ताने अभिरामाच्या शिक्षणासाठी काय काय खस्ता काढल्यात त्याची आठवण करून देते. तिचं किंचाळत बोलणं कावेरीला असह्य होतं अन ती पाटणकरणीने फास घेतलेल्या झाडाच्या पारावर जाऊन बसते ( अन त्याक्षणी आपणाला 'फिरून पुन्हा भोपळे चौकात' आल्याचा भास होतो ). तिथं अपेक्षेप्रमाणे तिच्या कानात वारं शिरतं अन ती थेट कदमताल करत दिवाणखान्यात जायला निघते...

इकडे दिवाणखान्यात अभिरामवर ओरडणार्‍या अन माझो वाटो मला देऊकच व्हयाचा गजर करणार्‍या सरिताला कसेबसे थांबवत माई तिच्यापुढे हळदी-कुंकवाचे ताट धरते अन यातले हळदी-कुंकू तिचं तिने लावून घ्यावं घरातून निघून जावं असं म्हणते. त्यावर उसळलेली सरिता माईला घराचा वाटा मागते नेमकं त्याच क्षणी कानात वारं शिरलेली कावेरी तिथं पोचते अन माईच्या हातात असलेल्या अन सरितासमोर धरलेल्या हळदी-कुंकवाच्या ताटाला खालच्या बाजूने जोरात हात मारत वर उडवते. २-३ अ‍ॅंगलने आपण हळदीकुंकू हवेत उधळलं गेलेलं आपण पहातो अन त्याच क्षणी सरिताचं थोबाड हळदी-कुंकाने यथेच्छ रंगलेलं पाहून आपणाला - 'बरं झालं हिला असंच पाहिजे होतं' असंही वाटून जातं (या शॉटला मात्र आपणाला गेल्या सीझन मधे आण्णा नाईकाने गोळीचा बार उडवत माईच्या हातातलं हळदी-कुंकवाचं ताट उधळून दिल्याचा प्रसंग आठवतो अन त्या उधळलेल्या हळदी-कुंकवाने काशीच्या लग्नाची पत्रिका द्यायला आलेल्या वच्छीचा चेहरा असाच रंगलेला आठवून काय हा योगायोग असंही वाटतं. सरिता आता वच्छी बनली की काय अशी शंका आल्याशिवाय रहात नाही....!!). असं थोबांड लाल-पिवळं झालेली सरिता अनपेक्षित हल्ल्याने पुरती थिजून गेलेली असते तेंव्हाच कावेरी चक्क मराठीत बोलत सरिताला - "हे घर माझं आहे.. त्यावर माझा हक्क आहे.. तू इथून निघून जा..!" असं दात ओठ खात ठणकाऊन सांगते अन हे ऐकून सरिता सहीत अभिराम अन माईची देखिल भंबेरी उडते. आता आजच्या भागात काय होतंय हे पहाणं औत्सुक्याचं ठरेल.