Archive through September 18, 2006

Hitguj » Gulmohar-Archives » शालिवाहन शके १९२८ (२००६-२००७) » भाद्रपद » ललित » अजब रसायन » Archive through September 18, 2006

« Previous Next »

Mrinmayee
Monday, September 11, 2006 - 6:02 pm:

Raina
Monday, September 11, 2006 - 10:25 pm:

मृणमयी-
खास तुझ्या शैलीत- सुरेख लिहिलं आहेस.

Psg
Tuesday, September 12, 2006 - 1:24 am:

टचिंग! मस्त लिहिलयस मृण..

Sanghamitra
Tuesday, September 12, 2006 - 3:07 am:

मृण्मयी खूप छान लिहीलंय.

Manishalimaye
Tuesday, September 12, 2006 - 3:25 am:

छान लिहिलयस ग.एका दमात वाचल.

Kaarta
Tuesday, September 12, 2006 - 4:57 am:

khup chaan lihilay..dolyat pani ala..ani mazha ajji chi khup athavan pan ali..

Rupali_rahul
Tuesday, September 12, 2006 - 5:55 am:

मृणमयी, खुप छान लिहिल आहे. डोळ्यात पाणी तर काढलसच आणि माझ्या आजीची पण आठवण आली. ती पण अशीच एकदम फ़णसासारखी वरुन कठोर पण आतुन एकदम प्रेमळ...

Arunima
Tuesday, September 12, 2006 - 12:10 pm:

मृण्मयी, खुप छान. आजी अगदि डोळ्यासमोर उभी केलीस, तुझी आणि आमच्या सगळ्यांची.

Dineshvs
Tuesday, September 12, 2006 - 12:25 pm:

खरेच ती माणसे ताठ कण्याची होती. आताश्या कणाच मोडलाय, आपल्या सगळ्यांचा.

Moodi
Tuesday, September 12, 2006 - 6:07 pm:

खूपच हळूवार प्रेमळ नाती जपणारं लिहीलस. आजी आजोबांना नातवंडे म्हणजे दूधावरची साय असतात. गेले ते मखमली दिवस.

Badbadi
Tuesday, September 12, 2006 - 11:34 pm:

मयी..

खरंच काय काय दडलेलं असतं ग माणसाच्या मनात.. आणि आपण तेच बघतो जे आपल्याला बघावसं वाटतं..

Bee
Wednesday, September 13, 2006 - 12:08 am:

मृ, आजीची छबी मनात चांगलीच उतरली!

Shyamli
Thursday, September 14, 2006 - 3:24 am:

हो ग मृ...

खरच गेले ते दिवस

Zelam
Thursday, September 14, 2006 - 2:01 pm:

मृण छान लिहिलस गं. very touching
लहानपणीचे दिवसच मंतरलेले. आता दुधावरची साय असण्याचे दिवस आपल्या मुलांचे आहेत.

Manuswini
Thursday, September 14, 2006 - 6:17 pm:

मृणमयी खरेच ग डोळ्यात पाणी आले. very touching

मला माझ्या आईची अवस्था आठवली जेव्हा माझी आईची आई गेली.

आई अगदी जिवांचा आकंत करुन इथुन निघाली.

सगळे म्हणत होते जेव्हा आजीनी डोळे मिटले तेव्हा तीने शेवटी माझ्या आईचे नाव घेतले होते. unfortunately आईने घरात पावुल ठेवले तीन दिवसाच्या प्रवासानंतर आणी तिथे आजीने डोळे मिटले माझी आई तर चक्कर येवुन पडली bedroom च्या दारात

Mrinmayee
Thursday, September 14, 2006 - 7:47 pm:

तुम्हा सगळ्यांच्या प्रतिक्रीयांबद्दल मन:पूर्वक आभार!!
मनु, वाईट वाटलं तुझ्या आईचं दु:ख बघून! कितीही मोठे झालो तरी आई-वडील जन्मभर पुरावेत असं वाटतं!

Manuswini
Thursday, September 14, 2006 - 10:13 pm:

खरोखर मृणमयी,

आई वडील ह्या दोनच व्यक्ती आहेत ज्या unconditional प्रेम करतात आपल्यावर.

आणी आपण Selfish असतो एकदम मात्र असे मला वाटते.
आजी गेल्यावर आई कधीही तिच्या त्या घरी गेली नाही. तिला जावसे वाटले नाही. आणी मी सुद्धा गेले नाही, आजीशिवाय ते घर घरच वाटले नाही

Rupali_county
Thursday, September 14, 2006 - 10:33 pm:

मृण्मयि खूप सुन्दर ग!
मला माझ्या ही आजीची आठ्वन झाली..
जनू काहि तिला तिच मरण आले ल आहे हे ठावूक होत, म्हणून शेतावर जाऊन गाणी म्हणत कापणी केलि, भात मळला. काका ला सन्गितल सर्व शेतभर फ़िरवून आण म्हनुन... आणि मग प्राण सोडला काकाच्या पाठीवर दवाखान्यात जाताना... वाटेत माझ्या पप्पा च नाव घेत होति, कधी भेटायला येइल म्हनून... आम्हाला जेव्हा तार आली तेव्हा मीच सर्व प्रथम हमबर्डा फ़ोडला... मला मात्र जायला मिळाल नाहि... पण तिच वागण, बोलण अजून हि माझ्या डोळ्या समोर आहे... येते कधी कधी स्वपनात पण काही बोलत नाहि नूसतच बघत राहते माझ्या कडे... खूप जीव लावला होता तीन आम्हा भावन्डा वर.. अशी वडील मन्डळी सोडून गेल्या वर कस परक परक वाटत..... ह्या आठवणी काढाव्या तेवढ्या थोड्याच नाही का?

रुपाली

Sadhi_manas
Sunday, September 17, 2006 - 4:47 pm:

हे सर्व वाचल आणि मला पण माझ्या आजीची खूप आठवण आली. अतिशय कष्टाळू, प्रेमळ आणि, करारी होती स्वभावानी...तिची सणासुदीची लगबग तर आजूनही आठवते मला..खरेच ही मोठी मणसं आसतात ना घरात तो पर्यंत प्रत्येक सणावाराचे वतावरण आणि गम्मत पण वेगळीच आसते... आणि आता त्यांच्या नंतर मात्र तुम्ही आगदी कही ही करा ती तशी जुनी मजा नही वटात आता... घरतल्या प्रत्येक सणवराला मझ्या आईला सुध्दा अजूनही आजीची आठवण येते आता ५ वर्ष होउन गेली तरी... कारण २५ वर्षचा सहवास होता... माझ्या आईच्या दुखण्या-बहाण्यात सुध्दा पोटच्या मुली प्रमाणे सुनेच(मझ्या आईच) करायची सगळ... माझ्या आईला स्वत:च्या आईपेक्षा सासूचा आधार आणि लळा जास्ती वाटायचा... अशी सासू मिळायला कोट्यावधी बायकांत एखदीचच नशीब असत इतक चांगल... माझे मोठे काका फ़ार पुर्वी पासून म्हंजे ३०-३५ वर्ष इथेच अमेरिकेत आहेत.... आणि आजी मात्र आमच्या बरोबर राहिली कायम... नशीबवान आहे मी आजी-आजोबांचा प्रेमळ सहवास आखंड मिळाला जवळ जवळ माझ्या लग्नापर्यंत मला... आता मात्र नुसत्या आठवणीच राहिल्या आहेत... कितीही लिहील आजीवर आणि आजोबांवर तरी शब्दफ़ुलांचे काही मोल नाही कितीही उधळली तरी कमीच पडतील.

Bee
Monday, September 18, 2006 - 5:03 am:

साधी माणसं तू नशिबवान आहेस खर तुला आजी आजोबांचा सहवास लाभला. मी जन्मायच्या आधीच माझ्या बाबांची आई म्हणजे आजी गेली होती. आजोबा तर त्याही पुर्वी गेलेत. माझी आजी खूप प्रेमळ होती असे माझे चुलत भाऊ सांगतात. एकदा तर धामण नावाचा काळा विषारी साप घरात पाणीपावसाच्या वेळेला घुसला. त्यावेळी घरात पुरुष मंडळी कुणीच नव्हती. मुलांच्या अंगावरुन सरसर तो साप जाताना आजीने बघितला आणि आपला पदर तिने सरदिशी पुढे केला आणि तो साप पदरावर उचलला आणि तसा मुलांच्या अंगावरुन आपल्या अंगावर घेतला. पण नंतर बहुतेक आजीच्या डोळ्यातील प्रेम आणि आई नसलेले चुलत भाऊ बघुन तो साप खिडकीवाटे निघून गेला.

पण माझ्या आईची आई मी बघितली आहे. ती खूप वर्ष, चांगली १०५ वर्ष जगली. खूप ओरडायची ती कुणावरही. पण आता ती आठवली की नविन अर्थ लागतात तिच्या ओरडण्याचे. त्यातही प्रेम ओलावा होता ते त्यावेळी कळले नव्हते आणि आम्हीच आईला म्हणत असू की तुझी आई सतत ओरडते आम्ही तिथे गेल्यावर :-( आता त्या पिढीतले सगळे गेलेत बिचारे..